Οι μαχαιριές και η σύμπνοια...

“Ο Έλληνας έχει ξεφύγει εντελώς - σε κάθε επίπεδο. Θέλει παντού και άπληστα τη μίζα και το κέρδος”. Το είπε θυμοσοφικά και γενικευτικά στην παρέα, ο επιχειρηματίας, ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ, στην Κρήτη.

Από το καλοκαίρι έχει βεβαίως κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι - και όχι πάντα με τη θετική έννοια. Από τη μια η χώρα απαλλάχθηκε από τους υπαίτιους της μεγαλύτερης οπισθοχώρησης της χώρας - από τη μεταπολίτευση και μετά - που μας οδήγησε, σχεδόν, στην παγωμένη αγκαλιά του ΔΝΤ. Από την άλλη, η Ελλάδα περνάει μια από τις χειρότερες κρίσεις της σύγχρονης (πραγματικής) δημοκρατικής της φάσης, καθώς συνειδητοποιεί οτι οι πολιτικές ελευθερίες, που κατακτήθηκαν από το 1974 δεν αρκούν για να “γιατρέψουν μιαν άρρωστη”: Ειδικά, όταν αντί για “φάρμακα”, δέχεται μερικές μαχαιριές το χρόνο - με αυξανόμενο ρυθμό, τα τελευταία έξι.

Κι αν μοιάζει αστείο, ξεχνώντας τις μαχαιριές, να κάνει κριτική η ΝΔ “γιατί η κυβέρνηση άργησε”, άλλο τόσο σοβαρό κι ελπιδοφόρο μοιάζει οτι επιτέλους ένα (ηγετικό) κομμάτι του πολιτικού κόσμου μοιάζει να έχει συνειδητοποιήσει την αδήριτη ανάγκη εκσυγχρονισμού παθογενειών, που μας ταλανίζουν επί δεκαετίες. Πολύ σύντομα - κι όχι επειδή το λένε οι κακοί ξένοι, το ΔΝΤ ή η “επάρατη πλουτοκρατία”.


Σε αυτή τη διαφαινόμενη σύμπνοια των ολίγων δεν συμμετέχουν η μεγάλη μάζα των “εκπροσώπων του λαού”, ούτε βεβαίως τα άκρα - κατά πρώτον διότι θα ήταν μια υπέρβαση και κατά δεύτερον διότι χαλάει το “βούτυρο στο ψωμί τους”, είτε με τη μορφή της “εξέγερσης”, είτε με τη μορφή της γλοιώδους υποκριτικής δήθεν συμπόρευσης, που ταυτόχρονα χειροκροτεί τα απεχθή ρατσιστικά συνθήματα των “βατραχιών”, στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Δυστυχώς, ούτε η ανανεωτική αριστερά συμμετέχει, καθώς το μεγαλύτερο (και “ηγετικό”) της κομμάτι έχει πλειοδοτήσει με συνέπεια, επί χρόνια, σε οποιοδήποτε συνδικαλιστικό ή μη αίτημα έχει διογκώσει τον κρατικό τομέα και έχει συντηρήσει ανατολικο-μεσογειακά στερεότυπα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσον είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει (ή να υποχρεωθεί) ένα απροσδιόριστου μεγέθους μη υγιές κομμάτι της κοινωνίας: Αυτό που θεωρεί εξωπραγματικό να συνεισφέρει με φόρους (“πού ακούστηκε να φορολογηθούμε με 20%;” είπε ο Άνθιμος) και να κόβει αποδείξεις, κλέβοντας το κοινωνικό σύνολο. Αυτό που επιθυμεί να υποχρεωθούν να συνεισφέρουν όλες οι άλλες επαγγελματικές τάξεις, εκτός από τη δική του. Αυτό που δεν θέλει να ανοίξουν τα λεγόμενα “κλειστά” επαγγέλματα, καθώς έχει πληρώσει πανάκριβα μια άδεια - ενώ θα μπορούσε να ζητάει την μακροπρόθεσμη κατάργηση, με σταδιακή αποκλιμάκωση της αξίας αυτών των αδειών. Αυτό που θέλει να αισχροκερδεί “γρήγορα και άκοπα” και θεωρεί δικαίωμα και “μαγκιά” την κουτοπονηριά και την τριτοκοσμική συμπεριφορά. Αυτό που έχει βολευτεί στην αναξιοκρατία, στην ήσσονα προσπάθεια, στην τυπική διεκπεραίωση της δουλειάς (με την ασφάλεια που προσφέρει το δημόσιο) και στη δυνατότητα γρήγορης αποχώρησης - αντί να ζητάει τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, τη σοβαρότερη διοίκηση και τον εκσυγχρονισμό.

