"Περί τυφλότητος"

Είδα τρείς απανωτές ταινίες γύρω από την τυφλότητα. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.


Η Julianne Moore δίνει ρεσιτάλ στην ομώνυμη ταινία (του 2008, υπάρχει σε DVD), που βασίστηκε στο βιβλίο του Jose Saramago. Σε μια άγνωστη κοινωνία, σε μια άγνωστη πόλη, αρχίζει σιγά-σιγά να εξαπλώνεται μια επιδημία τύφλωσης - όσοι “μολύνονται” δεν βλέπουν παρά ένα λευκό φως, σαν το βλέμμα τους να κολυμπάει στο γάλα.

Οι τυφλοί γκετοποιούνται αμέσως - με την απειλή των όπλων. Κι εκεί, στην άθλια καραντίνα, ξεδιπλώνονται όλες οι σιχαμερές “δυνατότητες” του ανθρώπου: Το “νταβατζηλίκι” πάνω στον πιο αδύναμο, ο εκβιασμός και η εκμετάλλευση. Μαζί βέβαια, θα ξεδιπλωθεί η αλληλεγγύη, όπως και η ελπίδα. Αριστοτεχνικά αλληγορικό.




Στις “Ραγισμένες Αγκαλιές”, ο ήρωας του Pedro Almodovar είναι οι ίδιος ο σκηνοθέτης, που θέλει να ξαναμοντάρει την τελευταία του ταινία, γιατί ο (αντίζηλος) παραγωγός του την κατέστρεψε - μόνο που είναι τυφλός, μετά από ατύχημα.

Ταινία μες την ταινία, ταινία σινεφίλ - αλλά όχι στο ύψος του Ισπανού σκηνοθέτη. Το μελόδραμα καλά κρατεί κι εδώ, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο δεν συγκινεί, όσο σε κάποια άλλα του φιλμ, ίσως πιο γκροτέσκα.


Πιο πολύ εντυπωσιάζεσαι με το εύρημα του τυφλού σκηνοθέτη και αναρωτιέσαι πώς είναι να είσαι τυφλός, ειδικά όταν όλη η ζωή σου περιστράφηκε γύρω από την εικόνα. Ας με συγχωρέσουν όσοι έχουν προβλήματα όρασης και κάποιος τους διαβάζει αυτό το κείμενο. Έχω μεγάλο θαυμασμό γι αυτό που καταφέρνουν και μεγάλη δυσκολία να αντιληφθώ πραγματικά - όπως οι περισσότεροι υποθέτω - πώς είναι να ανιχνεύεις με άλλους τρόπους τις διαστάσεις του κόσμου μας. Μεγάλος fan του Ray Charles και του Stevie Wonder (κι έχοντας δει και την αριστουργηματική ερμηνεία του James Foxx στο "Ray") το μόνο που έχω να πω είναι - μακριά από την αλαζονεία αυτού που βλέπει ή νομίζει οτι βλέπει...




Στην “Ακαδημία Πλάτωνος" ένας απολαυστικός Αντώνης Καφετζόπουλος ενσαρκώνει τον ροκά Ελληναρά, που περνάει το απόλυτο κενό της ζωής του με μπύρες, ποδόσφαιρο - και ρατσισμό προς κάθε Αλβανό ή Κινέζο που βλέπει μπροστά του.

Όταν ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά ένας Αλβανός και ισχυρίζεται οτι είναι αδελφός του, ο κόσμος του κλονίζεται συθέμελα. Η αριστουργηματική μητέρα του Τιτίκα Σαριγκούλη, που έχει πάθει εγκεφαλικό και ξαφνικά μιλάει αλβανικά, καθώς και ο εξαιρετικός Γιώργος Σουξές, που ερμηνεύει τον επίσης ρατσιστή φίλο, συμβάλλουν στην επιτυχία μιας ευρηματικής και έντιμης ελληνικής παραγωγής.

(Η ταινία βεβαίως έχει μια - ασήμαντη - ανακρίβεια, που τουλάχιστον μπόρεσα να εντοπίσω εγώ: Η πρώτη μεταπολιτευτική συναυλία στην Ελλάδα, δεν ήταν όπως αναφέρεται, αυτή του Rory Gallagher στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχαν προηγηθεί τουλάχιστον τρεις, στο γήπεδο του Σπόρτινγκ: Police, Koko Taylor & Albert Collins και Billy Cobham - αν θυμάμαι καλά. Ετερόκλητες, αλλά διψασμένοι τότε για μουσική, δεν κάναμε διακρίσεις και πηγαίναμε σε όλες...)


Προχθές μου είπαν και ένα ωραίο ευφυολόγημα: “Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο: Είναι χρήσιμο, μόνον όταν είναι ανοιχτό..”




Οι φωτό είναι από τα http://www.indiantvtoday.com, http://arpagic.wordpress.com, http://www.mensonly.gr και http://www.vinylrevinyl.com

Το post συνοδεύεται από τη συγκλονιστική ερμηνεία της Αμερικανίδας Etta James. H ίδια έχει τραγουδήσει και το (αμίμητα αυτοκαταστροφικό) "Ι' d Rather Go Blind" (εδώ στην εκτέλεση από την Beyonce, με την οποία έχει ανοίξει "βεντέτα" η James), στο οποίο "θα προτιμούσε να τυφλωθεί, παρά να δει τον έρωτα της να μιλάει με άλλη"! Θεωρώ πολύ πιο σημαντικό το επίσης κλασικό και ανεπανάληπτο "Damn Your Eyes".

Η δύναμη της ηρεμίας

Ναι, η δημοκρατία δεν (πρέπει να) ανέχεται κανενός είδους νταβατζηλίκι - ειδικά αυτό της τυφλής, δολοφονικής βίας του όποιου καθάρματος. Ναι, η δημοκρατία δεν μπορεί να υποχωρεί και να κάνει εκπτώσεις σε τέτοια ζητήματα. Ναι, η δημοκρατία (πρέπει να) δείχνει το σθένος της και δεν διαπραγματεύεται με τον “τυφλό εκδικητή”. Ναι, η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται - και πρέπει να το θυμίζει συνέχεια.


Η μάχη κατά της τρομοκρατίας (και της όποιας αποσταθεροποίησης) όμως δεν κερδίζεται ούτε με τη βία, ούτε με δηλώσεις - ακόμα κι αν το πολιτικό τοπίο είναι “ιδιότυπο” και χρειάζεται “ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα”. Η μάχη (και ο πόλεμος) κερδίζεται με “ησυχία” - με ήρεμες, μεθοδικές ενέργειες που έχουν στόχο και φτάνουν σε βάθος. Με πολιτική - πόσο μεγαλύτερης υποστήριξης θα απολάμβανε αν π.χ. είχε επικηρύξει αμέσως (έστω και συμβολικά) τους εγκληματίες που επιτέθηκαν με βιτριόλι στην Κούνεβα ή τιμωρήσει παραδειγματικά τους αστυνομικούς χωρίς διακριτικά. Με πολλή και συστηματική δουλειά. Με καταπολέμηση της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς, με δημοκρατική εξυγίανση - και με εκπαίδευση των αστυνομικών, ώστε να μην είναι απολύτως απροστάτευτοι, ακόμα κι αν “έχουν” τον επιτιθέμενο στο στόχαστρο.

Ήμουν από αυτούς που θεωρούσαν τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη ως τον καταλληλότερο γι αυτό το πόστο. Φοβάμαι οτι άρχισε ως “ταύρος εν υαλοπωλείω” - όχι γιατί ήθελε να οξύνει, αλλά γιατί πήγε με τον σταυρό στο χέρι, σαν να ήταν υπουργός στη Βρετανία ή στη Γερμανία. Προσπαθώντας να “ενισχύσει το φρόνημα” και να “κόψει τον τσαμπουκά”, αγνοώντας τι αστυνομία έχει υπό την πολιτική του ευθύνη. Εύχομαι η παλιότερη (χειροπιαστή) του επιτυχία να μην αποτελέσει “μπούμερανγκ”...



"Επί του πιεστηρίου": Οι δηλώσεις Χρυσοχοίδη οτι
"τα αστυνομικά τμήματα δεν θα γίνουν φρούρια", με παράλληλη κατάργηση της εξωτερικής φρουράς και οτι δεν χρειάζονται΄"νέοι τρομονόμοι" είναι προς τη θετική κατεύθυνση. Το ίδιο και οι δηλώσεις Τσίπρα, που συναινούν με τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη.

Η φωτό είναι από το www.in.gr

To post συνοδεύεται από τη φωνή της Βραζιλιάνας Luca Mundaca.

"Δύσκολα διλήμματα"

Σήμερα, με αφορμή το γνωστό ζήτημα με την πρόσκληση του ηγέτη του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος σε δημοσφιλή εκπομπή του BBC, παραχωρώ το blog στο κείμενο του φίλου Κώστα Μποτόπουλου, συνταγματολόγου και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ.


"Πολιτική σημαίνει αποφάσεις και αποφάσεις σημαίνουν επίλυση διλημμάτων –ως προς τη μέθοδο, τις πρακτικές λύσεις, συχνά και αρχές. Πολλές είναι οι καταστάσεις που υπερβαίνουν τους όρους «σωστό» και «λάθος» και όπου, όποια και αν είναι η τελική απόφαση, θα υπάρχει δικαιολογημένος αντίλογος και πικρία. Μια καλή κυβέρνηση είναι αυτή που δεν αρνείται την ύπαρξη τέτοιων καταστάσεων, που τις αντιμετωπίζει με λογική και ευαισθησία και που ξέρει ότι, ακόμα και αν έκανε λάθος, έκανε το λάθος που ταιριάζει περισσότερο με τις αρχές της.

Να ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα από τη διεθνή εμπειρία. Στη Μεγάλη Βρετανία, το BBC κάλεσε στη γνωστή και με μεγάλη θεαματικότητα εκπομπή “Question Time” τον αρχηγό του ξενοφοβικού και νεοφασιστικού κόμματος BNP, Nick Griffin. Ο άνθρωπος αυτός, ευρωβουλευτής από τον περασμένο Ιούνιο, χρησιμοποίησε το βήμα που του παρασχέθηκε, παρότι τυπικά το θέμα της εκπομπής ήταν η απεργία των ταχυδρομικών υπαλλήλων, για να βγάλει προς τα έξω … ακριβώς τις ξενοφοβικές και νεοφασιστικές απόψεις του («να διώξουμε τους μετανάστες», «το Λονδίνο δεν είναι πια ευρωπαϊκή πόλη», «δουλειές μόνο στους Βρετανούς» και τα παρόμοια). Εκπρόσωποι της κυβέρνησης (όπως ο Υπουργός Ουαλίας Peter Hain) αλλά και προσωπικότητες της ευρύτερης «κεντρο-αριστεράς» (όπως ο πρώην Δήμαρχος του Λονδίνου Ken Livingstone) διαμαρτυρήθηκαν έντονα για τη δυνατότητα πρόσβασης του συγκεκριμένου προσώπου στο συγκεκριμένο κανάλι με βασικά επιχειρήματα την κατάφωρη αντίθεση των αρχών του κόμματος του Griffin με τις αρχές του BBC και το γεγονός ότι «δημοκρατικές υποχωρήσεις» απέναντι σε ακραία κόμματα σαν το BNP οδηγούν νομοτελειακά σε ενδυνάμωση αυτών των κομμάτων, άρα σε αντιδημοκρατικό αποτέλεσμα.

