31.1.11

Ugly...

Την προσωπική “tragedie forcee” του Ινιάριτου, δεν την αγοράζω. Ο μικροαπατεωνάκος, μικροπαραγοντίσκος εκμετάλλευσης μεταναστευτών (με ευγενή αισθήματα), που ζει μια ημιδιαλυμένη ζωή στην υποβαθμισμένη πλευρά της Βαρκελώνης, που πάσχει από καρκίνο και πήγε στον (δωρεάν) γιατρό όταν πια ήταν αργά, με την γυναίκα που πάσχει από διπολική διαταραχή και τον κερατώνει με τον αδελφό του και αδυνατεί να φροντίσει τα παιδιά, δεν καταφέρνει να με συγκινήσει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν κι άλλοι Ούξμπαλ σε αυτό τον κόσμο - βγαλμένα από τη ζωή είναι.


Ίσως γιατί πήγα οπλισμένος με την ασπίδα της αποστασιοποίησης. Ίσως γιατί ήξερα από πριν οτι ο Ινιάριτου ήθελε να μου “τρίψει τον πόνο στη μούρη, καταιγιστικά”. Ίσως γιατί δεν έχω παιδιά, όπως μου είπε μια φίλη (αν και το μόνο πράγμα που με συγκινούσε σε αυτή την οικογενειακή τραγωδία ήταν οι πανέξυπνες και γλυκύτατες φατσούλες των δύο παιδιών). Ίσως γιατί ο Μπαρδέμ ενσάρκωνε ότι πιο αυτοκαταστροφικό υπάρχει - και για αυτό (παρά την έξοχη ερμηνεία του και την επιδέξια κινηματογράφηση), θα ψήφιζα “Κυνόδοντα”...

Υπάρχει όμως ένα τεράστιο “αλλά”. Από πολιτικής πλευράς, το “Biutiful” είναι ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, που καταγράφει αυτό που συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας και παραμένει αθέατο: Η φρικωδία της εκμετάλλευσης (μέχρι θανάτου) των μεταναστών (“στην Κίνα θα δούλευαν για μισό ευρώ την ημέρα”), το δράμα του Αφρικανού που τον εκμεταλλεύονται τα κυκλώματα παρεμπορίου και τελικά απελαύνεται, ο εξευτελισμός της ζωής και της αξιοπρέπειας, με τα πτώματα να ρίχνονται στη θάλασσα - η “ζωή με το κομμάτι” και ο φόβος στην ημερήσια διάταξη. Κι όλα αυτά, αριστουργηματικά δοσμένα.

Γι αυτό και μόνο, η ταινία αξίζει. Και γι αυτό, πρέπει να τη δουν όλοι. Για να σκεφτούν έστω κι ένα λεπτό, πόσο χειρότερα είναι τα πράγματα από την Ισπανία και πού οδηγεί η τελμάτωση (ή ακόμα καλύτερα η ανυπαρξία επί δεκαετίες) μεταναστευτικής πολιτικής. Και γιατί υπάρχει σοβαρή ανάγκη να οργανωθούμε τάχιστα αφενός - και αφετέρου γιατί είναι πολύ σημαντικό να συντασσόμαστε με τις ψύχραιμες φωνές, που επικρίνουν τη “θερμοκέφαλη” υποστήριξη της κατάληψης της Νομικής και αυτούς που με ακτιβισμούς (εντός και εκτός εισαγωγικών) υποδαυλίζουν καταστάσεις, αντί να λύνουν προβλήματα. Ειδικά με αυτό το γνωστό στυλάκι της απεμπόλησης των ευθυνών ή των ρουκετών του τύπου “όποιος δεν υπεραμύνεται του ασύλου δεν είναι Έλληνας” - που αποτελεί απλώς την άλλη πλευρά ενός εθνικοπατριωτικού παροξυσμού.

Διότι ένα κομμάτι της αριστεράς, μέσα στις αντιθέσεις της, προκάλεσε αυτό που υποτίθεται οτι αποφεύγει, σαν το διάολο το λιβάνι: Την πλήρη αποκαθήλωση της έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου στο συλλογικό υποσυνείδητο, με εντελώς αυτοκαταστροφικό τρόπο.

(Την αυτοκαταστροφή πραγματεύεται και ο “Μαύρος Κύκνος”, που δεν αξίζει να δείτε. Είναι τόσο κραυγαλέος, με ηθοποιούς που - εκ των πραγμάτων - αδυνατούν να προσφέρουν την οπτική ευχαρίστηση ενός χορευτή και με την αφελή απεικόνιση της μάχης του καλού με το κακό, μέσω μιας ξενερωτούλας και ανέραστης μπαλαρίνας, που ψάχνει να βρει τα στοιχειώδη. Υπερεκτιμημένο τα μάλα.)


Τα γεγονότα γύρω μας, στις κοντινές περιοχές των άλλων ηπείρων, επιβάλλουν να γυρίσουμε τα βλέμματα μας στις πηγές ενός πανανθρώπινου προβλήματος, μέρος του οποίου υφίσταται (και έχει προκαλέσει βεβαίως) και η Ευρώπη: Οι ζωές στον λεγόμενο Τρίτο κόσμο, χωρίς καμμία "αξία και βάρος", γίνονται απάνθρωπες κάτω από τη μπότα ολοκληρωτικών καθεστώτων που εκμεταλλεύονται αυτόν, που αύριο θα γίνει φυγάς και αντίκειμενο εκμετάλλευσης, ως μετανάστης, στην πόρτα μας. Κι όχι μόνο με υπέρτατο σεβασμό στις πράξεις αυτοθυσίας, αλλά και με ανθρωπιά πρέπει να βοηθήσουμε με κάθε είδους τρόπο αυτούς που προσπαθούν να αποτινάξουν το ζυγό - και ζητούν ελευθερία, δημοκρατία (κι ας είναι και “κουτσή”) και ευημερία. Δεν πάει δα και τόσος πολύς καιρός από τους ανάλογους αγώνες, εντός και εκτός Ελλάδας, κατά της χούντας.

Όλη η Βόρειος Αφρική είναι σε αναβρασμό. Το ίδιο, εδώ και πολύ καιρό η Μέση Ανατολή και η Νότια Ασία. Αν ο λεγόμενος δυτικός κόσμος (με πρώτη την Ευρώπη) δεν σοβαρευτεί και δεν δείξει το δρόμο της πραγματικής δημοκρατίας και ενός νέου παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου, θα είναι ο πρώτος που θα πληρώσει. Κι επειδή επιδεικνύουμε σοβαρή ολιγωρία (και στα πολιτικά/οικονομικά και κυρίως στα οικολογικά), μπορεί να μην είναι τόσο ανέκδοτο το φινάλε της ταινίας “The Day After Tomorrow”: Μπορεί να μην υπάρχει καν πια ο Πρώτος Κόσμος...










Οι φωτό είναι από τα www.imdb.com και www.boston.com - και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Hanina", της Γερμανο-αιγυπτιακής "συνένωσης δυνάμεων", του Jasmon και του Mohammad Mounir.

buzz it!

25.1.11

We Will Survive*

H μουσική μνήμη προσπαθεί να ξαναθέσει κάθε κύταρο, σε μια παλιότερη διάταξη - ευτυχίας ή μη. Το καινούργιο, απλώς εκκρίνει νέες ενδορφίνες εγκεφαλικού ενθουσιασμού και ξυπνάει όλες τις συνάψεις, ακόμα και τις πιο τεμπέλικες.


Μέχρι τώρα, η μόνη διασκευή που μου άρεσε ήταν η rock των Cake. Ξαφνικά, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Σε τόσο καθημερινή τριβή με τη μουσική, σπάνια κολλάς. Κι όμως: Τα vibes της τέχνης (δηλαδή τα βαθύτερα μαθηματικά της φύσης) έχουν τους δικούς τους κανόνες - και με το hardware και με το software μας. Μπορεί ένα κομμάτι να είναι ένα bug, που μπλέκει ανάμεσα στις κάρτες προγραμματισμού της ανθρώπινης ζωής; Τον τελευταίο χρόνο, άλλη μια φορά μου έχει συμβεί κάτι παρόμοιο..