Αυτό που δεν πιστεύει οτι πρέπει ή μπορεί να αλλάξει τίποτα, είτε διότι θα χαθεί η λούφα και η μίζα, είτε διότι το γενικευμένο χαλινάρι “πού ξέρεις, μπορεί να βλάψει και τη δική μας βολή”. Αυτό που αρνείται πεισματικά την αλλαγή ηθών και νοοτροπιών που άπτονται του σεβασμού των δικαιωμάτων, του δημοσίου χώρου και της αισθητικής. Αυτό που αρνείται την αξιολόγηση, την ανάγκη καθημερινής παιδείας και την υιοθέτηση του “δύσκολου δρόμου”. Αυτό που υιοθετεί άκριτα το λαϊκισμό, τη συγκρουσιακή συνθηματολογία, τις θεωρίες συνωμοσίας και τις καφενειακές κουβέντες. Αυτό που επιμένει να εξαντλείται στην κενότητα του κουτσομπολιού και της σκυλοπόπ αισθητικής, που κατακλύζει τους διαύλους της δημόσιας επικοινωνίας, με έναν εσμό από “μεγαλοτίποτα”.

Αν υπήρξε ένα δίδαγμα από την πρόσφατη διαβούλευση κορυφής για την στήριξη της Ελλάδας και την κρίση του ευρώ, αυτό είναι οτι η νομισματική ένωση δεν εξασφαλίζει παρά τα ελάχιστα - ειδικά όταν ακόμα και η ηγέτις του πιο ισχυρού οικονομικά κράτους έχει να υπολογίσει ισορροπίες με κυβερνητικούς εταίρους και εκλογικό σώμα. Κι οτι η πολιτική, ολοκληρωμένη ένωση της Ευρώπης είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ - με όλες τις προσπάθειες να στρέφονται προς μια πιο προοδευτική Ένωση (και παγκόσμια οικονομία). Αυτή θα έπρεπε να είναι και η παγκόσμια συμβολή της Ελλάδας. Θα μπορέσει (αφού τακτοποιήσει τα του οίκου μας) να επιβάλει έναν τέτοιο ρόλο, το υγιές και αδίκως ταλαιπωρούμενο κομμάτι της κοινωνίας;





Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της 31.03.10

H γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου είναι δανεική από το http://yannis-ioannou.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το κλασικό blues "Nobody Knows You When You 're Down and Out", από το Unplugged του Βρετανού Eric Clapton, που σήμερα έγινε 65 χρονών!

Οι "γαρίδες" και το "γκέτο των άλλων"

Aπό την ώρα που είδα αυτό το έργο, δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Το District 9 δεν είναι απλώς μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Είναι μια αλληγορία, που εκτυλίσσεται (όλως τυχαίως) στο Γιοχάνεσμπουργκ, κάποτε πρωτεύουσα του χειρότερου ρατσιστικού καθεστώτος, του άπαρτχαϊντ.


Με ένα-δυό εκατομύρια πρόσφυγες, που όμως δεν είναι καν άνθρωποι - είναι εξωγήινοι, που (μοιάζουν και) αποκαλούνται “γαρίδες”. Που έχουν νοημοσύνη, όχι (απαραίτητα) εχθρικές διαθέσεις, ανώτερη τεχνολογία - κι ένα χαλασμένο διαστημόπλοιο, που κανείς δεν ξέρει πώς “ξέπεσε” στα μέρη μας. Που το ανθρώπινο είδος τους “φιλοξενεί” σ’ ένα γκέτο, την “περιοχή 9”, σε άθλιες συνθήκες - ενώ η πλειονότητα των κατοίκων της Νοτίου Αφρικής (άσπροι και μαύροι - τι ειρωνεία!) τους ζητούν επιτακτικά να φύγουν. Που τους ταίζει με γατοτροφές, για να τους κρατάει ήσυχους. Που επιτρέπει, στην άθλια παραγκούπολη που έχει φτιαχτεί, να δρουν συμμορίες “προληπτικών” Αφρικανών, που εμπορεύονται τρόφιμα και όπλα.

Που έχει αναθέσει όλη την επιτήρηση της κατάστασης σε μια ιδιωτική (τι περίεργο) πολυεθνική, τον δεύτερο μεγαλύτερο κατασκευαστή όπλων στον κόσμο - και στους μισθοφόρους της. Που εφαρμόζει απάνθρωπες τακτικές βίας, με προκάλυμμα μια αυθαίρετη “νομιμότητα”. Και που ως στόχο έχει, να αποκωδικοποιήσει το DNA των ξένων, ώστε να μπορέσει να αντιγράψει την πολεμική τους τεχνολογία, που λειτουργεί μόνο στα χέρια των ίδιων...

Ευφυές. Όχι μόνο γιατί έχει μια μελλοντολογική σύλληψη, διαφορετική από τα στερεότυπα της “επαφής” με άλλους πολιτισμούς. Αλλά κυρίως, γιατί καταγράφει, με τον πιο σκληρό και ρεαλιστικό τρόπο, το πώς είναι να αγνοείς το “πετσί του άλλου” - και τελικά να αναγκάζεσαι να μπεις μέσα σε αυτό. Αυτό παθαίνει και ο αντιπαθέστατος αρχικά πρωταγωνιστής, διώκτης των “γαρίδων”, όταν από ένα “ατύχημα”, αρχίζει και μεταλλάσσεται και ο ίδιος.