Στον αντίποδα, ο Διευθυντής του BBC υπεραμύνθηκε της απόφασης, εδραζόμενος ακριβώς στην «κεντρική αρχή της αμεροληψίας» που χαρακτηρίζει και ξεχωρίζει τον σταθμό, στο γεγονός ότι το BNP αποτελεί μια πολιτική πραγματικότητα με αρκετά μεγάλη απήχηση (τέτοια που να καθιστούσε λογική, υπό κανονικές συνθήκες, τη χορήγηση δημόσιου βήματος για έκφραση των απόψεών του) και άρα στο ότι ενδεχόμενη αφαίρεση ή παρακώλυση του (όποιου) λόγου του θα ισοδυναμούσε με μια, απαράδεκτη για δημοκρατικό πολίτευμα, λογοκρισία. Ελευθερία λόγου ή προφύλαξη από το λόγο του μίσους; Λογοκρισία ή αποφυγή της «δημοκρατικής μόλυνσης»; Να ακούγονται ακόμα και τα κηρύγματα μίσους προκειμένου να αποφασίζει ο λαός ή ο λαός να ακούει μόνο το «λόγο της δημοκρατίας»; (και πώς ορίζεται αυτός;)

Στην Ελλάδα δυστυχώς ο δημόσιος λόγος έχει τόσο ευτελισθεί που ελάχιστη σημασία έχουν τέτοια διλήμματα. Θυμάμαι όμως ότι κάτι παρόμοιο είχε αντιμετωπίσει πριν από είκοσι περίπου χρόνια η Γαλλία με το Λεπέν –και τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Σήμερα που ο Λεπέν (ή μάλλον πλέον η κόρη του) καλείται φυσιολογικά και τακτικά στα τηλεοπτικά και άλλα πάνελ, κανείς δε διανοείται να αναρωτηθεί αν σωστά του πρωτοδόθηκε η δυνατότητα να αρθρώσει τις απαίσιες απόψεις …που τον οδήγησαν στο δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής του 2002. Η Δημοκρατία ποτέ δεν κερδίζει κρυπτόμενη. Το πρόσκαιρο «κέρδος» φασιστών τύπου Griffin αντισταθμίζεται από την πολύ σημαντικότερη αίσθηση της κοινωνίας ότι η δημοκρατία επιβάλλει τις αρχές της ακόμα και στους εχθρούς της (το δικαίωμα λόγου ισχύει για όλους) και εμπιστεύεται τις κοινωνίες να ξεγυμνώσουν ιδεολογικά και να απομονώσουν εκλογικά εκείνους που την επιβουλεύονται. Το δε παράδειγμα της Δημοκρατίας σε τέτοιας συμβολικής φόρτισης ζητήματα θεωρώ ότι δεν πρέπει να το δίνουν μόνο τα δικαστήρια (τα οποία, σύμφωνα με την αγγλοσαξονική παράδοση αλλά και τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, κλίνουν ούτως ή άλλως υπέρ της ελευθερίας του λόγου), αλλά και οι ίδιες οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το BBC ήταν αυτό που έκρινε και έπραξε ορθά – και βέβαια η δύναμη της βρετανικής δημοκρατίας φάνηκε από το ότι επικράτησε η άποψη του σταθμού και όχι της φοβισμένης κυβέρνησης."


www.botopoulos.gr




Συμφωνώ με την άποψη αυτή, θα παραθέσω όμως ένα σχόλιο που έκανα δύο post παρακάτω, όταν με ρώτησαν για τη συγκεκριμένη πρόσκληση:

"Με τα σούργελα (ειδικά όταν κηρήσσουν το μίσος) έχω ένα πρόβλημα: Αυτό είναι το παιχνίδι τους - γι αυτό και με ενοχλούν και οι δήθεν σατιρικές εκπομπές, που βασίζονται στη διακωμώδηση τους. Τελικά τους νομιμοποιούν. Δεν υποστηρίζω καμία απαγόρευση, αλλά θεωρώ οτι πρέπει να υπάρχει αυτοσυγκράτηση και να μην τους δίνεται βήμα ή τουλάχιστον όσο το δυνατόν λιγότερο.

Χαίρομαι βέβαια που το BBC δεν δέχεται υποδείξεις. Δεν ξέρω καλά τα του Εθνικού Μετώπου στη Βρετανία. Αλλά αν εμπίπτουν στον όρο "εγκληματική οργάνωση", όπως κάποιες αντίστοιχες αλλού κι εδώ, τότε νομίζω υπάρχει θέμα αν τους δίνει το λόγο. Άλλωστε, δεν πιστεύω στην "ισομερή" παρουσίαση όλων των απόψεων - δεν είναι ούτε δημοκρατικό πραγματικά και είναι πολλές φορές προσβλητικό ως "αντι-ανθρωπιστικό", που είναι υπέρτατη αξία. Προσεχώς θα ποστάρω επ' αυτού."

Προσθέτω και κάτι ακόμα: Η πρόσκληση του Griffin για μια φορά στο BBC, ίσως δεν είναι θέμα (δεν είναι "ισομερής" παρουσίαση απόψεων, με την έννοια της συχνότητας) - και αποτελεί το επιβεβλημένο "άλλοθι" της δημοκρατίας, δεδομένου οτι έχουν εκλέξει και ευρωβουλευτή. Οι διαρκείς τηλεοπτικές προσκλήσεις όμως στο "φαιό lifestyle" μπορεί να κάνουν μεγάλη ζημιά στο δημόσιο βίο μιας χώρας.

Υ.Γ. Ο Griffin αντιμετωπίζει "εσωτερικά" προβλήματα, καθώς του ζητούν να παραιτηθεί, μετά την εμφάνιση του στο BBC..



Οι φωτό είναι από τα www.thenorthernecho.co.uk, http://news.sky.com και http://embaixada-portugal-brasil.blogspot.com

To post συνοδεύεται από τη φωνή της Βραζιλιάνας Paula Morelenbaum.

Περί "ίσων αποστάσεων"

Πώς μπορούμε όμως να έχουμε εμπιστοσύνη στους μπλόγκερ; Στην Ελλάδα δεν ανήκουν καν στη δημοσιογραφική ένωση.

Υπάρχουν ορισμένοι μπλόγκερ που είναι αξιόπιστοι. Με τον ίδιο τρόπο που μάθαμε να εμπιστευόμαστε κάποιους γραφιάδες στις εφημερίδες, έτσι μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τους μπλόγκερ. Υπάρχουν παντού εφημερίδες τις οποίες ο κόσμος δεν εμπιστεύεται, αλλά τις αγοράζει. Στην Αμερική μπορείς να δεις φυλλάδες με τίτλους που γράφουν οτι ο Μπους μιλάει με εξωγήινους από τον Άρη και ξέρετε, πουλάνε εκατομμύρια φύλλα. Ο κόσμος τις παίρνει ενώ γνωρίζει οτι λένε ψέματα. Έχουμε μάθει ποιόν και τι να εμπιστευόμαστε. Δεν κάνει μια ταυτότητα κάποιον αξιόπιστο. Στις ΗΠΑ κανείς δεν χρειάζεται άδεια για να δημοσιογραφήσει. Κανείς δεν χρειάζεται πτυχίο δημοσιογραφίας - ούτε εγώ είμαι πτυχιούχος δημοσιογράφος - δεν χρειαζόμαστε ούτε καν δημοσιογραφική ταυτότητα που να αποδεικνύει τι δουλειά κάνουμε. Και νομίζω οτι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του αμερικανικού συστήματος. Μου φαίνεται, μάλιστα, οτι στον τομέα της δημοσιογραφίας αυτό αποδίδει καλύτερα. Ακόμη και στις χώρες που ο δημοσιογράφος χρειάζεται ταυτότητα, θα πάρει λίγο χρόνο για να φανεί ποιοί είναι οι ικανοί και τότε μόνο αυτοί θα μπορούν να μπαίνουν στις συνεντεύξεις Τύπου. Σίγουρα το τοπίο γύρω από το τι πρέπει να κάνουμε είναι ακόμη θολό. Είμαι ωστόσο υπέρ του να εξασκούν οι άνθρωποι τη δημοσιογραφία βάσει των αρχών και της δεοντολογίας.


Είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου, πέρα από το να πληροφορεί, να καθοδηγεί το κοινό;

“Για ορισμένα ζητήματα οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να υποκρίνονται οτι υπάρχουν δύο αντίθετες και ισοβαρείς απόψεις. Συχνά το αποκαλούν αυτό ισορροπία, αλλά δεν είναι. Όταν έχεις ένα άτομο που λέει την αλήθεια και το άλλο λέει ψέματα και εντάσσεις τις απόψεις και των δύο στο κείμενο σου, αυτό δεν είναι ισορροπία. Το να παρουσιάζεις τα ψέματα που λέει ένας άνθρωπος στο κείμενό σου είναι κακή δημοσιογραφία.”

Μα πρέπει να παρουσιάσεις και τις δύο απόψεις.

“Όχι, δεν πρέπει. Διαφωνώ.”

Εννοώ οτι πρέπει να γράψεις και τις δύο απόψεις, αλλά να καταδείξεις το συμπέρασμα που σε οδηγεί στη δική σου.

“Εντάξει, δεν υπάρχει πρόβλημα να γράψει κάποιος “αυτά και αυτά ειπώθηκαν και αυτός έχει λάθος”, αλλά δεν είναι ισορροπημένο όταν υπάρχουν σαφή στοιχεία για το ποιός λέει την αλήθεια... Κατ΄ αρχάς δεν υπάρχουν ποτέ δύο πλευρές. Αλλά ακόμη και αν δεχτούμε οτι υπάρχουν, δεν είναι ποτέ ισότιμες όσον αφορά τα αποδεικτικά στοιχεία. Συνήθως ο ένας έχει μεγαλύτερο δίκιο σε σχέση με τον άλλο. Είναι τεμπέλικη δημοσιογραφία να μοιράζεις το ρεπορτάζ σε δύο ισομερή σκέλη. Αν για παράδειγμα, γράφεις ένα άρθρο για το Ολοκαύτωμα, δεν χρειάζεσαι σχόλια του Χίτλερ.”

Όχι απαραίτητα. Μπορείς όμως να παραθέσεις όσα πίστευαν οι οπαδοί του. Εδώ βέβαια πρόκειται για το παρελθόν. Η ιστορία έχει αποδείξει οτι ο Χίτλερ ήταν εγκληματίας.

“Παρ’ όλα αυτά. Είναι δύσκολο να βρω μια δικαιολογία. Αν το άρθρο ήταν για την απατηλή και εγκληματική σκέψη και συμπεριφορά των ναζιστών, τότε ναι, ένα απόσπασμα του Χίτλερ θα βοηθούσε... Πάρτε όμως ένα σύγχρονο παράδειγμα: το περιβάλλον. Τα επιστημονικά στοιχεία μέχρι στιγμής αποκαλύπτουν οτι οι άνθρωποι φταίνε σε μεγάλο βαθμό για την κλιματική αλλαγή. Υπάρχει μια έρευνα που το αποδεικνύει. Ωστόσο, πολλές εφημερίδες βγήκαν παραθέτοντας ισομερώς απόσπασμα της έρευνας και απόψεις ανθρώπων που δεν πιστεύουν οτι ο ανθρώπινος παράγοντας παίζει ρόλο στην καταστροφή. Αυτό είναι κακή δημοσιογραφία.”



Τάδε έφη ο δημοσιογράφος και blogger Dan Gillmor στην Κέλλυ Σώκου, για το Βήμαgazino της προηγούμενης Κυριακής 18.10.09



Αντέγραψα αυτό το απόσπασμα της συνέντευξης, για τρεις λόγους:

1. Γιατί συνεπικουρεί στην άποψη που έχω εκφράσει κι εγώ πολλές φορές σε συζητήσεις στο internet, οτι η αξιοπιστία είναι κάτι που κερδίζεται με τον χρόνο - είτε είσαι δημοσιογράφος, είτε είσαι blogger. Και οτι το να αναγνωρίσεις ποιόν θα εμπιστευτείς στο δημόσιο λόγο μοιάζει απολύτως π.χ. με τη διαδικασία του να γίνεσαι ο “γιατρός του εαυτού σου”, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τις αντικρουόμενες γνωματεύσεις και συμβουλές πολλών διαφορετικών γιατρών. Η ζωή χρειάζεται εμπειρία και ένστικτο - γιατί η “γνώση” δεν είναι δεδομένη, ούτε απόλυτη.
Παρακαλώ αγνοήστε τη διατύπωση της πρώτης ερώτησης, περί δημοσιογραφικής ένωσης - τη θεωρώ ατυχή (και προσβλητική για τους blogger), ειδικά στην Ελλάδα, όπου το να είσαι μέλος δημοσιογραφικών ενώσεων δεν εμποδίζει πολλούς, από το να κάνουν διαφημίσεις ως το είναι επικίνδυνα για το δημόσιο βίο “σούργελα”.

2. Γιατί έχω συναντήσει, πάλι σε συζητήσεις στο internet, την αντίληψη οτι για να είσαι π.χ. οικονομικός συντάκτης πρέπει να έχεις σπουδές οικονομικών - κι οτι έτσι συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Φυσικά, όσο πιο ψηλό είναι γενικά το επίπεδο της δημοσιογραφίας σε μία χώρα (αναλόγως και τους μεγέθους της αγοράς, αλλά και της ..οικονομικής κρίσης) και όσο πιο μακρά η δημοσιογραφική παράδοση, τόσο πιο ψηλό είναι και το επίπεδο των συντακτών.