Ακούστε την υπνωτική, downtempo φωνή. Προσέξτε την funky κιθαρίτσα και το στιβαρό, ευρηματικό μπάσο. Και μετά κάντε την αναγωγή στα προβλήματα σας...


* Σύμφωνα με τις αναλύσεις.








H παρτιτούρα είναι από το www.freehandmusic.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ι Will Survive", στη διασκευή του Σουηδού τρομπονίστα Nils Landgren.

buzz it!

21.1.11

H ζωή εδώ και τώρα...

Την ώρα που ο σκηνοθέτης και γκόμενος της Cecile de France της λέει “Πάρε λίγο χρόνο διακοπές, η εκπομπή σου θα σε περιμένει όποτε θέλεις”, γέλασα πικρά. Όπως λέει και ο old boy, ο Clint Eastwood δεν ασχολείται στην πραγματικότητα με το “μετά”, αλλά με το “τώρα”, το “εδώ”. Αυτό που είναι σκληρό, ακόμα κι αν είναι κομψό. Ακόμα χειρότερα αν είναι και άκομψο.


Η κομψότητα της ηρωίδας, που είναι πλούσια και διάσημη, αλλά όχι “κενή”, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το ελαφρώς πρησμένο πρόσωπο του εντελώς Αμερικανού Matt Damon. Που παρεμπιπτόντως, όπως και πολλοί άλλοι Di Caprio της γενιάς του μπορεί να εξελίσσονται σε καλούς ηθοποιούς, δεν έχουν όμως την κομψότητα και τη γοητεία της ενός Paul Newman, ενός Robert Redford ή ενός Al Pacino - φυσικά και του ίδιου του Eastwood. Ίσως έχει να κάνει με τη δική μου γενιά, αλλά και από τους προηγούμενους μεταπολεμικούς “ομορφονιούς” του Χόλυγουντ, θεωρώ τους σταρ των sixties και των seventies πολύ πιο ωραίους.

Στην ωραιότερη επίδειξη του γιατί ο άνθρωπος δεν πρέπει να παίρνει σύνταξη νωρίς, ο κάποτε μέτριος ηθοποιός των σπαγγέτι-γουέστερν κάνει τη μια καλή ταινία πίσω από την άλλη (μόνο την προηγούμενη του δεν είδα, με το ράγκμπυ και τη Νότια Αφρική, λόγω αδιάφορου θέματος). Τόσο κοντά στο θάνατο - κι όμως θέλει να τον πλησιάσει με ανάλυση. Κατά βάση, θέλει να μιλήσει για τη ζωή, που τελειώνει.


Και μάλιστα, δεν θέλει καθόλου να μιλήσει για την πολιτική της πλευρά. Δεν τον ενδιαφέρει αν τα φαρμακεία είναι κλειστό επάγγελμα, αν πρέπει ή όχι να καπνίζουμε στα μαγαζιά λόγω κρίσης, αν πρέπει ή όχι να πληρώνουμε διόδια ή αν πρέπει (επίσης λόγω κρίσης) να συνεχίσουμε να χτίζουμε σε 4 και όχι στα 10 στρέμματα, ώσπου να χτιστεί όλη η Ελλάδα (και αφού βέβαια κάναμε το 21% της χώρα περιοχή Natura, διότι υπήρχε παραδάκι - και τώρα το πληρώνουμε). Δεν τον ενδιαφέρει ούτε καν η τρομοκρατία, γιαλαντζί ή όχι. Η έκρηξη του τρένου, από την οποία σώζεται ο πιτσιρικάς δίδυμος είναι ένα πλάνο μερικών δευτερολέπτων.

Όλη αφήγηση γίνεται για τη μοναξιά της ζωής ή του “πληκτρολογίου” (όπως αποκαλείται το γυναικείο τριγωνάκι στον οριακά οσκαρικό πλέον “Κυνόδοντα”). Γι αυτή την αναμέτρηση με τον εαυτό μας, με τη ζωή μας, με τα επιτεύγματα μας. Η λύση είναι πάλι στον έρωτα, βέβαια. Και στην τέχνη, στη δημιουργία. Μάλλον ο κάποτε “σκληρός” και σχεδόν ακροδεξιά στενόμυαλος Eastwood το έχει καταλάβει - και όπως και με το "Gran Torino" προσπαθεί να ξεπληρώσει.

Δεν με ενθουσίασε όσο αυτό. Αλλά όσο περνάνε οι ώρες, με συγκινεί σιγά-σιγά, σαν τσουνάμι. Η κούραση, οι δουλειές, το πονεμένο χέρι που χρειάζεται αποχή από το πληκτρολόγιο, υποχώρησαν για λίγο. Ίσως για να τιμήσουν ξανά έναν μεγάλο μετανοιωμένο. Και ίσως τον πιο πλήρη δημιουργικά ογδοντάρη του πλανήτη...











H φωτό της ταινίας είναι από το http://theblackboxoffice.com, το σκίτσο από το www.kathimerini.gr και το εξώφυλλο από το www.hassanhajjaj. blogspot.com.

Το post συνοδεύεται από το "Beautiful Tango" της Μαροκινής Hindi Zahra, που ζει και εργάζεται στη Γαλλία.

buzz it!

14.1.11

Unleashed...

Την επόμενη φορά θα τις σπάσω κι εγώ τις μπάρες. Αχαλίνωτος. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά αυτό που μου τη σπάει είναι οτι θα δικαιωθώ κιόλας - εκ του αποτελέσματος. Γιατί μόνο έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν οι εταιρείες, οι κυβερνήσεις, οι κοινωνικοί εταίροι. Άν δεν κάνεις τον τσαμπουκά/ “μιντιατικό” γεγονός/εξωθεσμική παρέμβαση, σχεδόν αποκλείεται να εφαρμοστεί εκ των προτέρων μια δίκαια συμφωνία/συνεννόηση/πρόβλεψη.


Το να βρει ένα τρόπο να διαπραγματευτεί η πολιτεία τις (προφανώς πανάκριβες) συμβάσεις παραχώρησης των έργων, που υπεγράφησαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, το 2007, είναι υποχρέωση της. Ή τέλος πάντων, πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της τις διαμαρτυρίες (που υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό) και να σταθμίσει ανάλογα - εγκαίρως. Και σε κάθε περίπτωση να μη δέχεται απειλές από εργολάβους οτι “θα αποχωρήσουν από τα έργα”, όπως γράφτηκε.

Γιατί η Αττική Οδός έγινε (μια χαρά) χωρίς προείσπραξη διοδίων και αυτοί εδώ οι δρόμοι δεν μπορούν να γίνουν; Και γιατί είναι λογικό να πληρώνει κανείς (αυξημένα μάλιστα) διόδια για μια άθλια λωρίδα “σημειωτόν” στον πιο επικίνδυνο δρόμο της Ευρώπης, την Κορίνθου-Πατρών; Γιατί είναι λογικό να πληρώνει αδιαλείπτως ο κάτοικος/εργαζόμενος που δεν έχει άλλο τρόπο να πάει στη δουλειά του, για πολύ κοντινές αποστάσεις;

Από την άλλη, αν κάθε δήμαρχος πρέπει να αποδείξει οτι είναι “βαρβάτος” και εκπληρώνει τη “βούληση του λαού” του, σπάζοντας μπάρες, μπροστά στην κάμερα, τότε περαστικά μας. Κι αν κάθε κυβέρνηση υποκύπτει στη μη εφαρμογή ενός αντικαπνιστικού νόμου, γιατί στην ουσία κανείς δεν τον τηρεί, τότε έχουμε πρόβλημα. Η κρίση και η προεκλογική περίοδος έδωσε κάθε πάτημα, ώστε να καταργηθεί στην πράξη οποιαδήποτε προστασία από το παθητικό κάπνισμα. Το “ντουμάνι” επιβλήθηκε (ακόμα και στις συναυλίες, ακόμα κι εκεί που ο εξαερισμός είναι άθλιος), γιατί ο τράχηλος μας δεν υποφέρει κανένα ζυγό, έστω κι αν εννιά μήνες τον χρόνο καθόμαστε έξω...