Δεδομένης και της “ντοκουμενταρίστικης” γραφής, ειδικά στην αρχή, θα μπορούσε να είναι μια συρραφή από δημοσογραφικές εκπομπές, που παρουσιάζουν τις - συγκλονιστικές για την ανθρωπότητα - εξελίξεις. Δεν πρόκειται όμως, παρά για την ακτινογραφία του ανθρώπινου είδους και της ψυχολογίας του αποκλεισμού, (ειδικά) από τον λευκό, δυτικό άνθρωπο...


Το γκέτο της Αθήνας δεν είναι βεβαίως District 9 - ούτε καν ένα γκέτο μιας αμερικανικής μεγαλούπολης. Αν δεν θέλουμε όμως να γίνει ένας σκουπιδότοπος αποκλεισμένων ψυχών, κάτι πρέπει να γίνει γρήγορα.

Μετά το Guru, έκλεισε και το Soul στην Ευριπίδου. Η “κατηφόρα” των τελευταίων μηνών “επισφραγίστηκε” από ένα επεισόδιο ξυλοδαρμού, που επέσυρε αντίποινα - ήταν αρκετό. Ολοένα και περισσότεροι εγκαταλείπουν. Ο φόβος τώρα πια είναι (επιπλέον) οι αυτοδικίες και η διείσδυση των ακροδεξιών "αντιποίνων". Το νέο πρόσωπο της περιοχής, με όλα τα μέχρι τώρα γνωστά χαρακτηριστικά, απέκτησε και μια επιπλέον “δραστηριότητα”: Τις συμμορίες και τους “τσαντάκηδες”. Τα περιστατικά είναι καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Γι αυτό, αν επισκέπεστε τα στενά του Ψυρρή, της Πλατείας Κουμουνδούρου και της Πλατείας Θεάτρου, προσέχετε πολύ τα νώτα σας - και κυρίως μην τραυματιστείτε.

Δευτέρα πρωί, στις 11.30, η Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής, με πρόεδρο τον Κώστα Καρτάλη (που παρέθεσε μια πολύ συγκροτημένη και καθαρή εικόνα με τις εισηγήσεις του), παρουσιάζει το πόρισμα της, στην αίθουσα "Κωστής Παλαμάς", Ακαδημίας και Σίνα, μετά από ακρόαση όλων των φορέων - μεταξύ αυτών και της Κίνησης Συλλόγων και Ενεργών Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου.

Επίσης, Μεγάλη Δευτέρα ενεργοποιείται και η νέα υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. με την επωνυμία ΔΙΑΣ. Σκοπός της η αστυνόμευση με δύναμη 2 χιλιάδων αστυνομικών στην Αθήνα και η καταδίωξη με μηχανές μεγάλου κυβισμού, της εγκληματικότητας του δρόμου. Γιατί έχω την εντύπωση οτι η δίωξη των κυκλωμάτων που λυμαίνονται το ιστορικό κέντρο (πρέζα, πορνεία, παρεμπόριο, εκμετάλλευση μεταναστών, ληστείες και διαρρήξεις) γίνεται με “ασφαλίτικη” δουλειά - και όχι με περιπολίες; Ίδωμεν...

Τέλος, κάποιοι κάτοικοι επιμένουν - με ειρηνική διαμαρτυρία - να διεκδικούν το χώρο της ελεύθερης διαβίωσης, που θεωρούν οτι τους ανήκει. Σας παραθέτω την επιστολή ενός από αυτούς, προς τον επίσης κάτοικο σκηνοθέτη Νίκο Περάκη.


Dear Mr Perakis,

I have cc'd Sofia Lizzio, who is working with me on the march and Yorgos Karamichos,  our common friend, who I know is very interested in helping to improve Psirri as well.

Thank you for the interest you have shown in our small protest and march.

We will be meeting at Evmoforpoulou 6 at 3.45 pm on Monday 29-3-10.  We will march along Sachtouri, Sarri, Aristofanous, Evripidou and Epikourou.

We will be a minimum of 70 people.

We will have banners, flyers and loudspeakers.

We believe the march will take about 45 minutes.

We will march to two of the well known tenement buildings holding the drug dealers and violence merchants in Psirri. Corners of Evmoforpoulou and Sachtouri and Sarri and Aristofanous.

We will also march to two of the best known drug selling spots of Psirri. Corners of Aristofanous and Sarri and Evripidou and Sarri.

Our aim is to make as much noise and visual presence as we can.  We wish to make it difficult for the drug dealers and the violence merchants to operate.  We want them to know we are not scared of them and we want the people of Psirri to know it is ok to demand the streets should be safe from violence and drugs.

We will be filming the protest and we will be posting it on You Tube immediately after.  We will be using whatever means we can to alert not only the criminals on the streets of our anger and frustration but also to ensure the authorities are aware in a way that they cannot simply "sweep under the carpet".  We believe a "viral" media campaign on You Tube will be the most effective in doing this.  You Tube clips can be seen by everyone and if well presented will be seen all over Greece, alerting people to what is happening to the historical centre of their city and to the fact they shouldn't be frightened of protesting peacefully but forcefully for justice.

Presently the drug dealers and the muggers operate with impunity. The authorities do not attempt to stop them.

We are aware our protests will make it more difficult for them to work in our neighbourhood and that they will simply move to another area.