3. Γιατί - το κυριότερο - επί χρόνια προσπαθώ να πείσω (πολλούς, που πολλές φορές καλοπροαίρετα έχουν μια "επιστημονική" αντίληψη για τη δημοσιογραφία) οτι ένα δημοσιογραφικό κείμενο δεν οφείλει να “κρατάει ίσες αποστάσεις”, μεταξύ π.χ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Κι οτι δημοσιογραφία δεν είναι να ασκείς κριτική στην κυβέρνηση - αλλά ταυτοχρόνως, στο ίδιο κομμάτι, να είσαι υποχρεωμένος να θυμίσεις τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, σε μια λογική “μα κι εσείς σκοτώνατε τους μαύρους”, ώστε να είσαι “αντικειμενικός”. Δεν έχουν όλες οι απόψεις το ίδιο βάρος - εξαρτάται ποιός λέει τι. Και δεν είναι όλα τα "επιχειρήματα" - ανεξαρτήτως μιας αυθαίρετης ιδιότητας, που λέγεται σοβαρότητα - ισότιμα στο τραπέζι...


Υ.Γ. Στο τέλος του 2004, έκανα ένα ρεπορτάζ, βασισμένο πάνω σε μια επιδημιολογική έρευνα του Harvard (επί σειρά ετών, σε χιλιάδες εθελοντές), που συμπέραινε οτι πολλά αναψυκτικά είναι επιβαρυντικά για την υγεία, λόγω υπερβολικής ποσότητας ζάχαρης - χώρια που κάποια έχουν και καφείνη, επικίνδυνη για τα παιδιά. Μου είχε μάλιστα μιλήσει και ο ίδιος ο Δημήτρης Τριχόπουλος, καθηγητής επιδημιολογίας του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου. Κάποιοι έπεσαν να με φάνε, επειδή αντέδρασαν εγχώρια παραρτήματα των πολυεθνικών. Το επιχείρημα των (ευθυνόφοβων και κακόβουλων) προϊσταμένων μου ήταν οτι πρέπει να έχεις πάντα την αντίθετη άποψη, ενώ το επιχείρημα των "θιγομένων" (δεν ανέφερα ευθέως είδη και μάρκες) ήταν “Έχεις έρευνα που λέει τέτοιο πράγμα; Να σου φέρω εγώ χίλιες έρευνες, που λένε το αντίθετο” (προφανώς έρευνες που θίγουν συμφέροντα αντισταθμίζονται εύκολα με άλλες "επί παραγγελία" - και με το αζημίωτο φυσικά). Μάλιστα, μέσω και κάποιας “δημοσιοσχετιτζούς” μου έκαναν και μάθημα να απευθύνομαι στους “έμπειρους ιατρικούς ρεπόρτερ” - μη γνωρίζοντας φυσικά οτι έκανα επιστημονική εκπομπή, πριν πολλοί από αυτούς αρχίσουν να δουλεύουν στο συγκεκριμένο χώρο. Λίγο σοβαρά να έχεις ασχοληθεί με τα θέματα της υγείας στη ζωή σου και στην καριέρα σου, ξέρεις πώς να τα χειριστείς.

Συνολικά, τα επιχειρήματα ήταν σαν και αυτά που έχω ακούσει από δικηγόρο σε δικαστήριο, όταν προσπαθούσε να "στριμώξει" δημοσιογράφο, με ερωτήματα του στυλ "έχετε αποδείξεις οτι έτσι συνέβη αυτό που μεταδώσατε;" Όχι βρε βλάκα, δεν είμαι ντετέκτιβ, έχω όμως επώνυμη καταγγελία κι αυτό είναι είδηση από μόνο του - αλλιώς πώς θα έρθουν στο φως αποκαλύψεις για παρανομίες, αν αγνοήσω τις επώνυμες καταγγελίες (φτάνει βέβαια να τις μεταδίδω ως καταγγελίες - κι όχι ως θέσφατο); Μια σοβαρή καταγγελία ή μια έρευνα του Harvard είναι από μόνη της είδηση, ικανή να μεταδοθεί - δεν χρειάζεται να υπάρχει απαραίτητα και η "αντίθετη" άποψη. Αυτή μπορεί να μεταδοθεί ή δημοσιευτεί σε επόμενη φάση.

Συμπέρασμα; Το ρεπορτάζ “θάφτηκε” - κι εγώ τη γλύτωσα με “επίπληξη” από ανθρώπους που δεν αξίζει τον κόπο ούτε να τους θυμάται κανείς στη δημοσιογραφία...




"Επί του πιεστηρίου": Πολύ ενδιαφέρουσα συναφής υπόθεση, περί "ίσων αποστάσεων" στη σημερινή Ελευθεροτυπία.

To σκίτσο είναι από το http://current.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύται από ένα κομμάτι από το μοναδικό άλμπουμ των Αμερικανών Exodus Quartet, που ευθύνονται κατά το ήμισυ για τη μετέπειτα δημιουργία των Thievery Corporation.

Πού πας με τέτοια αστυνομία;

Ξέρω πολύ καλά πώς λειτουργεί το ελληνικό δημόσιο. Το έχω δει στα χειρότερα του (π.χ. τα τελευταία πέντε χρόνια) και το έχω δει και στα καλύτερα του, σε περίοδο εγρήγορσης και φιλοτίμου. Αλλά αυτό που (πρέπει να) συμβαίνει με την ελληνική αστυνομία, μάλλον δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Άκουσα χθες στο Mega τον Μιχάλη Χρυσοχοίδη. Μου άρεσε σε γενικές γραμμές η πολιτική που εξέφρασε - αν και είναι πιο πολύ απ’ ότι αντέχει η πραγματικότητα “με το σταυρό στο χέρι”. Πρώτα απ’ όλα, γιατί ανακοίνωσε την κατάργηση ενός ακόμα (του μάλλον πιο “χαμηλής νοημοσύνης”) νόμου της Νέας Δημοκρατίας, αυτού που προβλέπει μεγαλύτερες ποινές, λόγω κουκούλας. Παραλίγο να βλέπαμε και ποινές “δύο κατηγοριών” σε ληστές τραπεζών, ανάλογα με το αν κάλυπταν ή όχι το πρόσωπο τους....

Συμφωνώ με τη γενική γραμμή “ούτε άβατα, ούτε ράμπο της αστυνομίας”. Αρνούμαι οποιοδήποτε είδος “νταβατζηλικιού” ή βίας, από οποιονδήποτε. Για παράδειγμα, θεωρώ απαράδεκτο (και είναι κάτι που μια δημοκρατική πολιτεία οφείλει να καταπολεμά διαρκώς) να υπάρχουν “γκέτο”, απ’ όπου κάποιος δεν μπορεί να περάσει, είτε για λόγους ασφάλειας, είτε λόγω του οποιουδήποτε ιδεολογικού ή άλλου εκφοβισμού. Ακόμα χειρότερα, δεν δέχομαι επ’ ουδενί (και με εξοργίζει βαθύτατα) οποιαδήποτε πράξη βίας ή αυθαιρεσίας από τον ένστολο, που υποτίθεται οτι εκπροσωπεί την οργανωμένη πολιτεία - άρα όλους μας.


Δεν θέλω να επαναλάβω τα αστυνομικά αυτονόητα. Αυτό που με φόβισε εξ αρχής, με τις επιχειρήσεις στα Εξάρχεια είναι οτι η αστυνομική παρουσία εμπίπτει στην κατηγορία “τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους...” Διότι η αστυνομική παρουσία είναι από τη φύση της “άβολη”, για τη λειτουργία μιας πόλης και των κατοίκων της. Να το πω πολύ αθώα, όταν σταθμεύουν στο απέναντι περίπτερο από το σπίτι μου περιπολικά για έλεγχο, κανείς δεν σταματάει να πάρει τσίχλες και εφημερίδες - πάει η δουλίτσα του του ανθρώπου. Όταν σταθμεύουν για αλκοτέστ δεν κοιμάται η γειτονιά, γιατί διαταράσσουν την κοινή ησυχία (οι εντεταλμένοι για την τήρηση των νόμων) - τρεις η ώρα τη νύχτα!

Όπως λοιπόν είναι αδιανόητο να χρησιμοποιείς σφυρίχτρα (!) στις 3 η ώρα τη νύχτα, έτσι και η αστυνομική παρουσία (που κατά τα άλλα θα έπρεπε να εμπνέει ασφάλεια) απαιτεί ένα εκπαιδευμένο και δημοκρατικό σώμα - κι όχι ένα κομπλεξικό συνοθύλευμα ακατάλληλων υπαλλήλων. Ακόμα και με τις καλύτερες προθέσεις, η παρουσία δέκα μπλε στολών και η διαδικασία ελέγχων ταυτότητας δεν είναι καθόλου ευχάριστη υπόθεση, για τη ροή της καθημερινότητας. Πόσο μάλλον, όταν και με την καλύτερη εικόνα που διαθέτουν, οι “μέσοι” αστυνομικοί είναι “αραχτοί” στη βάρδια, με μαύρο γυαλί, φραπεδιά, κινητό και καφέ. Για να έχει λοιπόν μια τέτοια “ειρηνική” (με τις καλύτερες προθέσεις, ας υποθέσουμε) παρουσία αποτελέσματα, πρέπει να είναι υποδειγματικά πειθαρχημένη, ευγενική και διακριτική.

Η ανάγκη για εξαιρετική εκπαίδευση μεγαλώνει, όταν υπάρχουν προηγούμενα “βεντέτας” και οι όποιοι κουκουλοφόροι/χούλιγκαν την πέφτουν σε μαγαζιά, περιουσίες - και με μεγάλη χαρά στους ίδιους τους αστυνομικούς, που αποτελούν “λαχταριστό στόχο”. Το μικρονοϊκό αυτό παιχνιδάκι της “γάτας με το ποντίκι” ενισχύεται φυσικά από τη χαμηλή νοημοσύνη, το φανατισμό και την εκατέρωθεν λογική του “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”. Επαναλαμβάνω όμως: Λογαριασμό για την αυθαιρεσία δεν θα ζητήσω από τον πολίτη - αυτός θα κληθεί να απολογηθεί στη δικαιοσύνη. Από τον εκπρόσωπο της πολιτείας τον απαιτώ.

Η περίπτωση του “Φλοράλ” είναι μια κλασική ελληνική αστυνομική ιστορία, όπου ο αστυνομικός δεν μπορεί να κάνει διάκριση μεταξύ πολίτη και “αδικηματία” - γιατί “ξεχνάει” οτι ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να έχει “διαδοχικά” και τις δύο ιδιότητες. Γι αυτό υπάρχουν η εκπαίδευση (που απαιτεί κι ένα ελάχιστο μυαλό βεβαίως) και οι διαδικασίες. Τον αδικηματία τον πιάνεις επ’ αυτοφώρω - και πρέπει να μπορέσεις να το κάνεις αυτό, αλλιώς είσαι αποτυχημένος. Στον πολίτη είσαι “με το σεις και με το σας”.

Υπάρχουν δύο εκδοχές: Η πρώτη λέει (και αυτόπτες ορκίζονται γι αυτό - και δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω) οτι τα δύο παιδιά που επιχείρησαν να συλλάβουν οι ράμπο με τα κράνη ήταν παντελώς άσχετα με την προηγηθείσα επίθεση κατά της αστυνομικής διμοιρίας (“σύλληψη στο σωρό”, κάτι που συμβαίνει συχνότατα). Η λογική αυτή λέει (και πολύ πιστευτά) οτι δυό πιτσιρικάδες που “έκαναν ντου”, δεν κάθονται μετά να πιουν καφέ αμέριμνοι - εκτός αν είναι τέρατα ψυχραιμίας, υποψήφια για Όσκαρ.

Η άλλη (την οποία υιοθετεί - άκριτα θα έλεγα, εκτός αν ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε οι υπόλοιποι - ο φίλτατος Πάσχος Μανδραβέλης) είναι επίσης λογικοφανής και λέει οτι οι δύο νεαροί, προσπαθώντας να διαφύγουν από τους αστυνομικούς μπήκαν στο “Φλοράλ”, για κάλυψη και παρίσταναν τους αμέριμνους. Όταν πήγαν να τους συλλάβουν οι αστυνομικοί, τότε οι παριστάμενοι στην εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου αντέδρασαν, καλύπτοντας τους - και έτσι συνέβησαν όλα τα υπόλοιπα.