Και τώρα, όσοι καταστηματάρχες (όπως τα εστιατόρια και οι ταβέρνες) δεν υπάγονται στη (φημολογούμενη) απαλλαγή, αντιδρούν στις νέες ρυθμίσεις. Ή γιατί θα χρειαστεί να ξοδευτούν ή γιατί ο πελάτης θα πάει κάπου αλλού, που θα μπορεί να καπνίσει. Και θα τον χάσουν.

«Όπως αποδείχθηκε και στην περίπτωση του κινήματος άρνησης πληρωμής των διοδίων, η εφαρμογή ενός νόμου κρίνεται από την αποδοχή που έχει από το λαό» σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση.

Εμπρός λοιπόν για νέες "ανυπακοές", για νέα "κινήματα πολιτών", για νέα νταβατζιλήκια του "ο καθένας κάνει ότι θέλει". Προς τα πίσω...


Update: "Αστερίξ" του Δημήτρη Μητρόπουλου, από τα "Νέα".









Η φωτό είναι από το www.fileknow.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το τραγούδι των τέλειων αναλογιών, "36-22-36", του Αμερικανού Bobby Bland.

Ευχαριστώ για τα 220 χιλιάδες κλικ μέσα σε δύο χρόνια!

buzz it!

10.1.11

Welcome to Greece

Γράφω μέσα στα κουνούπια, Γενάρη μήνα. Αλκυονίδες ημέρες του ιστορικού κέντρου...

Στην Αθηνάς, ένας (εμφανισιακά τυπικός) εκπρόσωπος της γενιάς του Πολυτεχνείου, “καθώς πρέπει” εξηντάρης, καταβρέχει το μπετόν, σε κάτι έργα. Τουλάχιστον, ο μαυρούκος πιο πέρα, στην αρχή της Πλάκας, είναι πιο διακριτικός, έχει χωθεί μέσα σε κάτι ψηλά φυτά, για να κάνει την ανάγκη του.

Λίγο πιο πριν, ένας μηχανόβιος πάει ανάποδα τη Λυσίου. “Είστε ανάποδα”, του λέω. “Ναι, μου λέει, το ξέρω. Εδώ στην Πλάκα, δεν πειράζει” (;) Το αποφάσισε μόνος του. Στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, ο ωραιότερος περίπατος σε αυτή την πόλη, που στερείται το πράσινο, διακόπτεται συνεχώς από μηχανάκια ή/και αυτοκίνητα. Οι διαμαρτυρίες των πεζών εκνευρίζουν τον δικυκλιστή αστυνομικό, που ζητάει τα ρέστα “που θα του πούμε εμείς πώς θα κάνει τη δουλειά του”. “Γιατί δεν τους γράφετε;” “Κι εσείς γιατί δεν κάνετε μήνυση σε όσους έφαγαν τα εκατομύρια;” Τρία πουλάκια κάθονται. Σκέψου όλοι οι αστυνομικοί του κόσμου να αδρανούσαν στις τροχαίες παραβάσεις, επειδή υπάρχει η μαφία...


Σκέφτομαι τι συναντάει αυτός που επισκέπτεται για πρώτη φορά αυτή την πόλη - ειδικά αν είναι μετανάστης κι όχι τουρίστας. Την πλήρη ανυπαρξία τήρησης κανόνων συμβίωσης - από την καρέκλα μπροστά στο μαγαζί, για “να φυλάμε τη θέση”, ως την πλήρη ασυδοσία των νυχτερινών κέντρων χωρίς άδεια. Το περιπολικό που παρατηρεί, “γιατί δεν είναι δικαιοδοσία μας”. Μια αστυνομία, είτε κρατική είτε δημοτική, που είναι αδιάφορη/ανεκπαίδευτη/διεφθαρμένη/αυθαιρετούσα/βίαια/αναποτελεσματική. Ένα δήμο, βουλιαγμένο στη διαφθορά, που δεν λύνει προβλήματα, ούτε καν στα στοιχειώδη, όπως η καθαριότητα (πόσο μάλλον να ασχοληθεί με την πρόνοια, δεν περισσεύουν από τους 11 χιλιάδες υπαλλήλους). Το υποκριτικό παιχνίδι της σύλληψης όσων ασκούν παρεμπόριο - και την επανάκτηση των κατεσχεμένων την επόμενη ημέρα, προς 100 ευρώ. Την πλήρη εκμετάλλευση των μεταναστών, σε άθλια διαμερίσματα-υπνωτήρια, χωρίς κανένα χώρο υγιεινής, προς μερικά ευρώ το κεφάλι.

“Έτσι γίνεται, εδώ είναι Ελλάντα”. Το έχει μάθει και ο μετανάστης. Το μαθαίνει πολύ γρήγορα. Όταν τον στέλνουν με πούλμαν (!) στο κέντρο της Αθήνας. Όταν προσπαθεί να αποκτήσει χαρτιά, από τα ξημερώματα στην Πέτρου Ράλλη, κρινόμενος από την αστυνομία (!) και με τη βοήθεια διαφόρων δικηγόρων, που υπόσχονται αποτέλεσμα. Ή όταν έχει περάσει από κέντρα υποδοχής, που φέρνουν την Ελλάδα, στη θέση της κατηγορούμενης για βασανιστήρια χώρας. Ούτε αυτό το στοιχειώδες πρόβλημα μπορέσαμε ως πολιτεία, να (επιχειρήσουμε, έστω να) αντιμετωπίσουμε, τα τελευταία χρόνια. Πόσο μάλλον, τα παγκοσμίως δύσκολα της εμπορίας ναρκωτικών και του trafficking. Όλα μαζεμένα στην καρδιά της πρωτεύουσας, όλα με την άνεση που δίνει ο τεράστιος τζίρος, που όλα τα ξερχαβαλωμένα τα λαδώνει.

Αμφιβάλλω κι εγώ αν ο φράχτης θα λύσει προβλήματα. Δεν είμαι από αυτούς που θεωρώ οτι τα σύνορα πρέπει να είναι ξέφραγο αμπέλι, αλλά δεν πιστεύω οτι το κύμα της μετανάστευσης θα ανακοπεί από ένα τέτοιο μέτρο. Χιλιάδες χιλιόμετρα συνόρων και ακτών περιμένουν καρτερικά. Σε μια ειδική εκπομπή της ΕΡΤ, στην οποία συμμετείχα, πριν από καιρό, συζητήθηκαν οι επιπτώσεις των μεγάλων πλημμυρών στο Πακιστάν, από τις οποίες εκτοπίστηκαν εσωτερικά 21 εκατομύρια άνθρωποι, χάνοντας το βιός τους, σπίτια, χωράφια, ζωντανά. Δεν θεωρείται απίθανο, οι πρώτοι πρόσφυγες αυτής της κλιματικής αλλαγής, να πάρουν κατά εκατομύρια (ίσως και 5) το δρόμο της δύσης. Ένα μόνο μέρος από αυτούς να φτάσει κοντά στην Ευρώπη, θα περάσει από την Ελλάδα.

Σύμφωνα με τους ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η χώρα μας (όπως και κάθε άλλη που έχει υπογράψει τις διεθνείς συμβάσεις - και αυτό κάνουν πως δεν το γνωρίζουν οι διάφοροι εθνικοπατριώτες, μισαλλόδοξοι και ρατσιστές) έχει υποχρέωση να παράσχει στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης (στέγη, τροφή, νερό, συνθήκες υγιεινής) σε ΚΑΘΕ άνθρωπο και να εξετάσει με σοβαρότητα κάθε αίτηση για άσυλο. Δεν το κάνει - και ακριβώς επειδή υπάρχει διαφθορά και ανικανότητα, δεν παρέχει άσυλο ούτε στο 1/15 του ποσοστού, σε σχέση με τους εταίρους μας. Ταυτοχρόνως, η περίφημη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ, δεν επιτρέπει στους μετανάστες να πάνε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες - κι έτσι εγκλωβίζονται στο αίσχος της Πάτρας ή του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας.