We do not fool ourselves that we can fix the problems of drugs and violence in the world, Greece or Athens.  Our goal is to reclaim our own streets from the people who want to mug us, steal from us, break our car windows, sell drugs to our children and make us feel unsafe to even walk after dark on our own streets.

We would like you to know we are in no way a racist group.  We are supportive of refugees, immigrants and all those that need assistance form those of us who are better off.
We realise the drug dealers of our area are almost exclusively from Sudan and the muggers from Algeria and Morocco.  These facts are unavoidable.  However we stress again we do not think all Sudanese are drug dealers and we do not think all Algerians are Moroccans are muggers and thieves.

We support the refugees and the immigrants who wish to stay in Greece and who do not wish to commit crimes to do so.

We are as against Greeks who wish to profit from our misery as we are against anyone else who wants to ruin the quality of our lives with drugs and violence.

Mr Perrakis, if our first protest has some positive affect on the violence and drugs in our streets, we will continue our protests on each Monday at 4pm from April 12 onwards until we make such a noise and such a media event that the people who are ruining our lives stop doing so.

If you have people in the media who wish to attend we would be very grateful. If you would like to march with us it will give us even more strength.  If you know others who you can ask to join our protest, we will be even stronger.

Eventually we hope to have as many as 200 people marching and reclaiming the streets of Psirri for the people of Psirri.

All the best,

Dean Hewett





"Επί του πιεστηρίου": Αν αληθεύουν οι πληροφορίες οτι ο νεκρός της έκρηξης στα Πατήσια είναι ένας 15χρονος Αφγανός, που μάζευε ότι μπορούσε από τα σκουπίδια, μαζί με τη μητέρα του και την αδελφή του, τότε οι αναλογίες με τις "γαρίδες" του έργου είναι τραγικές...

Oι φωτό είναι από το www.thefilmist.files. wordpress.com και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το πιο "ρεαλιστικό" τραγούδι για τα αμερικανικά γκέτο, το "Village Ghetto Land", του μεγάλου Stevie Wonder. Προσέξτε τους στίχους...

ΔύΝαΤαι...

Με τη βούλα των ετέρων, αλλά και των εταίρων, μάλλον τόχουμε το χρήμα - ως δυνατότητα δηλαδή, όπως τα 28 δις που πήγαιναν στις τράπεζες, αλλά ήταν 5, που κανείς δεν ξέρει αν κι αυτά δόθηκαν.

Όλα ήταν μια μπλόφα, ήμουν “βέβαιος” εξ αρχής. Μια μπλόφα αρχικά δική μας (“πάμε στο ΔΝΤ”), μετά της Μέρκελ (“πηγαίνετε στο ΔΝΤ”) - μετά όλων μαζί (“2/3 εμείς, 1/3 το ΔΝΤ”).


Όπως πάντα, η Ευρώπη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Των ελάσσονων, βέβαια. Η στροφή σε πιο προοδευτικές πολιτικές, η ανάδειξη ισχυρότερων προσωπικοτήτων, η συμβολή στην αλλαγή του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου, αναβάλλονται. Άλλωστε, το 80% των hedge funds έχει την έδρα του στο City - και το Λονδίνο δεν θέλει να τα χάσει...

Όσο για το Βερολίνο, πέτυχε αυτό που θέλει: Να δώσει χείρα βοηθείας στους “κακούς μαθητές”, αλλά μόνο αν έχουν μετανιώσει - και δεν έχουν καμία άλλη πιθανότητα. Βέβαια, μέτρησε και η χθεσινή αποκάλυψη οτι η Siemens δεν είναι μόνη της - και η κατασκευάστρια των “μερσεντέ” Daimler λάδωνε σε όλο τον κόσμο, για να πάρει “δουλίτσες”. Αν συνυπολογίσουμε και κάτι λαθροχειρίες της Porsche, μαζί με τον ανελέητο πόλεμο που της έκανε και το ΠΑΣΟΚ, τότε μόνο η Audi και η ΒΜW έχουν καθαρό το κούτελο. Για πόσο ακόμη, όμως;

Ο κακός μαθητής βέβαια δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Πολλοί, ειδικά στην αριστερά, ομνύουν στις αναλύσεις του Κάιζερ - όχι του μυθικού Κάιζερ Σόζε (τι εργάρα οι "Συνήθεις Ύποπτοι"), αλλά του αναλυτή του Al Jazeera. Ενώ αυτή την εβδομάδα στη Βουλή ακούστηκαν οι ομοβροντίες Σαμαρά και Τσίπρα για την (ελαφρύτερη πια) φορολόγηση των αποζημιώσων (αυτών ντε, που φτάνουν τις 80 χιλιάδες και για να τις πάρεις πρέπει να δουλεύεις 20 χρόνια με μόλις 5 χιλιάδες μισθό) - όπως φυσικά και οι δηλώσεις στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής από το κόμμα της άκρας λαϊκής (σκέτο).

Εν κατακλείδι, αυτό που φάνηκε ήταν οτι η Μέρκελ (που άκουσε τα εξ αμάξης από την αντιπολίτευση στην Bundestag), μπορεί να μην έχει το διαμέτρημα ενός Βίλλυ Μπραντ, ενός Χέλμουτ Σμιτ ή έστω ενός Χέλμουτ Κολ, αλλά είναι καλό κορίτσι. Έχει μόνο αυτόν τον Βεστερβέλλε δίπλα της...