Για την οικονομία της συζήτησης, θα δεχτώ τη δεύτερη. Ακόμα κι έτσι να είναι, η αστυνομία θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική και διακριτική, όταν με τις πράξεις της διαλύει (εκ των πραγμάτων) μια συγκέντρωση πολιτών (εμφανώς πολιτική/πολιτιστική άλλωστε - και σίγουρα όχι “εγκληματική”).

Δεν έχω εικόνα τι συνέβη μέσα στο καφέ/βιβλιοπωλείο. Έχω όμως την εικόνα απ’ έξω - όπως βλέπω και μπροστά στα μάτια μου, έναν πολίτη να διαπληκτίζεται πολύ ευγενικά με τον αστυνομικό κι έναν άλλον - πιθανώς (πιθανώς λέω) με απαράδεκτο ύφος “ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε;” - να επιχειρεί υποτιμητικά να βγάλει το κράνος κάποιου που μοιάζει επικεφαλής. (Επ’ ευκαιρία: σόφρων επικεφαλής αξιωματικός, με εμπειρία, που έχει στοιχειώδη νοημοσύνη και πολιτικό κριτήριο, χωρίς να είναι κουτοπόνηρος “μπουρτζόβλαχος” τύπου ζαρντινιέρας - για να συμμαζεύει τους, ας πούμε, “θερμόαιμους” υφισταμένους - δεν υπάρχει;) Επίσης ακούω πολίτες να λέει ο καθείς το κοντό του και το μακρύ του, να διαμαρτύρεται και να επιτιμά τους αστυνομικούς, προσπαθώντας να τους πει οτι συλλαμβάνουν λάθος ανθρώπους. Δικαίωμα τους, όπως δικαίωμα και του Αλέξη Τσίπρα να πει την επομένη το αμετροεπές “κάνετε τα Εξάρχεια Λωρίδα της Γάζας” και να μιλήσει για “καλά οργανωμένο σχέδιο” (μόνο “οργανωμένο” δεν μπορείς να ονομάσεις τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η αστυνομία) - προσπαθώντας να επιβάλει έναν παθογενή αριστερό λόγο. Θα τον κρίνει ο λαός. Ούτε μας ενδιαφέρουν οι πράξεις των παριστάμενων πολιτών - των αστυνομικών μας ενδιαφέρουν...



Πρώτο φάουλ: Τι κάνουν οι αστυνομικοί παρατεταγμένοι ως μπουλούκι στο δρόμο, χωρίς εμφανή λόγο; Ψάχνουν για καυγά και “τσαμπουκά”; Ή έκαναν τη δουλειά τους και φεύγουν ή αλλιώς είναι ελεγκτέοι για προκλητική συμπεριφορά.


Δεύτερο φάουλ: Τι σημαίνει “ο κύριος (Παπαχρήστος) για προσαγωγή”; Ο αστυνομικός οφείλει να μείνει ήρεμος, να αποκρούσει το όποιο χτύπημα (ή άγγιγμα στην προκειμένη περίπτωση - που απ΄ότι γνωρίζω δεν αποτελεί, ούτε θα έπρεπε να αποτελεί αδίκημα, γιατί δεν είναι καν αντίσταση κατά της αρχής) και να πράξει τα δέοντα. Δηλαδή να ολοκληρώσει την όποια έρευνα για υπόπτους αδικημάτων και να φύγει. Αν κάποιος θεωρεί οτι το άγγιγμα αστυνομικού αποτελεί αιτία σύλληψης, θα θυμίσω εικόνες από όλες τις αστυνομίες των δυτικών χωρών (συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας), που παίζουν κυριολεκτικά ξύλο με διαδηλωτές, χωρίς να σημαίνει υποχρεωτικά οτι θα τους συλλάβουν.
Η ΠΡΟΣΑΓΩΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΟ ΑΝΤΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ “ΚΑΨΩΝΙ”.


Τρίτο (και προπατορικό) φάουλ: Τι σημαίνει “αστυνομικός χωρίς διακριτικά”; Από πού κι ως πού είναι αποδεκτό οι αστυνομικοί να παρανομούν εμφανώς και συστηματικά (μου έχει τύχει ακόμα και τροχαίος, αυτόπτης ατυχήματος, που αρνήθηκε να μου δώσει τα στοιχεία του “για να μη μπλέξει”) - και να τη γλυτώνουν; Είναι ή δεν είναι “παρακράτος” ο αστυνομικός με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του (άρα μη αναγνωρίσιμος), που δεν φοράει διακριτικά και αρνείται να δώσει τα στοιχεία του; Τιμωρήθηκε παραδειγματικά ολόκληρη αυτή η διμοιρία για το σοβαρό αυτό παράπτωμα - και ο επικεφαλής της διπλά;



Ερχόμαστε λοιπόν στα βασικά ερωτήματα: Μπορεί ο κύριος Χρυσοχοίδης να εφαρμόσει μια πολιτική που δείχνει σωστή, με αυτή την αστυνομία (αφού και ο ίδιος ομολογεί οτι είναι διαλυμένη) - αν δεν κάνει τρομερή δουλειά εκπαίδευσης, σε βάθος χρόνου; Μάλλον όχι, παίρνει μεγάλο ρίσκο, ενόψει μάλιστα και Πολυτεχνείου, επετείου θανάτου του Αλέξη κλπ.

Μπορεί να αφήσει τα πράγματα ως έχουν; Όχι, είναι η αλήθεια. Ίσως θα έπρεπε να ακολουθήσει μια πιο προσεκτική και σταδιακή εφαρμογή πολιτικής - χωρίς αυτό να σημαίνει οτι δεν καραδοκούν οι κίνδυνοι να τον “αδειάσει” ένας Κορκονέας, ότι κι αν κάνει.

Δίνουν το λάθος μήνυμα στους αστυνομικούς οι χειρισμοί του; Μπορεί, αν ο αστυνομικός που κρίνει όλα αυτά είναι στενόμυαλος, πιστεύει σε ακροδεξιές αφέλειες και εγκλωβίζεται στο δίλλημμα “κάνω τη δουλειά μου, μου τη πέφτουν, δεν κάνω τίποτα πάλι μου τη πέφτουν”. Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρει να κάνει τη δουλειά του - γιατί ξέρει να την κάνει μόνο παρανομώντας, από τον “εύκολο δρόμο”. Το κακό είναι οτι (στη καλύτερη περίπτωση), ο αστυνομικός αυτός θα κάνει λευκή απεργία.

Όταν διαβάζω οτι στην Καισαριανή, όπου ψήφισαν τα ΜΑΤ και τα σχετικά (ως μπλοκ) βγήκε 15% ΛΑΟΣ και 5% Χρυσή Αυγή, τότε φοβάμαι οτι δεν μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα - παρά μόνο με πολύ πίεση και παραδειγματικές “αντιφασιστικές τιμωρίες”, που θα φτάνουν ως την απόταξη (όχι βεβαίως από “υπηρεσιακά συμβούλια συναδέλφων”, αλλά από ανεξάρτητο όργανο).

Τελευταίο και καθοριστικό ερώτημα: Δηλαδή, να κάνουμε “πογκρόμ” στην αστυνομία, με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις; Όχι φυσικά - μακριά από μια δημοκρατική κοινωνία τα “πιστοποιητικά φρονημάτων”. Μόνο οι αντιδημοκρατικές πράξεις (και φυσικά οι εγκληματικές) μπορούν να τιμωρούνται - και αυστηρά μάλιστα. Με τη βοήθεια ψυχολόγων και άλλων ειδικών, το σώμα πρέπει να καθαρίσει, χωρίς κλαψούρες "οικογενειάρχης άνθρωπος, θα χάσει τη δουλίτσα του", από αυτούς που δεν μπορούν και δεν πρέπει να έχουν όπλο και εξουσία (και δυστυχώς η αστυνομία απανταχού στον κόσμο τους τραβάει σαν μαγνήτης). Αλλά αν πράγματι θέλει αποτελέσματα ο κύριος Χρυσοχοίδης, το γραφείο που εξήγγειλε οτι θα δέχεται καταγγελίες πολιτών για αστυνομική αυθαιρεσία, θα πρέπει να εξελιχθεί σε μια πολύ σοβαρή Διεύθυνση εποπτείας του αστυνομικού έργου, σοβαρής εκπαίδευσης των αστυνομικών - και κυρίως καταπολέμησης της μετατροπής των αστυνομικών σε παρακρατικούς, που συνεργούν με εγκληματικές οργανώσεις σε επεισόδια και χαιρετούν φασιστικά.





Η φωτό των αστυνομικών να συνεργάζονται "αγαστά" με ακροδεξιούς στον Άγιο Παντελεήμονα είναι από το www.enet.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται - σε αντίστιξη - από ένα πολύ ερωτικό κομμάτι του Αμερικανού Maxwell.

Τα πρώτα λάθη

Η χειρότερη κληρονομιά που άφησε πίσω της η ΝΔ είναι αυτή η αίσθηση του απόλυτου “πλιάτσικου" στο δημόσιο χρήμα, έτσι όπως εκφράστηκε και με την πλήρη περιφρόνηση στην κοινή περιουσία όλων: Ρημαγμένα υπουργικά γραφεία, δεκάδες κινητά τηλέφωνα σε παρατρεχάμενους με λογαριασμούς χιλιάδων ευρώ, υπεξαίρεση σκληρών δίσκων γεμάτων με κρατικά στοιχεία, σκανδαλώδεις παραγγελίες χιλιάδων ανθοδεσμών και άλλων δημοσιοσχετίστικων εξόδων. Φαίνεται μάλιστα οτι έξεχουσα θέση σε αυτό το “ράλι κατάχρησης” έχει συγκεκριμένο “πουλέν του Καραμανλισμού”, με λαμπρή πορεία στο σκανδαλώδες “υπουργικό τίποτα”...

Υπό αυτή την έννοια, το κοντράστ με τις πρώτες εξαγγελίες της παρούσας κυβέρνησης είναι ακόμα πιο έντονο: Ο αέρας των αλλαγών που θεσπίζουν και προάγουν την εντιμότητα, τη διαφάνεια, την αξιοκρατία (και εν τέλει την επαναφορά της αμιγώς πολιτικής διεργασίας σε αντίθεση με την απόλυτη αυθαιρεσία), με τη θέσπιση κανόνων και μέτρων, είναι εξόχως αισιόδοξη. Ακόμα πιο ελπιδοφόρες είναι οι εξαγγελίες για τη θεραπεία χρόνιων πληγών όπως η ατιμωρησία, η πολυνομία και το “βόλεμα μέσα στο χάος” της διαφθοράς.


Η αισιοδοξία που γέννησαν οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης είναι διάχυτες στην κοινωνία - διαπερνούν την αγορά και ξεπερνούν κατά πολύ το παραδοσιακό εκλογικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ, όπως έδειξε και η μέτρηση που έφερε το 70% των ψηφοφόρων της ΝΔ να διάκειται θετικά. Ωστόσο, οι πρώτες εντυπώσεις σκιάστηκαν από μια αίσθηση όχι και τόσο καλής προετοιμασίας σε ορισμένους τομείς (όπως φάνηκε και από την προκήρυξη των θέσεων Γενικών Γραμματέων στο ίντερνετ), μια αμηχανία και υπόγεια αντιδικία για τις αρμοδιότητες, αλλά και ορισμένα (αναστρέψιμα) λάθη σε θέματα αρχής:

-- Όσο κι αν ακούγονται εξαιρετικά “λυτρωτικές” οι ρήσεις Χρυσοχοίδη οτι “όποιος αστυνομικός αγγίξει πολίτη θα φεύγει με συνοπτικές διαδικασίες” κι οτι “δεν υπάρχει άβατο” για τα διάφορα νταβατζηλίκια, η πρώτη εφόρμηση της αστυνομίας στα Εξάρχεια συνοδεύτηκε από καταγγελίες, που μιλούσαν για αυθαιρεσία αστυνομικών με πολιτικά (χωρίς να δείχνουν τα στοιχεία τους), σκαιή συμπεριφορά προς θαμώνες καφενείων (!), εκδικητικές προσαγωγές υπερβάλλοντος ζήλου και εξευτελισμό πολιτών που ελέγχονταν αλλεπάλληλα και παρέμεναν γονατιστοί στο πεζοδρόμιο επί 20 λεπτά. Τέτοια συμπεριφορά δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς η αστυνομία δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, ειδικά αν έχει “εκπαιδευτεί” από διάφορους “στρατηγούς ανέμους”. Μια προοδευτική κυβέρνηση λοιπόν πρέπει να αναμορφώσει σε βάθος, αλλάζοντας το κλίμα και να προσέξει πάνω απ΄όλα να μην “αντεκδικείται”, ούτε να δημιουργεί “βεντέτα” με τους πολίτες, “αμολώντας τους καταπιεσμένους” - μέχρι πρότινος κινούμενους στο απαράδεκτο δίλημμα “να τους κοιτάμε ή να τους δέρνουμε”.