Από την άλλη, μια χώρα έχει δικαίωμα και υποχρέωση να προστατεύσει την κοινωνική της ειρήνη και την ποιότητα ζωής των κατοίκων - ιθαγενών και μη. Η μαξιμαλιστική αριστερή αντίληψη οτι το πρόβλημα θα λυθεί μόνο με εξάλειψη των ανισοτήτων στον τρίτο κόσμο, παραλείπει να εξηγήσει πώς θα ζήσουμε μέχρι τότε - ούτε μπορεί να είναι αποδεκτή, όταν καταπατώνται τα στοιχειώδη δικαιώματα όλων, είτε γεννήθηκαν στην Ελλάδα, είτε όχι. Γιατί όταν δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο, ο χειρότερος ρατσισμός είναι αυτός που συμβαίνει στο γκέτο της Αθήνας - και πρώτα θύματα του είναι οι ίδιοι οι μετανάστες.

Διαβάζω για σχέδια “επιχείρησης-σκούπας" στα συρτάρια της αστυνομίας - και ως συνήθως δυσπιστώ. Καμμία επιχείρηση που θα διαρκέσει 48 ώρες δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα, αν δεν οργανωθεί και σχεδιαστεί προσεκτικά (από κυβέρνηση, περιφέρεια και δήμο) η φιλοξενία όσων πρέπει να πάνε σε κέντρα υποδοχής, η προώθηση όσων πρέπει να προωθηθούν, η πρόνοια σε όσους βρίσκονται εγκλωβισμένοι χωρίς δουλειά εδώ (όπως και των άστεγων και ναρκομανών), η διαρκής καθημερινή αστυνόμευση όλων των παρανομιών (κυρίως των Ελλήνων), ο διαρκής πόλεμος "σε επίπεδο κορυφής" κατά των κυκλωμάτων πρέζας, πορνείας και παρεμπορίου - που λυμαίνονται το κέντρο και βγάζουν εκατομύρια.

Μαθαίνω οτι σύντομα θα κατατεθούν νομοσχέδια για την αλλαγή του τρόπου απόδοσης του ασύλου, όπως και για κίνητρα επιστροφής των κατοίκων στο κέντρο της Αθήνας. Ευπρόσδεκτα, αλλά όσο δεν γίνονται τα παραπάνω, καμία συζήτηση για την αλλαγή του “Δουβλίνο ΙΙ” και καμία συζήτηση για “συνεργασία” με την Τουρκία, δεν θεωρώ οτι μπορεί να αποδώσει. Αν δεν υπάρξει ειδικό διϋπουργικό όργανο, με αρμοδιότητες παρόμοιες με του “Αθήνα 2004”, όπως έχει προτείνει εδώ και χρόνια η Κίνηση Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου, δυστυχώς δεν βλέπω φως.

Και για να αναστραφεί η υποβάθμιση, πρέπει να γίνουν κι άλλες κινήσεις, που έχουν σχέση με την καθημερινότητα: Να εξυγιανθεί και να λειτουργήσει αυτός ο πολύπαθος Δήμος - κατά πρώτο λόγο στην καθαριότητα. Να υπάρξει ένα μίνιμουμ κοινωνικής συναίνεσης, ώστε το κέντρο της πόλης να σταματήσει να είναι ένα υπαίθριο ουρητήριο με σιδερόφρακτα (για το φόβο των διαδηλώσεων και των καταστροφών) κτήρια και μαγαζιά, γεμάτα από μίζερα γκράφιτι - που το καθιστά (πέραν της οικονομικής κρίσης) ακόμα πιο απωθητικό για οποιονδήποτε κάτοικο ή επιχειρηματία.

Και επιτέλους, με πρώτη την πολιτεία να δίνει το παράδειγμα, ας συμφωνήσουμε οτι πρέπει να δράσουμε γρήγορα και συλλογικά...


Update: Ήδη οι δουλέμποροι αναπροσαρμόζουν την τακτική τους...







Η φωτό του φράκτη στα σύνορα Ισπανίας-Αφρικής (γεμάτου με τα ρούχα όσων προσπάθησαν να τον περάσουν) είναι από το www.rednotebook.gr και το εξώφυλλο από το www.tragoudistan. blogspot.com

Το post συνοδεύεται από το (σαρκαστικό) "Welcome To Greece" του Κωστή Μαραβέγια

buzz it!

5.1.11

Ο λόγος να είσαι βασιλιάς

Δεν υπήρχε περίπτωση να μη με συναρπάσει αυτό το έργο. Πρώτον, διότι ασχολείται με την πολιτική, έστω και με τη μορφή της πολιτικής που ασκεί συμβολικά ένας “διακοσμητικός” (και κληρονομικός) αρχηγός κράτους. Δεύτερον, γιατί αφορά ένα μέσο επικοινωνίας, το αγαπημένο μου. Και τρίτον και βασικότερο, γιατί έχει άμεση σχέση με το Λόγο - και την εκφορά του.


Ας αρχίσουμε από το τελευταίο. Ο λόγος είναι το βασίλειο όσων σκέπτονται, επιθυμούν να επικοινωνήσουν (με πάθος), να επηρεάσουν, να πείσουν, να διδάξουν, να “μεταλαμπαδεύσουν” - να παράξουν ιδέες και πολιτισμό. Τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν στις προθέσεις του Γεωργίου του 6ου, εκτός ίσως από τη σκέψη και τη διατήρηση της εξουσίας του θρόνου. Ένας βασιλικός αδελφός που έγινε από σπόντα βασιλιάς, γιατί ο “κανονικός” διάδοχος ηράσθη την κυρία Σίμπσον - Αμερικάνα, δις διαζευγμένη και “απαράδεκτη” για βασιλική σύζυγος (μέγα σκάνδαλο της εποχής). Με προφανές εμπόδιο το τραύλισμα του (και εσωτερικές αιτίες τους φόβους που είχαν χαραχθεί στην ψυχή του από το αυστηρή, εως βασανιστική βασιλική αγωγή του), ήταν προφανώς ακατάλληλος για το ρόλο.

Γιατί; Έπρεπε ο βασιλιάς να είναι ρήτορας; Όχι απαραίτητα, αλλά η τεχνολογία πια δεν άφηνε περιθώριο να τον εμποδίζουν τέτοια πράγματα. Το ραδιόφωνο και η ικανότητα του, μέσω βραχέων εκείνη την εποχή, να φτάνει στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, καθόριζε πια αλλιώς την πολιτική (αργότερα η “εικόνα” θα επιβαλλόταν ολοκληρωτικά, με τις ευτυχισμένες φωτογραφίες του καλού οικογενειάρχη να αντανακλά τα πρότυπα κάθε συντηρητικής κοινωνίας). “Κάποτε έφτανε να μπορούσαμε να ιππεύουμε ευθυτενείς με τα παράσημα μας”, του λέει (σε ελεύθερη απόδοση) ο πατέρας του, Γεώργιος ο 5ος. Τώρα πια, στα μέσα της δεκαετίας του ’30, ήταν υποχρωτικό να μιλήσουν στο λαό. Οι στιγμές ήταν ιστορικές, ο Χίτλερ ήταν πια η απειλή για την παγκόσμια ειρήνη - κι όχι “το ανάχωμα στον Στάλιν”, όπως επιθυμούσε μέχρι τότε η Δύση. Η (ακόμα) Βρετανική Αυτοκρατορία είχε ανάγκη να συνεγερθεί και να ενωθεί, υπό την παλλόμενη φωνή ενός ηγέτη, από τον Καναδά ως την Ινδία και την Αυστραλία.