Υ.Γ. Quiz: Ποιός είναι ο εικονιζόμενος; Και μην βιαστείτε να τον χαρακτηρίσετε ψώνιο...




H φωτό είναι από το http://userserve-ak.last.fm

To post διαβάζεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ με τη συνοδεία του κλασικού "Ι' m A Good Woman" των Αμερικανών Cold Blood.

Μετά την παρέλαση!

Επειδή πατριώτης δεν είναι αυτός που κραυγάζει, αλλά αυτός που φροντίζει τη χώρα του.

Κι επειδή είμαστε υπέρ της ψυχικής ισορροπίας, για να φροντίζουμε καλύτερα και τη χώρα μας.

Κι επειδή η ψυχική ισορροπία επιτυγχάνεται όταν ακούς καλή μουσική και διασκεδάζεις ποιοτικά...



Γι αυτό, ξαναγίνομαι ρεζίλι φωτογραφικά (στο πνεύμα του κιτς της ημέρας) - και σας περιμένω...





Η φωτό είναι από το www.souljazzrecords.co.uk

Το post συνοδεύεται από το κλασικό πλέον "Give Me Your Love" των Αμερικανών Sisters Love.

Spirits Up Above...

Με δύο αισιόδοξες - για την παγκόσμια πολιτική - ειδήσεις άρχισε η εβδομάδα.

Η πρώτη είναι η επικράτηση της “εμμονής” του Μπαράκ Ομπάμα να πετύχει (έστω και συμβολικά), εκεί που απέτυχαν καμιά δεκαριά (κυρίως δημοκρατικοί) πρόεδροι, πριν από αυτόν: Στην εγκαθίδρυση ενός συστήματος περίθαλψης για όλους τους Αμερικανούς. Και λέω κυρίως δημοκρατικοί, γιατί ένα τέτοιο σύστημα είναι αδιανόητο για την πλειονότητα των Ρεπουμπλικανών - αν και κάποιοι (ευτυχώς) το ψήφισαν και το είχε προσπαθήσει και ο Νίξον, με άτακτη υποχώρηση βεβαίως. Είναι δε τέτοιο το μίσος των νεοσυντηρητικών για ένα τέτοιο, “σοσιαλιστικό” όπως το αποκαλούν, σύστημα, που η αντίδραση τους ήταν λυσσαλέα - μεταξύ άλλων με το νεότευκτο κίνημα των “tea party”. Είναι πραγματικά επικίνδυνος ο φανατισμός των υπερδεξιών στις Ηνωμένες Πολιτείες - και αν πρέπει να επικεντρώσει σε κάτι η διεθνής κοινότητα των προοδευτικών ανθρώπων είναι στην καταπολέμηση ενός ισχυρού κομματιού της πολιτικής ζωής των ΗΠΑ, που μάχεται με την πιο οπισθοδρομική πολεμική από το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση μέχρι την όποια πολιτική κατά της κλιματικής αλλαγής...


Τρία σημεία μόνο: Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε και προσωπική εμπειρία από τις τακτικές των ασφαλιστικών εταιρειών να εγκαταλείπουν ασθενείς σε προχωρημένη φάση ή να ταλαιπωρούν με διαρκείς αρνήσεις ετοιμοθάνατους. Η μητέρα του ήταν θύμα μιας τέτοιας πρακτικής, αφού μέχρι τα τελευταία της διαπραγματευόταν καθημερινά για την κάλυψη της.

Σε πολιτικό επίπεδο, ο Ομπάμα διέσωσε την πολιτική υπόσταση, στα μάτια των προοδευτικών Αμερικανών. Ενδεχομένως, η ψήφιση του νομοσχεδίου θα του δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα στη θητεία του, αλλά τουλάχιστον έχει εκπληρώσει μία από τις βασικές προεκλογικές του υποσχέσεις.

Σε επίπεδο παγκόσμιας επιρροής, η νίκη του Ομπάμα βάζει τις ΗΠΑ σε μια πιο ουμανιστική τροχιά - ίσως και δείχνοντας σημάδια οτι η παγκόσμια οικονομική κρίση και η χρεωκοπία του μέχρι τώρα μοντέλου δεν πέρασε χωρίς “μαθήματα”. Το αν θα “βελτιωθεί” η παγκόσμια υπερδύναμη, σε επίπεδο πολιτικών αντιλήψεων και κοινωνικών νοοτροπιών, μένει να φανεί...



Η δεύτερη ευχάριστη εξέλιξη είναι η πανωλεθρία Σαρκοζί, στο β’ γύρο των περιφερειακών εκλογών. Με παράλληλη δυσάρεστη εξέλιξη βεβαίως, την επανενδυνάμωση του ακροδεξιού Λεπέν, καθώς “απελευθερώθηκαν” και πάλι δυνάμεις που ο Γάλλος πρόεδρος είχε “ενσωματώσει”, με τον αυταρχικό του λόγο, στον προηγούμενο θρίαμβο, που τον ανέβασε στο ύπατο αξίωμα.