-- Στο οικονομικό πεδίο, όλοι γνωρίζουν πλέον την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα ταμεία του κράτους, που επιμελώς είχε αποκρυβεί από τους απελθόντες - ακόμα και από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος(!). Ωστόσο, μια κυβέρνηση που επιθυμεί, όπως λέει, να καταστήσει την πολιτεία ευνομούμενη, δεν μπορεί να αποδέχεται τη συνέχιση της (προσβαλλόμενης από παντού) “έκτακτης εισφοράς” - εκτός “αν τα δικαστήρια την κυρήξουν παράνομη”. Οφείλει να την αποσύρει, όπως και την ανεκδιήγητη “τακτοποίηση” των ημιυπαίθριων - την οποία είχε εμπνευστεί ο πολιτικός που δήλωσε αποχωρώντας οτι “η οικολογία έχει γίνει και λίγο μόδα”! Διαρροές και μισόλογα όμως μιλούν για επαναφορά με άλλη μορφή...

-- Η εξαγγελία για απόσυρση των υπουργικών “μερσεντέ” και τον περιορισμό των φρουρών που κουβαλούσαν τα ψώνια, δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει περισσότερο τους πάντες - εκτός ίσως από τα ίδια τα “ψώνια”. Ωστόσο, ο υπουργός Εσωτερικών, που γνωρίζει πολύ καλά να προάγει τη σεμνότητα ως αξία, παρέβλεψε οτι τα όρια των 1400cc που έθεσε για τα κρατικά υβριδικά αυτοκίνητα οδηγούν μονοπωλιακά στο μοναδικό μοντέλο της αγοράς.

Οι πραγματικές δυσκολίες πάντως τώρα αρχίζουν - και η αλήθεια είναι οτι έχουν συσωρευτεί τόσα “δεινά”, που το έργο μοιάζει “υπερφυσικό”. Και μόνο το 50% των υποσχέσεων για μια άλλη Ελλάδα να εκπληρωθούν, τότε θα έχουμε ως χώρα κερδίσει πάρα πολύ χαμένο έδαφος. Ίσως και αυτό δικαιολογεί την έλλειψη τόλμης για μεγαλύτερες τομές, όπως η πλήρης εγκαθίδρυση (και συνταγματικά) του κοσμικού κράτους, ώστε επιτέλους να μην είναι υποχρεωτικός ο θρησκευτικός όρκος.

Το ευχάριστο είναι οτι όσα λοιδωρούσαν φίλοι και αντίπαλοι, όπως η εκλογή του αρχηγού από τη βάση, τώρα υιοθετούνται από τους “απέναντι”. Το δυσάρεστο είναι οτι δυνάμεις όπως το ΚΚΕ “εξάγουν” την εκλογική αποτυχία της ηγεσίας, σε κοινωνική ένταση. Και ο κίνδυνος για το ΠΑΣΟΚ είναι να υποτιμήσει τους αντιπάλους...




"Επί του πιεστηρίου": Όπως φαίνεται από τα σημερινά δημοσιεύματα, η κυβέρνηση εννοούσε (ή αποφάσισε να εννοεί) αυτοκίνητα 1400cc γενικώς και θα περιλάβει διάταξη για τα υβριδικά, που θα εξετάζονται ως λύση, εφόσον υπάρχουν τουλάχιστον 3 διαφορετικοί κατασκευαστές.


To κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 21.10.09

H φωτό είναι από το http://news.pathfinder.gr και το εξώφυλλο από τo http://en.wikipedia.org

To post συνοδεύεται από μια από τις πιο funky στιγμές του Αμερικανού Ben E. King, γνωστού κυρίως από το "Stand By Me".

Τα αστυνομικά αυτονόητα...

Μέσα σε μια εβδομάδα, δύο λάθη - ουσίας, όχι εικόνας. Είναι πολλά. Ευτυχώς είναι και αναστρέψιμα.

Το πρώτο είναι οικονομικό. Μια κυβέρνηση που “υποκύπτει” σε μια αμφιλεγόμενη έκτακτη εισφορά (που πρoσβάλλεται στα δικαστήρια, ως αντισυνταγματική - "μη αναλογική" και "ετεροχρονισμένη"), γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Και δηλώνει οτι θα σεβαστεί τις δικαστικές αποφάσεις. Οφείλει να την αποσύρει μόνη της κι όχι επειδή θα το πει το δικαστήριο - όπως ακριβώς έκανε με την ανεκδιήγητη “τακτοποίηση” των ημιυπαίθριων.

Το δεύτερο είναι οι αστυνομικοί έλεγχοι στα Εξάρχεια, έτσι όπως έγιναν - και όχι γιατί επιτρέπεται να υπάρχει οποιοδήποτε “άβατο” σε όλη τη χώρα. Εάν ισχύουν αυτά που καταγγέλλονται, ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη βιάστηκε - κι έπεσε “θύμα” μιας λάθος νοοτροπίας/εκτίμησης και μιας αστυνομίας που απέχει πολύ από αυτό που θα έπρεπε να είναι.


Σε μια ευνομούμενη (και δη υπό προοδευτική κυβέρνηση) πολιτεία, δεν νοείται η αστυνομία να κάνει ελέγχους σε πολίτες, χωρίς ο αστυνομικός με πολιτικά να επιδεικνύει τα στοιχεία του. Δεν νοείται (από ηθικής, πολιτικής ή και νομικής πλευράς) να εξευτελίζεται και στο παραμικρό ο πολίτης, με το να υποχρεώνεται να γονατίζει στο πεζοδρόμιο ή με άλλο τρόπο. Δεν νοείται να ξεστομίζει ο αστυνομικός οποιαδήποτε προσφώνηση του τύπου “μαλακισμένο” ή “τι θες εσύ τώρα;” Δε νοείται να “διώχνει” τον ελεγχθέντα, με προτροπές του στυλ ”σε ελέγξαμε, άντε φύγε τώρα”. Δε νοείται να κάνει “καψώνι” στον πολίτη - όσο κι αν αυτός την προκαλεί, την επικρίνει ή είναι “λαλημένος” και ανεξέλεγκτος.

Η αστυνομία οφείλει να είναι “τύπος και υπογραμμός” και να έχει μονίμως στο μυαλό της το τεκμήριο αθωώτητας του πολίτη. Σαν τον τροχονόμο που σε σταματάει, σε χαιρετάει - και μετά ζητάει τα στοιχεία σου. Αν δεν μπορεί να είναι “με το σεις και με το σας”, είναι ανεκπαίδευτη, αντιεπαγγελματική και ανίκανη - άρα άχρηστη και επιζήμια. Μια τέτοια αστυνομία δεν θα καταφέρει ποτέ να φέρει αποτέλεσμα στο λεγόμενο “χρονίζον πρόβλημα των Εξαρχείων”.

Δεν είναι θέμα μεγαλύτερου ή μικρότερου κράτους - είναι θέμα εκπαίδευσης, σοβαρότητας και ανάσχεσης της απόλυτης έλλειψης πειθαρχίας, με τους αστυνομικούς μεταξύ απροσχημάτιστου χαβαλέ και απαράδεκτης βίας. Μια σοβαρή, δημοκρατική και επαγγελματική αστυνομία δεν κινείται ποτέ στην τροχιά του ψεύτικου διλήμματος “να τους κοιτάμε ή να τους δέρνουμε” - και τα δύο είναι επιζήμια για την κοινωνία. Δεν αντιδρά ποτέ με βάση τη βεντέτα και την αντεκδίκηση - με αυτό το απαράδεκτο “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”, που χαρακτηρίζει τη σύρραξη στη Μέση Ανατολή. Ούτε οι επισκέπτες μιας περιοχής οφείλουν να "πληρώσουν" για τις εγκληματικές πράξεις κάποιων άλλων, που δρουν στην περιοχή. Η αστυνομία οφείλει να είναι ήρεμη, σταθερή και προσηλωμένη σε έναν έξυπνο σχεδιασμό, αγνοώντας προκλήσεις και προλαβαίνοντας παγίδες. Η αστυνομία δεν “σκίζει τη γάτα” - επιμένει μεθοδικά και επαγγελματικά, για να φέρει αποτέλεσμα. Ούτε η δημοκρατία απαντάει στους αμφισβητίες της ή στους χούλιγκαν, με το χουλιγκανικό σύνθημα “έτσι γ... ο Πειραιάς”. Η δημοκρατία δεν είναι ήρωας του Ταραντίνο, για να αντιγράφει τις μεθόδους των εχθρών της!

Και κυρίως, η αστυνομία δεν μπορεί να είναι “ακροδεξιά” και να φλερτάρει με μέλη εγκληματικών οργανώσεων, που “μπερδεύονται” ανενόχλητα στις τάξεις της - οι ποινές θα έπρεπε να είναι πολύ αυστηρές, ως και την απόλυση από το σώμα.

Γι αυτό, ο επιτυχημένος κύριος Χρυσοχοίδης θα έπρεπε να είναι πολύ επιφυλακτικός, ως προς τις επιχειρησιακές υποσχέσεις που του δίνουν οι επιτελείς του - ειδικά τώρα που το υπουργείο του έχει αυτό το όνομα και το υπουργείο Δικαιοσύνης λέγεται και "Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων". Ας κοιτάξει λοιπόν, πρώτα από όλα, να εκλείψουν τα τριτοκοσμικά φαινόμενα κουτοπονηριάς, όπως αυτό της ζαρντινιέρας “που σηκώθηκε και χτύπησε τον φοιτητή”. Ας κοιτάξει να υπάρξει επιτέλους μια αξιοπρεπής αστυνομική έρευνα, που θα εντοπίσει τους παρ’ ολίγον δολοφόνους της Κούνεβα. Ας διατάξει "εξοντωτική" διερεύνηση των καταγγελιών για το θάνατο μετανάστη, μετά από βασανισμό σε αστυνομικό τμήμα. Κι ας προσέξει τους ανεγκέφαλους και τις προβοκάτσιες, γιατί ένας “Κορκονέας” αρκεί για να επαναληφθεί - στο πολύ χειρότερο - ο Δεκέμβρης.





Η βραβευμένη φωτό του Γιάννη Κολεσίδη του πρακτορείου Reuters είναι δανεική από το www.tvxs.gr. Το ματωμένο χέρι ανήκει στον Αντώνη Καρρά, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.

To post συνοδεύεται από τη συγκλονιστική φωνή του Αμερικανού Lou Rawls, σε ένα από τα πιο "ηλεκτρικά" του κομμάτια. H φωτό του είναι από το http://urgh.files.wordpress.com.

"Κυνηγοί κεφαλών"...

ΠΡΟΣ: ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΙ ΤΟ Δ.Σ. ΤΗΣ CITIBANK
fax: 210-6203770



Αθήνα, 6.10.09


Κύριοι,

Είμαι πελάτης σας εδώ και 25 χρόνια, από την εποχή που γύρισα από τις σπουδές μου στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Έγινα πελάτης σας, διότι σας θεωρούσα οργανωμένη και σύγχρονη τράπεζα. Το είδος δε της συνεργασίας μου μαζί σας φαίνεται από το γεγονός οτι έχω παγίως αυτόματη εξόφληση στις κάρτες μου - και σχεδόν ποτέ χρέη.

Δυστυχώς, σήμερα έλαβα ένα απαράδεκτο τηλεφώνημα από κάποιον κύριο Κυριακουλέα, “εκ μέρους της Citibank”. Ο κύριος αυτός, με πήρε για να μου επισημάνει μια οφειλή 24 ευρώ, η οποία “καθιστά την κάρτα μου ανενεργή, ώσπου να πληρωθεί”. Του εξήγησα ενοχλημένος, το υψηλό πιστωτικό μου όριο, τη σχέση μου με την τράπεζα σας κι οτι ΗΔΗ από την Παρασκευή έχω καταθέσει χρήματα στον λογαριασμό μου.