Είναι λοιπόν ο Λόγος το συστατικό στοιχείο της πολιτικής ή και η εκφορά του; Κι αν ο πρώτος ενυπάρχει, σε πλούσιες δόσεις, η δεύτερη εξαρτάται από άλλα πράγματα, όπως η ισορροπία, η εξωστρέφεια, η αυτοπεποίθηση - η “συναισθηματική νοημοσύνη”. Η ενεργός πολιτική έχει τόση σχέση με την λογική, όσο και οι ζωές των ανθρώπων. Σε ένα τεράστιο φάσμα περιπτώσεων, οι λαοί αναδεικνύουν και απορρίπτουν ηγέτες, με βάση “μεταφυσικά” χαρακτηριστικά, που απευθύνονται αποκλειστικά στο ένστικτο, όπως η συμπάθεια ή η αντιπάθεια. Το τι “εκπέμπει” το κάθε δημόσιο πρόσωπο δεν περιγράφεται πάντα με ευκολία και μπορεί να έχει σχέση με τη σεξουαλική του ζωή, τη γενικότερη διαμόρφωση της προσωπικότητας του - και βέβαια με την ειλικρίνεια ή τα (διάφανα πολλές φορές) κίνητρα του. Όποιος θέλει να δει, βλέπει, ακόμα και ασυνείδητα.

Ο Κώστας Σημίτης, για παράδειγμα, δεν ήταν συμπαθής σε πολλούς και λοιδωρήθηκε για τα σαρδάμ του και την εκφορά του λόγου (με αιχμή την περίφημη “ποιότητα”). Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε αντικείμενο χλευασμού για τα ελληνικά του, αν και το ζήτημα δεν είναι στη γνώση της γλώσσας, αλλά στην “γλωσσική πραγμάτωση” (άλλωστε συμβαίνει και στα αγγλικά του, τα οποία υποτίθεται οτι γνωρίζει πολύ καλύτερα). Αλλά γι αυτό τους “τοποθετήσαμε” εκεί; Για να είναι εμφανίσιμοι, συμπαθείς και να μιλάνε με ευφράδεια, ώστε να συνεγείρουν τα πλήθη;

Ως επαγγελματίας του ηλεκτρονικού λόγου, έχω ακούσει χιλιάδες φωνές νέων ανθρώπων να δοκιμάζονται στο μικρόφωνο και στην κάμερα (που αλλοιώνουν τελείως τη φυσική μας έκφραση). Παρότι φλύαρος και εξωστρεφής, ξέρω πολύ καλά τι θα πει “stage fright” - κι αν δεν μπορούσα να ξεχάσω οτι ακούν δεκάδες χιλιάδες ζευγάρια αυτιά ή οτι βλέπουν δεκάδες χιλιάδες ζευγάρια μάτια, ίσως να μη μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Και παρά το γεγονός οτι έχω “τριφτεί” επαρκώς με τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα (ίσως και γι αυτό), διακρίνομαι για τα σαρδάμ της βιασύνης ή της αυτοπεποίθησης.

Πόσο μάλλον, όταν η διαδικασία του δημόσιου ηλεκτρονικού λόγου πρέπει να λάβει υπ’ όψιν της τη βαρύτητα μιας πολιτικής δήλωσης. Αν δεν θέλεις να είσαι ένας φαφλατάς πολιτικός, δημοσιογράφος ή δικηγόρος που “μιλάει με στόμφο, χωρίς να λέει τίποτα”, πρέπει να αναπτύξεις συμπυκνωμένο λόγο και μια εξαιρετική ικανότητα articulation. Δεν είναι εύκολο.

Το ζητούμενο όμως δεν είναι να είσαι καλλίφωνος, όμορφος σαν μοντέλο ή εξαιρετικός ρήτορας (μπορεί και να υποκύψεις στον πειρασμό να γίνεις λαοπλάνος). Το ζητούμενο στη δημοσιογραφία, στην πολιτική, στο δημόσιο λόγο είναι τα χαρακτηριστικά σου να μην σαμποτάρουν αυτό που πρέπει να εκπέμψεις. Κι αν η φωνή και το βλέμμα αποκαλύπτουν τη γοητεία της ψυχής, ακόμα καλύτερα.

Πίσω στον βασιλιά, που έπρεπε απλώς να διαβάσει ένα λόγο, αλλά πειστικά. Να μετατρέψει την αδυναμία του σε θεατρικές παύσεις κύρους. Να ενώσει με την ύπαρξη του, εκατομμύρια υπηκόους, που δεν ήταν απαραίτητα πολίτες, αλλά πιστοί σε ένα σύμβολο και με την αξία της πατρίδας, πάνω από την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ο πατέρας της σημερινής Ελισάβετ της Αγγλίας, απελπισμένος, ζητάει τη βοήθεια ενός sui generis Αυστραλού (αυτοδίδακτου) λογοθεραπευτή.

Αν και έχει απόλυτη συναίσθηση της μειωμένης πολιτικής του εξουσίας, ο Γεώργιος ο 5ος, αντιλαμβάνεται οτι η πολιτική δεν είναι μόνο ψυχρές ιδέες, σκέψη και επιχειρήματα: Είναι “θέαμα”, είναι η διαχείριση των συμβόλων, είναι η τέχνη του να μπορείς να συνεπάρεις το θυμικό, είναι η μεταφυσική μαγεία του συντονισμού χιλιάδων ψυχών - όχι πια με την τέχνη που δεν μπορείς να φτάσεις ή με τη δεξιοτεχνία του παιχνιδιού που δεν μπορείς να παίξεις, αλλά με τη συγκίνηση των προσδοκιών και των ονείρων, των αξιών και του δικαίου, του Λόγου που κυβερνά (ειλικρινά ή παραπλανητικά) τις συνάψεις του ανθρώπινου εγκεφάλου...

Ο Geoffrey Rush ενσαρκώνει απολαυστικά τον ρόλο του “εμψυχωτή”, που υποβάλλει τον βασιλιά σε “ασκήσεις θάρρους”, παραβιάζοντας κάθε πρωτόκολλο γαλαζοαίματης υπεροχής. Κι ο Colin Firth δίνει ρεσιτάλ, που πιθανότατα θα τον οδηγήσει - επάξια - στο Όσκαρ. Μην το χάσετε.









H φωτό είναι από το www.altfg.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "The King Of Sorrow", από το προηγούμενο άλμπουμ της Βρετανίδας Sade.

buzz it!

3.1.11

Δώδεκα απαντήσεις

Οι ερωτήσεις είναι του the elf at bay, τον οποίο ευχαριστώ - και για τα καλά του λόγια.


1). Δημοσιογράφος και μπλόγκερ. Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο, πόσο μάλλον που αρκετά μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων βλέπουν πολύ σκωπτικά την όλη αυτή κίνηση των μπλογκς;

Εύκολα. Το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, κυρίως από άγνοια, είναι οτι δεν μπορούν να διαχωρίσουν τα πραγματικά “web log”, από τα “παραδημοσιογραφικά site”, τα οποία είναι απύθμενα ρηχά, ύποπτα καταγγελτικά και συνήθως εργαλεία παραεξουσίας και εκβιασμού - πολλές φορές από αποτυχημένους εκδότες/δημοσιογράφους/τσιράκια. Τα τελευταία καλά κάνουν και τα βλέπουν περιφρονητικά, έως και με απολύτως εχθρική διάθεση. Το ίδιο όμως (πρέπει να) κάνουν και οι πραγματικοί μπλόγκερ.

Δεν θα συμμετάσχω στο παιχνίδι της αντιπαλότητας μεταξύ των παλαιών και των νέων μέσων. Και για τα δύο είδη υπάρχει χώρος και (αλληλοσυμπληρωματικός) ρόλος, αν και τα πρώτα υποχωρούν ραγδαία - και το μέλλον είναι με τα δεύτερα. Η “δημοσιογραφία των πολιτών” είναι μεγάλη κατάκτηση, απλώς χρειάζεται επιφυλακτικότητα και διερεύνηση της αξιοπιστίας αυτού που διαβάζεις. Κάτι που ισχύει και για τα παραδοσιακά μέσα - απλώς εκεί υπάρχουν εδώ και καιρό κανόνες, ασχέτως αν τηρούνται ή όχι στη χώρα μας. Στα νέα μέσα, τους ψάχνουμε ακόμη.