Ενδιαφέρουσα παράμετρος (πέρα από την διαρκώς μειούμενη δημοστικότητα του Σαρκοζί και την αποτυχία του να πείσει για τον χειρισμό της οικονομικής κρίσης), η επικράτηση της συμμαχίας Σοσιαλιστών - Οικολόγων - Κομμουνιστικής Αριστεράς, με τις τρεις κυρίες επικεφαλής να ομονοούν στον β΄γύρο και να πετυχαίνουν την ανάκαμψη του προοδευτικού στρατοπέδου, με ένα εντυπωσιακό 55%. Πολύ διδακτικό για τα καθ’ ημάς και για τη γενικότερη στάση της αριστεράς...

Τώρα, το ενδιαφέρον στρέφεται στην επόμενη αναμέτρηση για τον προεδρικό θώκο, το 2012 - όπως ενδιαφέρον θα έχει το “μπρα ντε φερ” της Μαρτίν Ομπρί και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που δηλώνει έτοιμη να ανακάμψει και να διεκδικήσει και πάλι το χρίσμα. Το αν θα υπάρξει “δίδαγμα ενότητας”, μένει επίσης να το δούμε...





Οι φωτό είναι από τα http://www.whitehouse.gov, www.in.gr και το εξώφυλλο από το http://i270.photobucket.com

To post συνοδεύεται από το "Spirits Up Above" του Αμερικανού Jose James.

Άνοιξη...

Αυτό δεν ήταν - απλώς - είσοδος της άνοιξης (επισήμως χθες, με την εαρινή ισημερία). Αυτό ήταν ότι πιο εξαντλητικό υπάρχει...




Όπως είπε κι ένας επισκέπτης: Καλό κουράγιο!





Οι φωτό είναι από τα http://www.mccullagh.org και http://static.guim.co.uk

Με την άνοιξη, άλλοι έρχονται κι άλλοι φεύγουν. Στους τελευταίους και ο κάποτε τραγουδιστής των Βοχ Τοps, Alex Chilton. Το post συνοδεύεται από το "Take It Off", χαρακτηριστικό του "ανεξάρτητου" ήχου του...

Ο εχθρικός Υπεύθυνος...

Πολύ περισσότερα χρόνια της ζωής μου δούλευα στον ιδιωτικό τομέα, παρά στο δημόσιο. Κυρίως, γιατί υπήρχε από τότε που γεννήθηκα μια οικογενειακή επιχείρηση. Γι αυτό γελάω (όταν δεν εκνευρίζομαι), που με αποκαλούν κάποιοι βιαστικοί και γραφικοί, “κρατικοδίαιτο”. Δεν περίμενα ποτέ να πλουτίσω από την ΕΡΤ (χωρίς αυτό να σημαίνει οτι “σνομπάρω” τα χρήματα με τα οποία με έχει ανταμείψει - το αντίθετο μάλιστα) και ότι οικογενειακή περιουσία υπαρχει, οφείλεται ακριβώς σε αυτή την επιχείρηση - και όχι στη μισθωτή εργασία. Έχω απολυθεί πολλές φορές, όπως (δυστυχώς πρόσφατα, με πολύ βαριά καρδιά) και απολύσει. Ξέρω λοιπόν και τις δύο πλευρές του νομίσματος...


Αν λοιπόν υπάρχει ένας μύθος που θέλω να “σπάσω” σήμερα είναι αυτός της “διαφθοράς που βρίσκεται μόνο στο δημόσιο και στα υψηλά κλιμάκια”. Συζητώντας με πολλούς συναδέλφους, ως επί το πλείστον αριστερούς, συναντώ την αντίληψη οτι “δεν είναι αποδεκτό να πληρώνουν οι εργαζόμενοι το μεγάλο φαγοπότι με το δημόσιο χρήμα, τους εξοπλισμούς, τα μεγάλα έργα και τους νταβατζήδες, γενικώς”. Πράγματι, η αιχμή του δόρατος της διαφθοράς στη χώρα μας είναι ακριβώς αυτά: Η Siemens, τα ομόλογα - και γενικώς οι (διαχρονικές) μίζες στα δημόσια έργα, τις στρατιωτικές δαπάνες και τις προμήθειες νοσοκομείων και άλλων δημόσιων οργανισμών. Είμαι από αυτούς που, γράφοντας εδώ και 6 χρόνια στην Athens Voice, φωνάζω οτι οι δημόσιες δαπάνες ξέφυγαν από κάθε έλεγχο (η διόγκωση του δημόσιου τομέα με υπερχείλιση συμβάσεων και προκλητικών αμοιβών είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να κλέβεις το κράτος, κάνοντας χιλιάδες ρουσφέτια) και οτι δεν υπάρχει “δουλίτσα” του δημοσίου που να μην υποκρύπτει μια μία μίζα. Αλλά δεν είναι μόνο το “μεγάλο κρατικό φαγοπότι” (και όχι μόνο της ΝΔ), που περιγράφει το πρόβλημα της χώρας μας...