Όταν ζήτησα να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο του τμήματος καρτών, αποκαλύφθηκε ο κύριος αυτός δεν ήταν παρά ένας “εξωτερικός συνεργάτης”, προφανώς υπάλληλος εταιρείας “κυνηγών κεφαλών”, για τους οφειλέτες σας.

Είναι η δεύτερη φορά που δέχομαι τέτοιο τηλεφώνημα, αλλά πριν τρεις μήνες δεν είχα συνειδητοποιήσει οτι καταφεύγετε σε τέτοιες μεθόδους, αντί να ειδοποιήσετε κατευθείαν από την τράπεζα, εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα.

Διαμαρτύρομαι για τη μεταβίβαση των προσωπικών μου δεδομένων σε οποιονδήποτε τρίτο, χωρίς την έγγραφη συναίνεση μου - και την πολιτική της τράπεζας σας να με ενοχλεί “αυτοματοποιημένα”, χωρίς καν να ελέγξει τι πελάτης είμαι και πώς εξοφλώ.

Εάν η τράπεζα σας δεν μου ζητήσει εγγράφως συγνώμη για τη συμπεριφορά αυτή, δεν πάρει αμέσως τα στοιχεία μου πίσω από την “εταιρεία” αυτή και δεν αναπληρώσει άμεσα με ενεργοποίηση της κάρτας μου - παρακαλώ να προχωρήσετε στην άμεση διακοπή της συνεργασίας μας.




Υ.Γ. Μέχρι την ώρα που δημοσιεύεται αυτή η επιστολή, η τράπεζα δεν έχει απαντήσει.

Η φωτό είναι από το http://creditcards.citicards.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από την κορυφαία jazz φωνή της Αμερικανίδας Ella Fitzerald, από μία από τις εκπληκτικές συνεργασίες της με τον μεγάλο Αμερικανό συνθέτη, διευθυντή ορχήστρας και πιανίστα Duke Elington.

Επιτέλους, αισιοδοξία...

Γράφω με την ευφορία της απονομής του Νομπέλ Ειρήνης στον Μπαράκ Ομπάμα: Η ευχάριστη είδηση που έκλεισε μια - ομολογουμένως όλο ευχάριστες εκπλήξεις - εργάσιμη εβδομάδα. Παρά τις (ενδεχομένως δικαιολογημένες) αντιδράσεις και επιφυλάξεις οτι η βράβευση είναι πρόωρη, το θεωρώ ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Πρώτον γιατί το σκεπτικό της επιτροπής επισημαίνει πόσο σημαντική είναι η στροφή της αμερικανικής διπλωματίας ως προς τον αφοπλισμό από τα πυρηνικά (βλέπε και κατάργηση της ψυχροπολεμικής “ομπρέλας” Μπους) και γενικότερα τη διαβούλευση και συνεννόηση - κάτι που περιφρονούσε απροσχημάτιστα η άθλια διακυβέρνηση Μπους. Δεύτερον, γιατί ενισχύει τον Αμερικανό πρόεδρο στο εσωτερικό του μέτωπο, κόντρα στους υπερσυντηρητικούς που έχουν “βγάλει τα μαχαίρια”, όχι μόνο με αφορμή την επιχειρούμενη αναμόρφωση του συστήματος υγείας, αλλά και με αφορμή τον “ατιμωτικό” αποκλεισμό του Σικάγου από τη διαδικασία ανάδειξης της πόλης που θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς του 2016 - παρά την αυτοπρόσωπη παρουσία Ομπάμα.

Δεν θα κουραστώ να το λέω: Η ζωή (και η πολιτική) δεν είναι μια μαξιμαλιστική κατάσταση, όπου αφού δεν καταφέρνουμε οι ΗΠΑ να γίνουν ένα πολιτισμένο και αξιοσέβαστο διεθνές “αρνάκι”, δεν πρέπει να υποστηρίξουμε την πιο προοδευτική, φιλειρηνική, ανοιχτόμυαλη “πλευρά του συστήματος”. Και αυτό ισχύει για κάθε χώρα, για κάθε κλειστό σύστημα (εξουσίας ή μη) - για κάθε ομάδα ανθρώπων. Αλλιώς μας αξίζει ο Μπους - και γενικώς το χειρότερο.

Εξίσου ευχάριστη ήταν και η χθεσινή είδηση, περί άρσης της ασυλίας Μπερλουσκόνι. Η αυτού γελοιότης ξέσπασε κατά των δικαστών και του Προέδρου της Δημοκρατίας (όλοι όσοι του αντιτάσσονται ή ασκούν κριτική είναι “κομμουνιστές” - κάπου το έχω ξανασυναντήσει αυτό από την ανάποδη) και απείλησε οτι θα μας δείξει “από τι είναι φτιαγμένος”, ενώ σήμερα παραπονέθηκε οτι "είναι ο πιο κατατρεγμένος πολιτικός της ιστορίας". Ελπίζω να καταδικαστεί σύντομα και η Ιταλία να απαλλαγεί, μετά από εκλογές, από αυτόν τον frontman της μαφίας και της ακροδεξιάς.


Στα δικά μας τώρα. Η (ευχάριστη) έκπληξη και η αισιοδοξία (έστω - και πολύ σωστά - συγκρατημένη) είναι διάχυτη, νομίζω. Η αρχή έγινε με την εκπλήρωση των προεκλογικών υποσχέσεων, περί “μαζέματος” του υπουργικού σχήματος. Και συνεχίστηκε με τις τομές, την ανάσχεση της κατρακύλας και τις απρόβλεπτες κινήσεις Παπανδρέου - αν και δεν είναι όλες θετικές.

Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ το αριστοτεχνικό “άδειασμα” των περισσότερων “παλαιοκομματικών” που έμειναν έξω - κι ας είχαν ένα σωρό σταυρούς.

Ναι, μου αρέσει που στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου “έκανε μάθημα” ο Συνήγορος του Πολίτη - σε πλήρη αντιδιαστολή με την περιφρόνηση και το σαμποτάζ προς τις Ανεξάρτητες Αρχές, της προηγούμενης κυβέρνησης.

Ναι, μου αρέσει που υπάρχουν πολλές γυναίκες και υπουργοί άγνωστοι, αντισυμβατικοί - που δε υπακούουν στο “πρωτόκολλο”. Καιρός ήταν να πάμε λίγο κόντρα στην αισθητική της “μερσεντέ” και του “κομπρέσορα”.

Ναι, μου αρέσει που καταργήθηκαν “υπουργεία”, όπως το Μακεδονίας-Θράκης - που δεν ήταν παρά ένα βαλκανικού τύπου “εθνικοπατριωτικό κέλυφος”. Οι εθνικιστικές μπούρδες που εκτοξεύτηκαν αρμόζουν πλήρως στο τριτοκοσμικό μυαλό αυτών που μπορούν να πιστέψουν οτι “το απαίτησε ο Νίμιτς”.

Ναι, μου αρέσει η πρόταση προς την επικεφαλής των Οικολόγων Πράσινων στην Αυστρία, να αναλάβει το υφυπουργείο Περιβάλλοντος. Το οτι δεν το δέχτηκαν είναι δική τους αδυναμία - ή δεν ήταν έτοιμοι ή είναι μίζεροι. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και για τις εντυπώσεις να το έκανε ο Παπανδρέου, έπρεπε να είναι έτοιμοι να αποφύγουν την παγίδα. Αλλά μάλλον τους ενόχλησε που πρότεινε συγκεκριμένα στη Βασιλάκου - και γι αυτό και οι εσωτερικές αντιδράσεις είναι οξείς ή καλυμένα κριτικές, όπως λέγεται για τον Καφετζόπουλο.

Ναι, μου αρέσει που θα προκηρυχθούν οι πολιτικές θέσεις στο δημόσιο. Δεν μου αρέσει που έσπευσαν να το ανακοινώσουν, αλλά ακόμα και τώρα που γράφω το www.primeminister.gr δεν λειτουργεί...

Δεν μου αρέσει επίσης το ρίσκο με πρόσωπα που φλερτάρουν με την ελαφρότητα ή με την απρόβλεπτη, εκρηκτική συμπεριφορά.

Δεν μου αρέσει η επίκληση των πατεράδων, εν έτει 2009, είτε από φανατικούς ΠΑΣΟΚους (“Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς”) είτε από υπουργούς.

Δεν μου αρέσει που η κυβέρνηση (ενώ πολύ σωστά εγκαταλείπει την ανεκδιήγητη “τακτοποίηση” των ημιυπαίθριων) δεν πράττει το ίδιο για την απαράδεκτη “έκτακτη εισφορά” και παραπέμπει στα δικαστήρια, τα οποία “θα σεβαστεί”. Αν είσαι τολμηρός, δεν χρειάζεται να αποφανθεί το δικαστήριο, απόσυρε την μόνος σου. Δει δη χρημάτων, όμως...

Μου αρέσει που θα καταργηθούν οι εκατοντάδες επιτροπές που επιβάρυναν το κράτος με "ημέτερους αργόμισθους", που θα επανεξεταστούν τα πανάκριβα διόδια στις υπό κατασκευήν εθνικές (στην Πατρών-Κορίνθου θα πληρώνουμε τώρα μόνο για μια λωρίδα!) και οι άδειες των κολεγίων - που υπέγραψε άρον-άρον ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές.

Δεν μου αρέσει η καταθλιπτική κατάσταση στην οποία άφησε την οικονομία και τα ταμεία η ΝΔ - μου αρέσει όμως που αποκαλύπτεται το “πλιατσικολόγημα”, πριν αποχωρήσει από την εξουσία. Κάτι ανάλογο με τον Σπηλιωτόπουλο υπέγραψε και για τα κάθε λογής πολυιατρεία και διαγνωστικά κέντρα ο Αβραμόπουλος (που μπορούν πλέον να μην έχουν γιατρούς να κατέχουν υποχρεωτικά το 51% των μετοχών) - ενώ φαίνεται οτι στα υπουργεία δεν άφησαν τίποτα, για να βρουν οι επόμενοι...

Μου αρέσει που εγκατέλειψαν την πολιτική στελέχη της ΝΔ, τουλάχιστον υπερτιμημένα (όπως κάτι πρώην "τσάροι της οικονομίας" που τα έκαναν μαντάρα) - για να μην πω "επικίνδυνες μετριότητες" παλαιάς κοπής, που αποχώρησαν με ανεκδιήγητες δηλώσεις περί "υπερβολικής οικολογικής μόδας"... Δεν μου αρέσει που επανεξελέγησαν "με τα μπούνια", σχεδόν όλοι οι εκπρόσωποι της λεγόμενης "λαϊκής δεξιάς", που θα μπορούσαν ανέτως να ανήκουν στο ΛΑΟΣ - η γνωστή ακροδεξιά που "φωλιάζει" στη ΝΔ.

Μου αρέσει, τέλος η απόφαση-κόλαφος για Εφραίμ & Σία, καθώς και το οτι “αρχίζουν και κελαηδάνε” για το Βατοπέδι, ένας-ένας οι δυσαρεστημένοι. Πρώτος ο Πέτρος Δούκας, που ομολόγησε εμμέσως πλην σαφώς, οτι “οι εντολές έρχονταν από το Μαξίμου”. Έτσι, για να "αποκαθίσταται" η προσβεβλημένη νοημοσύνη μας...


Ήταν συνολικά μια “παραγωγική” εβδομάδα, που έφερε και πάλι λίγη αισιοδοξία στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει αύριο το πρωί - σε μερικά πράγματα ίσως ποτέ. Ας δώσουμε όμως μια ευκαιρία, να απορρίψουμε τον κυνισμό και να πειστούμε οτι κάποια πράγματα είναι εφικτά...





"Επί του πιεστηρίου": Ενώ μου αρέσει εξαιρετικά η δήλωση Χρυσοχοίδη "όποιος αστυνομικός ακουμπήσει πολίτη θα φεύγει με συνοπτικές διαδικασίες" και θεωρώ οτι δεν μπορεί να υπάρχει καμία περιοχή "αστυνομικού άβατου", δεν μου αρέσουν καθόλου οι καταγγελίες που ακούω και διαβάζω για τους χθεσινούς ελέγχους στα Εξάρχεια.