2). Πολύς λόγος έχει γίνει για τα βαθύτερα κίνητρα των δημοσιογράφων σήμερα. Από παντού εξαπολύονται κατηγορίες περί ιδιοτέλειας, ρουφιανιάς και συμπόρευσης με την τωρινή εξουσία. Σας βρίσκει σύμφωνο αυτή η άποψη;

Δεν πρόκειται για μια ομάδα με “ενιαία” χαρακτηριστικά. Η δημοσιογραφία, σε μια χώρα που δεν σέβεται κανόνες πουθενά, είναι ένα “ξέφραγο αμπέλι”, στο οποίο όποιος θέλει, δηλώνει ότι θέλει - χωρίς κανένα απολύτως κριτήριο, ούτε καν ενός πτυχίου ή γνώσης της ελληνικής γλώσσας. Σε αυτό το χώρο λοιπόν, όπως και στην πολιτική, η Ελλάδα εμφανίζει τα χειρότερα χαρακτηριστικά της - και το πιο απεχθές της πρόσωπο.

Τα χαρακτηριστικά που αναφέρετε είναι μόνο μερικά από αυτά που απαντώνται - και όχι μόνο τώρα, φυσικά. Μερικά ακόμα είναι ο “επαγγελματικός” εκβιασμός, η πλήρης έλλειψη παιδείας, η προχειρότητα, το θράσος, η τσαπατσουλιά, ο αφόρητος λαϊκισμός, το “χάιδεμα αυτιών” και πολλά ακόμα. Από την απόλυτη γελοιότητα ως την υποστήριξη των άκρων (ή και πράξεων του κοινού ποινικού δικαίου), η ευθύνη του δημοσιογραφικού κόσμου για την κατάντια της χώρας, είναι τεράστια.

Να έχετε υπ’ όψιν σας πάντως, πως σε πολλά από τα πιο σοβαρά παραδοσιακά μέσα υπάρχουν ολόκληρες “νησίδες” σοβαρών και σκεπτόμενων επαγγελματιών, που δεν είναι τόσο προβεβλημένοι και μπορεί να συμφωνούν “με την εξουσία” - είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς οτι η πλειονότητα των απόψεων στον Τύπο είναι “κατευθυνόμενες”. ‘Οπως και όλες οι υγιείς δυνάμεις συτής της κοινωνίας βρίσκονται “εν ύπνω” - και ευθύνονται βεβαίως για το οτι δεν φρόντισαν (όπως όλοι μας) να μην επιβληθεί το άθλιο...


3). Ποια η γνώμη σας για την δύναμη των μπλογκς; Μπορούν να αλλάξουν μία κατάσταση και να χαράξουν ένα καινούργιο κίνημα ή είναι απλώς μια άλλη "φιλολογική" τάση με ημερομηνία λήξης;


Το είπα και πιο πάνω, είναι το μέλλον. Όχι, δεν θεωρώ οτι έχουν ημερομηνία λήξης. Απλώς, πρέπει να αναζητήσουν (και να αποκτήσουν) τη δική τους αξιοπιστία - κάτι που έρχεται μόνο με σοβαρότητα και κόπο. Το μπλογκ μπορεί να είναι ευνοήτως “ψυχοθεραπευτικό”, αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό οτι δεν υπάρχει για να βγάζουμε τα συμπλέγματα και απωθημένα μας, ανωνύμως. Υπό αυτή την έννοια, άλλα κοινωνικά μέσα, όπως το facebook, είναι πιο “έντιμα” - αν και η μπλογκόσφαιρα είναι μακράν πιο σοβαρή στο περιεχόμενο.


4). Μιλήστε μας λίγο για το δικό σας μπλογκ. Πότε μπήκε το μικρόβιο της ένταξης στην μπλογκόσφαιρα; Ποιο ήταν το κίνητρο; Για ποιο λόγο ένα ακόμα μπλογκ;


Από ένα σχόλιο του old boy, σε μια φράση που χρησιμοποίησα στο δελτίο. Είχε δίκιο και του απάντησα, απολογούμενος. Άρχισα να παρακολουθώ το μπλογκ του, μετά και άλλα - έ, δεν ήθελα και πολύ. Με γοητεύει ιδιαίτερα το προσωπικό editing, η δυνατότητα δηλαδή να διαμορφώσω το δικό μου layout, να συνδυάσω τη μουσική που θέλω να προσφέρω στους αναγνώστες. Και βέβαια, να εκφραστώ πιο προσωπικά - και όχι μόνο με την απρόσωπη δημοσιογραφική γλώσσα. Στην πορεία ανακάλυψα και τη χρησιμότητα του μπλογκ, ως προσωπικού αρχείου. Αυτό που πραγματικά υπήρξε η σύλληψη της ιδέας του μπλογκ: Ένα προσωπικό διαδικτυακό ημερολόγιο..


5). Η δημοσίευση απόψεων και σχολίων από ένα επώνυμο πρόσωπο όπως εσείς ενέχει τον κίνδυνο εξωραϊσμού του λόγου σας εν γένει για να μην τσαλακωθεί πολύ η δημόσια εικόνα ή να μην απογοητεύσει τρίτους;


Ναι, σαφέστατα έχει περιορισμούς. Όχι, δεν είναι αυτοί οι λόγοι που λέτε. Η επαγγελματική μου ιδιότητα και το γεγονός οτι μπορεί να θεωρηθεί οτι “εκμεταλλεύομαι” το όποιο κύρος της θέσης μου, με εμποδίζει. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να είμαι οξύς στους χαρακτηρισμούς μου, εναντίον δημοσίων προσώπων. ‘Ομως το προτιμώ έτσι - και όχι μόνο γιατί ήθελα να δημοσιεύω και τα επαγγελματικά μου κείμενα ή τις συνεντεύξεις. Μήπως είναι πιο έντιμο, τελικά; Γιατί είμαι βέβαιος οτι πολλά από αυτά τα ακραία που γράφονται, δεν θα μπορούσαν να υποστηριχθούν (ούτε καν να εκστομιστούν), face to face. Αυτό είναι και το πρόβλημα με την ανωνυμία...


6). Πώς βλέπετε την καθημερινότητα ενός μπλογκ; Πρέπει κάποιος να γράφει καθημερινά για να έχει το μέσο αυτό λόγο ύπαρξης ή είναι κάτι που αφοπλιστικά και μόνο εξυψώνει το εγώ μας;


‘Οχι και καθημερινά! Εντάξει, όποιος μπορεί και προλαβαινει, μακάρι. Εγώ γράφω κατά μέσο όρο, ένα κείμενο των 600 λέξεων, κάθε τρεις ημέρες. Μπορείς να γράφεις πολλά μικρότερα σχόλια, πολλές φορές την ημέρα. Εγώ προτιμώ το πιο ολοκληρωμένο και “αραιό”. Δεν είναι απαραίτητα καλύτερο, απλώς μου ταίριαξε έτσι.
Πάντως, θέλει μια “τακτικότητα” και συνέπεια. ‘Οταν ανοίγεις σχέση με τους “δέκτες”, πρέπει να είσαι συνεπής “πομπός”. Το καλό είναι οτι τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό - και αυτή είναι και η γνησιότητα και η μαγεία του πράγματος.


7). Πώς σχολιάζετε τις ειδήσεις στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα; Πιστεύετε ότι δείχνουν την πραγματική εικόνα της Ελλάδος, των συλλαλητηρίων και των αγώνων ή παραλλάσσουν το κουτί των ειδήσεων για να χειραγωγούν το κοινό;


‘Οχι, η εικοσαετία της ιδιωτικής τηλεόρασης (για να μην πάω πιο πίσω) ήταν ιδιαιτέρως παραμορφωτική για την Ελλάδα, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την καλλιέργεια μιας “φούσκας”, που μόλις έσκασε. Και φυσικά, σε ένα εντελώς άναρχο τοπίο, χωρίς κανόνες και αδειοδότηση, ο κάθε “νταβατζής” προσπαθεί να επιβάλει τα συμφέροντα του και να χειραγωγήσει το κοινό. Αλλά όχι μόνο προς την κατεύθυνση που εννοείτε - προς όλες.