Διότι “νταβατζήδες” υπάρχουν σε όλες τις δυτικές χώρες - ενδεχομένως με (αρκετά) περισσότερο “χαλινάρι”. Η διαφορά της Ελάδας από τους εταίρους της είναι οτι η διαφθορά είναι εξαπλωμένη, τα τελευταία χρόνια, από τον “μεγαλο-νταβατζή”, ως τον κυρ-Μήτσο. Δεν θα μπω σε ανάλυση (πού άλλωστε δεν έχω στοιχεία να κάνω), για το πόσο η παρανομία, η φοροδιαφυγή και ο “πλάγιος δρόμος” είναι διαδεδομένος στα χαμηλά κοινωνικά και οικονομικά στρώματα ή τι έκταση έχει ο πραγματικός πλούτος των Ελλήνων. Θέλω να πω, οτι ο καθένας έχει την εμπειρία γύρω του, οτι τα φαινόμενα νεοπλουτισμού δεν εντοπίζονται μόνο στην Εκάλη και στη Φιλοθέη, αλλά υπάρχουν σε πολλές κοινωνικές τάξεις.

Η οικογενειακή επιχείρηση, λοιπόν, δεν προμήθευσε ποτέ (για λόγους αρχής, ταλαιπωριών με την πληρωμή και αποφυγής μίζας) το ελληνικό δημόσιο. Αντιθέτως, βασίστηκε πάντοτε στον πελάτη-ιδιώτη. Και πάντοτε τα κατάφερνε, παρά την εκτεταμένη διαφθορά. Ποιά ήταν αυτή; Οτι σχεδόν όλες οι μεγάλες ή μικρότερες επιχειρήσεις-πελάτες έχουν Υπεύθυνο Προμηθειών, ο οποίος ξαφνικά μπορεί να γίνει “εχθρικός”, χωρίς να κοιτάει το συμφέρον της επιχείρησης που εκπροσωπεί. Και ο λόγος είναι απλός: Δεν θέλει να προμηθευτεί πια από κάποιον που δεν του δίνει μίζα...

Η θεωρία της “ελεύθερης αγοράς” προβλέπει οτι σε αυτή την περίπτωση, ο ιδιοκτήτης (που αδιαφορεί ή είναι ανίκανος να δει το εις βάρος του παιχνίδι) θα πληρώσει μετά από κάποιο διάστημα τη λάθος επιλογή του Υπευθύνου - και θα αναγκαστεί να αναπροσαρμόσει. Έλα όμως, που όταν μεγάλο κομμάτι της αγοράς είναι έτσι, “τριτοκοσμικό” (και οι Υπεύθυνοι “ανακυκλώνονται” στις ομοειδείς επιχειρήσεις, χωρίς να βελτιώνεται αισθητά και το επίπεδο των ιδιοκτητών), το συνολικό τοπίο δεν αλλάζει και πολύ. Και τελικά, η αγορά έχει όλα τα τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά που δεν την αφήνουν να γίνει ανταγωνιστική και όσο καλής ποιότητας πρέπει. Άλλωστε, ο τουρισμός μας (η βαριά βιομηχανία μας), από τέτοια χαρακτηριστικά δεν υποφέρει;

Θα δώσω κι άλλο ένα παράδειγμα: Πρόσφατα ήρθε στην επιφάνεια μια υπόθεση με διεθνή εταιρεία συμβούλων προσωπικού - ξέρετε, εταιρεία στην οποία απευθύνονται οι μεγάλες επιχειρήσεις, για να βρουν στελέχη. Αυτό που πληροφορήθηκα, μετά από ενδελεχές ρεπορτάζ, είναι οτι η εταιρεία αυτή στην Ελλάδα (αντί να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του πελάτη), έπαιρνε χρήματα από τα στελέχη, για να τα προωθήσει σε συγκεκριμένες “δουλειές”. Τα παίρνουμε από παντού, δηλαδή - και μετά μιλάμε για “αξιοπιστία”...

Άλλωστε και ο (τόσο απαραίτητος) ιδιωτικός τομέας πάσχει στην Ελλάδα, από - λίγο πολύ - τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν το δημόσιο και την κοινωνία στο σύνολο της: Απουσία αξιοκρατίας και επαγγελματισμού, προχειρότητα και έλλειψη κανόνων, ευκολία στην παρανομία και στον “πλάγιο δρόμο” - χαρακτηριστικά που αν δεν εγγυώνται τη διαφθορά, προλειαίνουν το έδαφος γι αυτήν...

Γι αυτό, έχει νόημα αυτή η κρίση να αποτελέσει έναυσμα για μια συνολικότερη προσπάθεια να θεραπευτούν τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τον δημόσιο βία μας..





H φωτό είναι από το http://www.russiablog.org και το εξώφυλλο από το http://1.bp.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από τη φωνή της Βρετανίδας Alison Moyet, κάποτε τραγουδίστρας των Yazoo, που δίνει συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής το Σάββατο.

Ανοιχτή επιστολή για το φορολογικό

(Φανταστικέ μου) πρωθυπουργέ,

Μην αφήσεις, σε παρακαλώ, το οικονομικό σου επιτελείο να κάνει μισές δουλειές με το φορολογικό νομοσχέδιο. Μην αρχίσεις τις εκπτώσεις - όσα κι αν είναι τα “τεχνικά προβλήματα” εφαρμογής. Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα γίνουν κάποιες ρυθμίσεις, αλλά νομίζω οτι μπορώ να εκφράσω τι θέλει η κοινωνία.