Οι φωτό είναι από τα http://www.newsday.com, http://www.timesonline.co.uk, http://www.xblog.gr και http://ia.media-imdb.com

To post συνοδεύεται από την εκπληκτική ιστορική jazz φωνή της Αμερικανίδας Sarah Vaughan.

Έκπληξη και συντριβή...

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών προστέθηκε στο τέλος: η (βουβή) έκπληξη. Ουδείς περίμενε τέτοιο εύρος νίκης του ΠΑΣΟΚ, με άνετη αυτοδυναμία 160 εδρών - και κυρίως τέτοια συντριπτική διαφορά των 10,5 μονάδων με τη ΝΔ. Όταν την Κυριακή το βράδυ, ο Ηλίας Νικολακόπουλος ανακοίνωσε τις προβλέψεις, από την αναγωγή των μέχρι τότε αποτελεσμάτων, ήταν σα να πάγωσε ο χρόνος. Κυρίως βεβαίως για τους οπαδούς του μέχρι τώρα κυβερνώντος κόμματος, που “πέτυχε” ρεκόρ χαμηλότερου ποσοστού στην ιστορία του.


Μια τόσο ευρεία νίκη (44%-34%) δεν μπορεί παρά να προέρχεται από θετική ψήφο - και όχι μόνο ψήφο απόρριψης του αντιπάλου. Όπως φαίνεται, παρά τη διάχυτη επιφυλακτικότητα τους, οι Έλληνες ψήφισαν “ελπίδα” - κυρίως για αλλαγή της ψυχολογίας, οικονομική ανάκαμψη και ανάσχεση της ατιμωρησίας και της διάχυτης διαφθοράς. Όπως επισημαίνουν όμως πολύ σωστά στελέχη και του ΠΑΣΟΚ, είναι έτοιμοι να αποσύρουν ακαριαία την εμπιστοσύνη - και με το παραμικρό παραστράτημα. Ο θρίαμβος βεβαίως δεν μπορεί παρά να πιστωθεί στον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου και στους συνεργάτες του, για (εκτός των άλλων) μια καμπάνια προσεκτική, αποτελεσματική και με αρκετές τομές, όπως η πλήρης απουσία αφισοκόλλησης, που έκανε θετική εντύπωση - και λειτούργησε ως μπούμερανγκ για τους ήδη “βάναυσα” εκτεθειμένους στις λεωφόρους...

Μετά από τέτοια συντριβή, που μάλιστα προκάλεσε μόνος του, με πρόωρες εκλογές, ο Κώστας Καραμανλής δεν μπορούσε παρά να παραιτηθεί - και να δηλώσει οτι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Ωστόσο, η ταπεινωτική ήττα, φαίνεται οτι δε τον εμποδίζει από το να προσπαθήσει να ελέγξει τις εξελίξεις της διαδοχής, τουλάχιστον ως προς τη διαδικασία - αν όχι ως προς τις εγγυήσεις επικράτησης του καραμανλικού μπλοκ. Απομένει να δούμε, αν η οργή μεγάλου μέρους της παράταξης του για την παράδοση της εξουσίας, θα εμποδίσει τα όποια σχέδια του. Στην ιστορία πάντως, η ΝΔ της τελευταίας πενταετίας θα μείνει ως παράδειγμα κατακρημνισμού, όταν άρχισε να αποκαλύπτεται η “νομιμοποίηση” του ανήθικου και η πλήρης διάσταση λόγων και έργων, με την ανικανότητα σε όλα τα επίπεδα να συνοδεύει την αντίληψη της εξουσίας, ως ευκαιρία “να φάμε απο παντού”...

Είναι χαρακτηριστικό οτι τα περισσότερα “γαλάζια κάστρα” έπεσαν, μεταξύ των οποίων και η Α’ Αθήνας, δίνοντας έτσι ελπίδες για αλλαγή σελίδας σε ένα χρόνο και στο επίπεδο του δήμου, που καταδυναστεύεται από την ίδια πλειοψηφία, από την εποχή του Μιλτιάδη Έβερτ - και κυρίως από τη χειρότερη ηγεσία του, σε ευθεία αναλογία με τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, που την ανέδειξε. Στην περιφέρεια της ευρύτερης Αθήνας, έμειναν “μπλε” στο χάρτη, μόνο πολύ συγκεκριμένες περιοχές: Εκάλη, Κηφισιά, Παπάγου, Φιλοθέη, Παλιό & Νέο Ψυχικό, Βούλα και Βουλιαγμένη. Στο Ρέθυμνο, η προσφυγή σε τακτικές νοθείας, με την έδρα του καταδικασθέντος πρωθυπουργικού συμβούλου να κληρονομείται στην κόρη Κεφαλογιάννη, παραλλήλως με τη διαγραφή του εσωκομματικού αντιπάλου, οδήγησαν στη μεγαλύτερη πανελλαδικά πτώση της ΝΔ, κατά 19,1%!

Το ΚΚΕ έχει κάθε λόγο να είναι μουδιασμένο, καθώς όχι μόνο δεν αύξησε (για πρώτη φορά στις προσφάτες εθνικές εκλογές) το ποσοστό του, αλλά απώλεσε και μερικές χιλιάδες ψηφοφόρων, κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ. Τα σημάδια ήταν ορατά από τις Ευρωεκλογές, αλλά η ηγεσία του Περισσού τα αγνόησε, επιμένοντας να υπερασπίζεται την αποκατάσταση (αντί της καταδίκης) του σταλινισμού και την άρνηση διαφάνειας για τα οικονομικά του κόμματος, απειλώντας οτι θα αρνηθεί να κατονομάσει τις πηγές χρηματοδότησης.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ένα αντίστοιχο ποσοστό ψηφοφόρων, κοντά στο 0,5% - και “κανονικά” θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους χαμένους, σε σχέση με το περίπου 5% του 2007. Ωστόσο, οι κλυδωνισμοί του τελευταίου διαστήματος ήταν τόσο έντονοι και οι κίνδυνοι διάσπασης και μη εισόδου στη βουλή τόσο ορατοί, που το αποτέλεσμα προκάλεσε ανακούφιση και απομάκρυνε (προσωρινά τουλάχιστον) κάθε σκέψη και πίεση για αλλαγή εκ βάθρων της πολιτικής γραμμής και άνοιγμα προς τα δεξιά - κάτι που μοιάζει έτσι κι αλλιώς ανεπίκαιρο, λόγω της άνετης αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερέβη κατά μιάμιση μονάδα το όριο του 3% και ανέδειξε τον Αλέξη Τσίπρα, ως (ακηδεμόνευτο πλέον) ηγέτη, που κατάφερε να ανατρέψει την καταστροφική πορεία το τελευταίο εικοσαήμερο - και με την καλή εμφάνιση του στο debate.

“Νικητής”, αλλά ευτυχώς χωρίς να ξεφύγει σε “εξωπραγματικά” ποσοστά, επωφελούμενος της νεοδημοκρατικής διάλυσης, ο ΛΑΟΣ. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να πει κανείς και για την αποχή. Φαινόμενα ανησυχητικά και αλληλένδετα...





Υ.Γ. 1: Στη ΝΔ η σφαγή συνεχίζεται, ενώ εκλέχτηκαν κανονικά οι εκπρόσωποι της "λαϊκής δεξιάς" Μιχαλολιάκος, Καμένος, Πολύδωρας, Γιακουμάτος κλπ.

Υ.Γ. 2: Η ηγεσία του ΚΚΕ κατέληξε αμέσως σε λάθος συμπέρασμα και πάλι: "Αναντίστοιχο της κοινωνικής επιρροής του ΚΚΕ το εκλογικό αποτέλεσμα". Βαυκαλίζονται οτι είναι έτσι τα πράγματα, για να δικαιολογήσουν τους λάθος χειρισμούς τους. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, το ΚΚΕ ψηφίζεται από ένα ποσοστό πολιτών που το συμπαθούν, βρίσκουν "καταφύγιο" εκεί ή το προτιμούν ως "αδιάφθορο" - αλλά επ' ουδενί δεν ασπάζονται τις ιδέες του.

Υ.Γ. 3: Οι οικολόγοι έχασαν απόψε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της μέχρι τώρα ύπαρξης τους - κι έμαθαν τι σημαίνει να δημιουργείς κακή εντύπωση, επειδή δεν είσαι έτοιμος ή επειδή έχεις μίζερα "αριστερά" σύνδρομα.



Το κείμενο αυτό γράφτηκε τη Δευτέρα το πρωί για την Athens Voice της Τετάρτης 07.10.09

Το διάγραμμα είναι δανεισμένο από το http://www.eklogika.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

Το post συνοδεύεται από το κλασικό hit των Αμερικανών Blood, Sweat & Tears.

"Last Train To London"

Φτάσαμε και στο τέλος αυτής της - ανέλπιστης - προεκλογικής εκστρατείας. Ανέλπιστης, όχι γιατί δεν το περιμέναμε οτι θα προκηρυχθούν εκλογές κάποια στιγμή από το φθινόπωρο ως το Μάρτιο του 2010, αλλά γιατί ουδείς - παρά τις δημόσιες αναλύσεις και το “inside information” - πίστευε οτι η κατάρρευση ενός συστήματος εξουσίας μπορούσε να γίνει τόσο ...παταγωδώς. Κανείς μας δεν είχε ξαναδεί ποτέ μια κυβέρνηση να τελειώνει τη θητεία της με αυτό τον τρόπο - ανάλογο όμως, τελικά, με τον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία. Μου είπαν οτι σήμερα ο Καραμανλής ήταν στο Πεδίον του Άρεως σα να αποχαιρετούσε, για τελευταία φορά ως αρχηγός, τον (όχι πολύ) κόσμο της συγκέντρωσης...


Στέκομαι πάντα κριτικά - εχθρικά θα έλεγα - απέναντι σε μια δεξιά διακυβέρνηση, όχι μόνο γιατί δεν υπερασπίζεται σχεδόν ποτέ τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου (που είναι για μένα η μόνη αποδεκτή αποστολή της πολιτικής), αλλά κυρίως γιατί είναι εξ ορισμού συντηρητική, φλερτάρει πολύ πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη παράταξη με την υποκρισία και τη χαμηλή ποιότητα και κυρίως γιατί φιλοξενεί στους κόλπους της την ακροδεξιά, την αισθητική και το λόγο της οποίας απεχθάνομαι (και θεωρώ τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία, σήμερα κυρίως στην “απολιτική”, μπερλουσκονική της μορφή).

Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αν η δεξιά μπορεί να είναι τουλάχιστον σεβαστή σε μια σοβαρή (πολιτικά) χώρα όπως η Γερμανία - και μονίμως αποζητώ μια αντίστοιχη “εσωτερική κάθαρση”, βελτίωση και πορεία στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να οδηγήσει μια μέρα στην (αξιοπρεπή τουλάχιστον) πολιτεία μιας Μέρκελ, ώστε η (απαραίτητη) εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία να γίνεται εποικοδομητικά για τη χώρα. Η απόσταση όμως από την κατρακύλα της ελληνικής (λαϊκής) δεξιάς ως το σημείο αυτό, φαντάζει προς το παρόν αγεφύρωτη. Χώρια που τα υπόλοιπα πρόσφατα παραδείγματα δεξιάς διακυβέρνησης στις μεγάλες χώρες που γνωρίζουμε καλύτερα, οπως αυτή του Σαρκοζί και του Μπερλουσκόνι (για να μη μιλήσουμε για τον Μπους ή για τα φασίζοντα σχήματα στις πρώην ανατολικές χώρες), είναι τουλάχιστον τρομακτικά. Η δεξιά με φοβίζει - και για την αμερικανική, υπερσυντηρητική και “ταλιμπανική” εκδοχή της, τα λόγια του Gore Vidal που διάβασα προχθές, κάνουν τους φόβους μου όλο και πιο ισχυρούς...

Με το “σώμα” του ΠΑΣΟΚ - και μάλιστα αυτό της πρώτης “επαναστατικής” περιόδου, - δεν είχα ποτέ πολύ σχέση (ψήφιζα ανανεωτική αριστερά τότε). Μόνο με κάποια στελέχη - και αγνούς οπαδούς - είχα μια σχέση συμπάθειας, γιατί αναγνώριζα την επιθυμία για το πιο ανοιχτόμυαλο, το καλύτερο και το πιο δίκαιο.