8). Δίνεται η εντύπωση ότι όλοι οι τηλε-αστέρες δημοσιογράφοι ζουν σε έναν κόσμο που δεν έχει παντελώς καμία σχέση με την καθημερινότητα. Πιστεύετε ότι όντως και ανιδιοτελώς συμβαίνει κάτι τέτοιο ή κι αυτοί είναι φερέφωνα άνωθεν αφεντικών;

‘Ολα υπάρχουν. ‘Οταν κάποιος κινείται στα όρια της γελοιότητας, με τα χαρακτηριστικά που ανέφερα πιο πάνω, δεν ξέρω αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Η τηλεόραση πουθενά δεν διακρίνεται για το βάθος της, αλλά εδώ υπάρχει ένας κραυγαλέος πολιτικο-δημοσιογραφικός εσμός, που ευθύνεται για το χάλι της χώρας. Ως μη “τηλε-αστέρας”, θεωρώ οτι έχουμε ολιγωρήσει φρικτά στην αυτορύθμιση του επαγγέλματος.

Παραμορφωτικοί όμως της πραγματικότητας είναι και πολλοί πολίτες/μπλόγκερ, όπως και πολιτικοί σχηματισμοί. Η ευκολία με την οποία εκτοξεύονται χαρακτηρισμοί όπως “φασισμός”, “χούντα”, “κατοχική κυβέρνηση”, “γερμανοτσολιάδες”, “Τσολάκογλου” κλπ. είναι ενδεικτική της τριτοκοσμικής μας ανωριμότητας και της αδυναμίας μας να αναλύσουμε και να αξιολογήσουμε την κατάσταση. Επίσης καλό είναι να αναρωτηθούμε πόσο μπουρδολογική και επιπόλαια είναι μια κοινωνία που έχει αναδείξει *αυτούς* τους πολιτικούς και *αυτούς* τους δημοσιογράφους, “ψηφίζοντας” τους καθημερινά ή αρνούμενη να αναδείξει κάποιους άλλους, αξιολογότερους.


9). Μιλήστε μας λίγο για το 'ψώνιο' του dj. Η αγάπη σας για την μουσική φαίνεται και μέσω των εκπομπών σας στον KOSMOS 93,6.

Το είχα από μαθητής, στα πάρτυ. Ως φοιτητής το έκανα και επαγγελματικά, για το χαρτζηλίκι. Και όταν άρχισα να εργάζομαι στο ραδιόφωνο, με την έκρηξη της ελεύθερης ραδιοφωνίας, το 1988, το ψώνιο έγινε επάγγελμα. Το πέρασμα μου στη δημοσιογραφία θεωρώ οτι δεν έπρεπε να μου το αφαιρέσει. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο παραγωγός ραδιοφώνου πρέπει να είναι κάποιος που δεν μπορεί να σχολιάσει ένα πολιτικό γεγονός ή ο παρουσιαστής ειδήσεων είναι υποχρεωτικά ένας τύπος που έχει “καταπιεί την κρεμάστρα” και δεν ξέρει τίποτα από αισθητική και πολιτισμό. Αρνούμαι τέτοιου είδους διαχωρισμούς.

Ευτυχώς λοιπόν, μου έχει μείνει ακόμα το μεράκι - κι ελπίζω να μη φύγει ποτέ. Κάθε απόγευμα εισπράττω τόσο ωραία συναισθήματα ευχαρίστησης και αναγνώρισης από τους ακροατές του Kosmos 93,6 - που σας διαβεβαιώ, αξίζει τον κόπο. Είμαι και σε μια φάση, που η συμπυκνωμένη εμπειρία μιας δισκοθήκης 35 ετών, αποδίδει, πιστεύω τα καλύτερα (dj με διακόσιους δίσκους και περιορισμένη γνώση, δεν είσαι). Το κάνω αφιλοκερδώς, για το κέφι μου - κι ελπίζω να μπορέσω να το συνεχίσω για πολύ καιρό. Και στο ΚΑΠΗ, dj ελπίζω να είμαι, γιατί μου αρέσει να προσφέρω - όσο μπορώ - αισθητική και ευχαρίστηση.


10). Πώς βλέπετε το διεθνές μουσικό στερέωμα; Υπάρχει μεράκι για καινούργια πράγματα ή οι περισσότεροι μουσικοί αναλώνονται στα ίδια μουσικά μοτίβα;


Η δεκαετία του “μηδέν” δικαιώνει το όνομα της, φοβούμαι, σε όλα τα επίπεδα. Πολύ μεγάλη ένδεια, εξ ού και οι πολλές διασκευές. Ωστόσο, στον παγκόσμιο μουσικό ωκεανό, υπάρχουν (και θα υπάρχουν) συνεχώς διαμάντια. Αρκεί να έχεις την παιδεία να τα εκτιμήσεις.


11). Μιλήστε μας λίγο και για την καθημερινότητά σας. Όταν δεν δουλεύετε τι κάνετε;


Γράφω, σερφάρω, πάω σινεμά (και λίγο θέατρο), διαβάζω, ακούω μουσική, κάνω βόλτες, πάω σε συναυλίες, βγαίνω λίγο, γιατί δεν πίνω και πολύ. Καμιά φορά παίζω σε φιλικά μαγαζιά για το κέφι μου, ειδικά τις εποχές που δεν “εκτονώνομαι” μέσω ραδιοφώνου. Περπατάω γύρω από την Ακρόπολη, σχεδόν κάθε πρωί, κάνω γυμναστική και λίγο γιόγκα. Ασχολούμαι με τις οικογενειακές υποχρεώσεις, βλέπω φίλους και προσπαθώ να παρακολουθώ συνεχώς την επικαιρότητα - αν και κατά καιρούς παθαίνω λίγο “τάσεις φυγής”. Μου αρέσουν τα ταξίδια και οι εκδρομές - αποζητώ όσο πιο πολύ μπορώ να κοιμάμαι στη φύση. Αλλά κι εκεί, η οικονομική κρίση περιορίζει τα πράγματα.


12). Πιστεύετε ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα έχει μέλλον; Προσωπικά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό το μοντέλο πολιτεύματος απέτυχε παταγωδώς. Ο κοινοβουλευτισμός έχει καταντήσει ολιγαρχία όπου αποφασίζει και διατάσσει. Ποια είναι η άποψή σας;

Μόνο η δημοκρατία έχει μέλλον. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο αποδεκτό, πέραν της δημοκρατίας - εκτός από τη βελτιωμένη δημοκρατία. ‘Οσο κι αν αφήσαμε τη δική μας να παραπαίει, η οποιαδήποτε προσπάθεια απαξίωσης (και όχι βελτίωσης) της δημοκρατίας είναι, εκτός από επικίνδυνη (και ύβρις για όσους έδωσαν την αρτιμέλεια ή τη ζωή τους για να αποκτηθεί), ενδεικτική του στρουθοκαμηλισμού, της μεσογειακής αυτοκαταστροφής και της τριτοκοσμικής μας επιπολαιότητας (σύμφωνα με την οποία πάντα φταίνε οι άλλοι).

Εμείς, ως κοινωνία, επιτρέψαμε να μη συμμετέχουν στα κοινά οι πιο αξιόλογοι (αλλά ως επί το πλείστον φελλοί). Εμείς κοιμηθήκαμε τον “ύπνο του δικαίου”, ενώ βλέπαμε τη φούσκα να μεγαλώνει. Εμείς ιδιωτεύσαμε, νομίζοντας οτι το σκάφος δεν θα πέσει στην ξέρα, ενώ αναδεικνύαμε συνεχώς αυτό τον πολιτικο-δημοσιογραφικό εσμό. Εμείς συμφωνήσαμε σιωπηρά να “τα παίρνουμε” πλαγίως χωρίς απόδειξη, με αυθαίρετα και “μέσα”, με ψιλο-λαμογιές και πλήρη αναξιοκρατία. Εμείς πήγαμε και βάλαμε το κεφάλι μας στον ντορβά των διεθνών δανειστών μας. Εμείς νομίζαμε οτι θα ξεγελούσαμε για πάντα τους “κουτόφραγκους”, παίρνοντας το χρήμα - και μη φτιάχνοντας υποδομές και θεσμούς. Τόσα χρόνια αρνηθήκαμε να ενεργοποιήσουμε το “αυτόματο γιαούρτι”. Τώρα το λουστήκαμε εμείς. Ας βάλουμε μυαλό - και γρήγορα. Κι ας δουλέψουμε εντατικά και αυτοβελτιωτικά.








Η φωτό είναι του Ιωσήφ Πέρρου, από την εκδήλωση "Οι πολιτείες της θάλασσας" (μου αρέσει πολύ το ενσταντανέ, με το συγκεκριμένο φωτισμό), που έγινε το Σεπτέμβριο στη Σαντορίνη και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το κομμάτι που έδωσε τον τίτλο του σε αυτό το blog (που κλείνει τα δύο του χρόνια σε 10 μέρες), το "Your Painted Smile" του Βρετανού Bryan Ferry.

buzz it!

1.1.11

Η δεκαετία του "μηδέν"

Κάνω ένα “μινι-γκάλοπ” αυτές τις μέρες: Ποιά δεκαετία σας άρεσε περισσότερο; Πολλοί συνομήλικοι απαντούν τα eighties, λόγω μουσικής, σπουδών ή απλώς νιάτων. Εγώ προσωπικά, αν και στα eighties πέρασα πολύ καλά σπουδάζοντας, ανακάλυψα τα media ως επάγγελμα, τα “έντυσα” μουσικά με μεγάλες μου αγάπες (όπως η Sade, οι Style Council και ο Bryan Ferry), προτιμώ τελικά τα μεταμοντέρνα nineties, με την αναβίωση της jazz, τα πιο ώριμα/νεανικά προσωπικά μου thirties και το ελπιδοφόρο άνοιγμα της χώρας προς έναν εκσυγχρονισμό, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.


Κάποιοι (λίγοι) απάντησαν την δεκαετία που μόλις χθες τελείωσε. Κυρίως για προσωπικούς λόγους - παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, προχώρησαν επαγγελματικά. Αν όμως προσπαθήσει κανείς να δει την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, από απόσταση και συνολικά, μάλλον θα την κατατάξει σε μια από τις χειρότερες της μικρής μας ζωής.

Μια δεκαετία που άρχισε με ένα μαζικό τρομοκρατικό χτύπημα, απομεινάρι της φρίκης του 20ου αιώνα - και χαρακτηρίστηκε από τη χειρότερη οκταετία διακυβέρνησης της παγκόσμιας υπερδύναμης: Υπό την επιρροή του πιο ακραίου δεξιού θρησκευτικού φονταμενταλισμού, η οκταετία Μπους επιδείνωσε την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, θέτοντας σε κίνδυνο την εύθραυστη ισορροπία, διεξήγε δύο πολέμους (εκ των οποίων ο ένας συνεχίζεται ακόμη) και αποδόμησε, με τον λεγόμενο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” κάθε έννοια διεθνούς και εγχώριου δικαίου, πριονίζοντας στην ουσία το ίδιο το κλαδί της δημοκρατίας, πάνω στο οποίο περηφανεύονταν μέχρι τότε οτι κάθονταν οι ΗΠΑ.

Με το περιβόητο “Patriot Act” καταστρατήγησε συνταγματικές επιταγές και διεθνείς συμφωνίες, βασάνισε υπόπτους σε όλον τον πλανήτη, παραβίασε προσωπικά απόρρητα και δικαιώματα, προφυλάκισε χωρίς κατηγορίες και διεξήγε δίκες χωρίς υπεράσπιση. Επι πλέον, κατάφερε να κάνει ακόμα πιο μισητή την Αμερική σε τεράστιο κομμάτι του μουσουλμανικού και γενικώς του τρίτου κόσμου, ντρόπιασε τους σκεπτόμενους Αμερικανούς - και τελικά ίσως οδήγησε σε μια αντίδραση αφύπνισης του αμερικανικού λαού, που προσήλθε τις κάλπες σε πρωτόγνωρα ποσοστά, για να εκλέξει τον Μπαράκ Ομπάμα.

Η Ευρώπη ανέδειξε ή διατήρησε στην ηγεσία των μεγαλύτερων κρατών της συντηρητικούς πολιτικούς, που στην πλειονότητα τους αποδείχτηκαν μέτριοι και χωρίς ευρωπαϊκό όραμα. Το συνονθύλευμα ηγετών όπως ο Σαρκοζί, ο Μπερλουσκόνι, ο Μπαρόζο ή η Μέρκελ (πόσο μάλλον κάποιων άλλων ακόμα πιο γραφικών και ακροδεξιών, από μικρές - ανατολικές συνήθως - χώρες) δεν προκαλεί καμία αισιοδοξία για το κριτήριο των ευρωπαϊκών λαών, μπροστά στο δύσκολο μέλλον. Στα καθ’ ημάς, η δεύτερη τετραετία Σημίτη απογοήτευσε τελικά, αδυνατώντας να δαμάσει μεταξύ άλλων και το τέρας της διαφθοράς, ενώ η εξαετία Καραμανλή εύκολα χαρακτηρίζεται ως η πιο βλαπτική για τη χώρα περίοδος της μεταπολίτευσης.

Πριν από δέκα χρόνια, υποδεχόμουν το νέο χρόνο στο στούντιο της ΕΡΤ, μεταδίδοντας απευθείας μια ειδική τελετή για τη είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη. Λίγο καιρό μετά, η πάνδημη αντίδραση στην επιχειρούμενη αναμόρφωση του ασφαλιστικού θα εξηγούσε γιατί η χώρα, βυθισμένη σε έναν κακομαθημένο και αυτοκαταστροφικό συνδικαλισμό, δεν ήταν έτοιμη να εκσυγχρονιστεί πραγματικά - και γιατί κατέληξε, στο τέλος της δεκαετίας, σε μια βαθύτατη κρίση.

Χαρακτηριστική επίσης υπήρξε η αδυναμία της χώρας να εκμεταλλευτεί την παγκόσμια προβολή που προσφέρουν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Από το πανηγύρι της μίζας και της ντόπας, δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε σχεδόν τίποτε - παρά μόνο να χρεωθούμε υπέρμετρα και να εγκαταλείψουμε τις εγκαταστάσεις στην τύχη τους. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που βρεθήκαμε, δέκα χρόνια μετά, να συζητάμε (αφελώς) για το αν πρέπει να βγούμε από το ευρώ ή αν δεν έπρεπε καν να μπούμε...

Το χειρότερο είναι οτι ο πλανήτης δεν έχει βρει την ισορροπία του, μετά την απαλλαγή από την πυρηνική “ισορροπία του τρόμου”, μεταξύ κομμουνιστικής ανατολής και καπιταλιστικής δύσης. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά, έχει εγκατασταθεί παγκοσμίως ένα όλο και πιο (νεο)φιλελεύθερο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, που ευνοεί τη χωρίς όρια κερδοσκοπία των λίγων και αγνοεί τις ανάγκες των πολλών. Και αυτή η κρίση έρχεται σε ένα χρονικό σημείο, κατά το οποίο δεν αχνοφαίνεται καμία ελπίδα για την αντικατάσταση του από ένα νέο, πιο ανθρωπιστικό μοντέλο συμβίωσης. Μόνο θετικό σημείο, η αντίδραση των λαών που σπεύδουν στις κάλπες, για να επαναφέρουν στην εξουσία πολιτικούς - και όχι γελοίους και επικίνδυνους πολιτικάντηδες. Ας ελπίσουμε οτι αυτό θα είναι τουλάχιστον το στίγμα της δεκαετίας, που μόλις ήρθε.










Η φωτό είναι από το www.in.gr και το εξώφυλλο από το www.amazon.gr

To post συνοδεύεται από το "Passing By" (2004) των Βρετανών Zero 7, από το δεύτερο τους άλμπουμ. Με το πρώτο τους, το "Simple Things" (2001), ήταν από τους λίγους που είχαν εγκαινιάσει ελπιδοφόρα τη δεκαετία των "zeros"...

buzz it!

ShareThis