Το 1996, μετά το χάλι του Ωνασείου και αυτού του γενικού “συρσίματος” της χώρας, ένοιωσε οτι η κοινωνία ”σήκωσε τα μανίκια” και αποφάσισε να σοβαρευτεί - εξ ου και επέβαλε τον Σημίτη, έναντι του Τσοχατζόπουλου, για τον οποίο στοιχημάτιζαν όλοι οι πολιτικοί συντάκτες που γνώριζα. “Τσακώθηκα” με όλους, με το επιχείρημα οτι το ένστικτο αυτοσυντήρησης των στελεχών του ΠΑΣΟΚ δεν θα επέτρεπε να εκλέξουν κάποιον, που θα τους συρρίκνωνε στο 20%. Τελικά είχα δίκιο, κόντρα σε όλες τις “επαγγελματικές” προβλέψεις: Ο Σημίτης πήρε την ηγεσία κι εγώ κέρδισα την πρώτη σοβαρή πολιτική μου πρόβλεψη. (Η δεύτερη ήταν επίσης επιτυχής, οτι ο Μητσοτάκης δεν θα γίνει ποτέ Πρόεδρος της Δημοκρατίας - στην τρίτη πάλι έπεσα έξω, γιατί δεν πίστευα οτι ο Καραμανλής θα κατάφερνε να γίνει πρωθυπουργός, με τόσο λίγο “εξοπλισμό”. Την τέταρτη, που είναι εν εξελίξει, θα σας την εκμυστηρευθώ μετά τις εκλογές).

Όσο όμως η σχέση μου με την κορυφή του ΠΑΣΟΚ γινόταν σχέση αποδοχής, τόσο η “σχέση” με πολλά στελέχη, που γνώριζα, γινόταν σχέση μη εκτίμησης. Συνήθως ελλιποβαρή, με βλαχομπαρόκ υποκρισία. Παρόλα αυτά, ήταν σε γενικές γραμμές, πολύ πιο ικανά (και με πολύ πιο προοδευτικό ιδεολογικό προσανατολισμό) από αυτά που είδαμε στις δύο περιόδους, που κυβέρνησε η ΝΔ - πλην εξαιρέσεων φυσικά. Αν και έγινε μεγάλη εκκαθάριση σε αυτές τις εκλογές, πολλά παραμένουν στα ψηφοδέλτια - ενώ και κάποιοι “νέοι” ακολουθούν την ίδια πορεία...

Αισθάνομαι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας ρηξικέλευθος πολιτικός - ακριβώς γιατί έχει προτείνει στην πορεία του διάφορα “σόκιν για τη μάζα”, από τη νομιμοποίηση της φούντας μέχρι την ελεύθερη ραδιοφωνία και πολλά ακόμα. Μου αρέσει τρελλά που ακούει jazz (θεωρώ πολύ σημαντική τη μουσική που ακούει ένας άνθρωπος για την γενικότερη συγκρότηση και αισθητική του) και που έχει αυτή τη σχέση με την σύγχρονη τεχνολογία και επικοινωνία - που γενικά είναι μπροστά από την εποχή και την ελληνική πραγματικότητα. Ναι, ο νεποτισμός μ' ενοχλεί, αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου η αδυναμία του στην ευφράδεια, ούτε οτι μεγάλωσε χωρίς να διδαχθεί καλά ελληνικά - αντιθέτως θεωρώ τον κοσμοπολιτισμό του, μεγάλο προσόν. Και στο κατω-κάτω (όπως και τον Σημίτη), δεν τον πήραμε για γκόμενο (ούτε η πολιτική μπορεί να εξαντλείται στα στενά όρια της ρητορείας) - για τις ιδέες που θα εφαρμόσει τον κρίνουμε. Και επιμένω οτι η σοσιαλδημοκρατία, όσο κι αν λοιδωρείται από μια Ευρώπη διχασμένη ανάμεσα σε στενόμυαλους δεξιούς και φοβικούς, καχύποπτους αριστερούς, είναι η μόνη ιδεολογική γραμμή που μπορεί να φέρει λύσεις (φαίνεται οτι και η Μέρκελ τις ακολουθεί), έως και “θαύματα” τύπου Σκανδιναβίας...

Θεωρώ οτι είμαστε λίγο "αστείοι", μεσογειακοί - καχύποπτοι, ξερόλες και απαξιωτικοί, που μας “ξινίζει” ένας τέτοιος πολιτικός, ενώ οι “κουτόφραγκοι” τον έχουν αναδείξει σε προνομιακό συνομιλητή και επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (εδώ θα μου πείτε μας ξινίζει ο Ομπάμα, ο μόνος Αμερικανός πρόεδρος μετά τον Κένεντι, που κατάφερε να εμπνεύσει). Δηλαδή από πού προκύπτει τόσα χρόνια οτι ο Καραμανλής ήταν “πιο ικανός” - επειδή κούναγε τα χέρια του με δήθεν πειστικότητα ή επειδή ήταν “επαρχιώτικα” φιλικός, έτοιμος για κανένα ουζάκι; Τα είδαμε τα αποτελέσματα....

Ομολογώ οτι με φοβίζει η προσπάθεια που χρειάζεται για να κάνει “restart” η Ελλάδα. Αμφιβάλλω αν όλα αυτά που εξαγγέλλονται μπορούν να γίνουν πράξη - και με ποιά στελέχη; Θεωρώ πολύ δύσκολη τη σύγκρουση με νταβατζήδες και διεφθαρμένες νοοτροπίες μικροσυμφερόντων, την τακτοποίηση του τοπίου των ΜΜΕ, τον πόλεμο κατά της διαφθοράς. Όπως είπε κι ένας φίλος από την Κρήτη “ο Έλληνας πια έχει φτάσει τον πάτο: όλοι είναι για να φάνε, να παρανομήσουν, να λαδώσουν, να αρπάξουν και να μη σεβαστούν τίποτα”. Δεν είναι όλοι βέβαια...

Αν πάντως ο Παπανδρέου καταφέρει να κάνει έστω και τα μισά πράξη - να δώ πολλά κοστούμια να μένουν στη ντουλάπα, να δω αξιοκρατία στο δημόσιο τομέα και να δω μια άλλη πολιτική πνοή στα εξωτερικά/ευρωπαϊκά, στην οικονομία, στα δικαιώματα και σε μερικούς ακόμα κρίσιμους τομείς, τότε η Ελλάδα θα έχει κάνει σοβαρή ανάσχεση της κατρακύλας. Απαραίτητη όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία της..

Για το Συνασπισμό είμαι αμφίθυμος περισσότερο από ποτέ. Αν κάποτε ήθελα οπωσδήποτε να είναι στη Βουλή, τώρα - μετά τα πρόσφατα καραγκιοζιλίκια - δεν ξέρω. Άλλες φορές λέω ναι κι άλλες όχι. Θα έπρεπε τώρα να είναι έτοιμος να “σύρει” το ΠΑΣΟΚ σε μια αριστερή προοδευτική συνεργασία - αλλά κινδύνευσε να μείνει εκτός. Η αλήθεια είναι οτι ο Τσίπρας εμφανίζεται πολύ λιγότερο αλαζονικός - και στο debate ήταν πράγματι καλός. Ωστόσο, η πολιτική ανωριμότητα ενός ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται στον αντίποδα του “Die Linke” του Λαφοντέν στη Γερμανία, σίγουρα δεν εμπνέει, αν δεν γίνει ριζική αναστροφή της πορείας και απεξάρτηση από αυτούς που θέλουν να τον κρατούν όσο το δυνατόν “στενότερο”, κοντά ή ίδιο με το ΚΚΕ ή τους αριστεριστές...

Οι οικολόγοι είναι επίσης μια δύναμη που θα μπορούσε να είναι υγιής και προοδευτική, αν αποσαφηνίσει τα χαρακτηριστικά του στο πολιτικό φάσμα, αποκτήσει άλλη δομή και ηγεσία - και αποκτήσει περισσότερη τριβή με την κοινωνία. Είναι μια διέξοδος που προτείνω διστακτικά σε προοδευτικούς ανθρώπους, που δεν θέλουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ή Συνασπισμό - και έτσι ίσως ψηφίσουν θετικά, χωρίς να καταφύγουν στην απολύτως αντιπαραγωγική αποχή ή στο λευκό/άκυρο...

Για τους υπόλοιπους δεν θέλω να μιλήσω - ένα μόνο χαρακτηριστικό θα σας πω: Η Διεθνής Αμνηστία ζήτησε από τα κόμματα τις θέσεις τους για τα δικαιώματα - απάντησαν όλοι πλην ΝΔ και ΛΑΟΣ. Οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες ζήτησαν επίσης τις προεκλογικές θέσεις των κομμάτων για τα gay rights - ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ απαξίωσαν να απαντήσουν. H Κίνηση Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου ζήτησε από όλους τους υποψήφιους της Α’ Αθήνας τις θέσεις τους - απάντησαν μόνο υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και των Οικολόγων Πράσινων, καθώς και ο υπεύθυνος γι αυτά τα ζητήματα από τον ΣΥΡΙΖΑ, που παρέπεμψε στις θέσεις του κόμματος. Το ΚΚΕ και το κρυπτοχουντικό ΛΑΟΣ δεν είχαν καν e-mail των βουλευτών, είχαν κάτι κεντρικά στα οποία απευθυνθήκαμε (και τηλεφωνικά), αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω...

Με όσους μιλάω στα μαγαζιά και στο δρόμο, διακρίνω για πρώτη φορά μια αγωνία, που δεν έχω ξανασυναντήσει: Υπάρχει περίπτωση να γίνει τίποτα; Μπορεί να αναστραφεί η κατάσταση; Έτσι όπως το έχουμε πάει το μαγαζί, πολύ φοβάμαι οτι αυτές οι εκλογές και η κυβέρνηση που θα προκύψει, είναι “Last Train to London”...







Οι φωτό είναι από τα http://hotlineoncall. nationaljournal.com, www.pasok.gr, www.naftemporiki.gr, και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται και είναι εμπνευσμένο από το κλασικό hit ενός συγκροτήματος που μιμήθηκε πολύ τους Beatles, τους Βρετανούς Εlectric Light Orchestra.

Οι αφίσες της αυθαιρεσίας

Τον Αποστόλη δεν τον ήξερα. Ξέρω όμως τον πατέρα του, έναν άνθρωπο που παλεύει να συντηρήσει, σε δύσκολους καιρούς, ένα παιδικό θέατρο. Εδώ και 40 μέρες, θρηνεί το θάνατο του γιού του, μόλις 21 ετών, πάνω σε παράνομη διαφημιστική πινακίδα, στη λεωφόρο Κηφισίας.


Σε μια χώρα χωρίς οδηγική παιδεία, όπου ακόμα και η τροχαία αδιαφορεί πλήρως για την οδική ασφάλεια, έρχεται η διαφθορά της κεντρικής εξουσίας και της τοπικής αυτοδιοίκησης να δώσει τη χαριστική βολή. 27 άνθρωποι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχουν χάσει τη ζωή τους, από αυτή την (όχι μόνο αισθητική) “γάγγραινα” της απόλυτης αυθαιρεσίας. Από το 2007, με μαζικούς ελέγχους, έχουν εντοπιστεί χιλιάδες παρανομίες - αλλά πέντε υπουργεία, που εμπλέκονται, ομολογούν οτι αδυνατούν να εφαρμόσουν το νόμο, κόντρα στη "μαφία"...

Διαβάστε και ακούστε τις σπαρακτικές καταγγελίες για το αλισβερίσι μεταξύ δήμων (όπως του Χαλανδρίου) και “ύποπτων” και κρυφών εταιρειών, που λυμαίνονται το κρατικό χρήμα με τις "υψηλές επαφές" τους - διαφημίζοντας φυσικά και τα κόμματα, σε πινακίδες που δεν έχουν καν την υπογραφή μιας διαφημιστικής εταιρείας.
Και θυμηθείτε να μαυρίσετε τους υπεύθυνους - άλλωστε, ούτε οι δημοτικές εκλογές είναι μακριά, μόλις σε ένα χρόνο.

Την Παρασκευή στις 4μμ, λίγο πριν την τελευταία μεγάλη συγκέντρωση κόμματος στην Αθήνα, έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας, στη Λ. Κηφισίας 362, στην εναέρια πεζογέφυρα μετά το “Υγεία”.




Η φωτό είναι από το http://www.katagelies.gr

Το post συνοδεύεται από το "If You Want Me To Stay", του εξαιρετικού Αμερικανού μουσικού και τραγουδιστή της "ψυχεδελικής" funk, Sly Stone.