- Μην αφήσεις έξω από τα τεκμήρια, τους επαγγελματίες, ιδίως (μεγαλο) δικηγόρους, γιατρούς και άλλους που έχουν γραφεία σε ακριβές περιοχές. Δεν μπορείς να έχεις γραφείο στο Κολωνάκι και να δηλώνεις 10 ή 20 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Όποιος δεν μπορεί να καλύψει το τεκμαρτό, ας μετακομίσει σε μια φθηνότερη περιοχή. Πρέπει να σταματήσει αυτό το αστείο, οτι άνθρωποι που δουλεύουν στα “ρετιρέ”, ζουν με ψίχουλα. Με ένα αποτελεσματικό “πόθεν έσχες”, πιάσε δειγματολητικά ανθρώπους, σε τοπικές κοινωνίες, που δεν “φαίνονται” πουθενά στην εφορία, αλλά ζουν προκλητικά σε σχέση με τα επίσημα εισοδήματα τους.

- Μην αφήσεις σε χλωρό κλαρί κανέναν που έχει όλα τα χαρακτηριστικά της νεοπλουτικής ζωής: Και πολυτελή ΙΧ και οικιακές βοηθούς και σκάφη και πισίνες και εξοχικά και σπίτια πολλών τετραγωνικών, σε ακριβές περιοχές. Όλοι ξέρουμε οτι αν τα έχεις όλα αυτά, δεν ζεις με 46 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Αν τα έχουν σε off shore, βρες τον τρόπο, όσο γίνεται, να φορολογηθούν. Αν τα έχουν σε Α.Ε. ή ΕΠΕ (όπως συνηθίζουν) να τα χρεώνεις στον Διευθύνοντα Σύμβουλο ή Διαχειριστή της εταιρείας. Αν τα “μοιράζουν” στους στενούς συγγενείς, μέτρα τους τα ως οικογένεια. Πρόσεξε μόνο τα ακίνητα που έχει ο πολύς κόσμος, για ίδια χρήση, σε λαϊκές περιοχές - που όπως ξέρεις δεν αποδίδουν χρήματα, αντιθέτως “ζητάνε” και δεν υποδηλώνουν ιδιαίτερο πλούτο. Γι αυτό θεωρώ πιο δίκαιο να λαμβάνεται υπ’ όψιν η αντικειμενική αξία του τετραγωνικού, παρά η ποσότητα τους.

- Μην εξαιρέσεις κανέναν απολύτως από την κανονική κλίμακα φορολόγησης, που υφιστάμεθα όλοι οι υπόλοιποι. Από 0 έως 45% για όλους - τι πάει να πει οτι π.χ. ο ποδοσφαιριστής φορολογείται από 15-20%; Ναι ξέρω, δεν βγάζουν όλοι τα εκατομύρια - ας φορολογηθούν όμως προοδευτικά, όπως όλοι μας. Και διαμήνυσε σε αυτό τον παπά στη Θεσσαλονίκη που είπε το αμίμητο “πού ακούστηκε φορολογία 20%” οτι υπάρχουν και πολύ υψηλότερες κλίμακες...

- Μην αφήσεις καμία κατηγορία επαγγελματιών που κλαίγεται κουτοπόνηρα με διάφορες δικαιολογίες να μην βάλει, σε εύλογο χρονικό διάστημα ΦΕΤΟΣ, ταμειακές μηχανές. Βενζινοπώλες, ταξιτζήδες, ιδιοκτήτες πρακτορείων και άλλοι οφείλουν να πληρώσουν αυτά που τους αναλογούν (και όχι για 16 χιλιάδες εισόδημα, όταν υπολογίζεται τριπλάσιο). Επ’ ευκαιρία, αν δεν βάλεις πλαφόν στα καύσιμα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι τριτοκοσμική χώρα - με αυξήσεις των 40 και 50 λεπτών, δήθεν λόγω ΦΠΑ, εκεί που θα έπρεπε να είναι μόλις 3...

- Ποινικοποίησε την μη έκδοση απόδειξης - και πρόβλεψε μηχανισμούς παραπομπής στον εισαγγελέα. Η τιμή που ανακοινώνει ο κάθε επαγγελματίας για τις υπηρεσίες του είναι τιμή λιανικής, συμπεριλαμβάνει δηλαδή τον ΦΠΑ - και όχι χονδρικής. Κάνε ελέγχους με πολύ αυστηρά πρόστιμα και λουκέτο στην υποτροπή. Μερικές καμπάνες και αφαιρέσεις αδειών θα συνετίσουν και αρκετούς από τους υπόλοιπους.

- Μην κάνεις βήμα πίσω στους κλαυθμηρισμούς των παπάδων - όπως ξέρεις το παγκάρι είναι αφορολόγητο και τους πληρώνουμε όλοι, ανεξαρτήτως θρησκεύματος (όσους αποφασίσει αυθαίρετα να χρίσει ο μητροπολίτης). Εκτός από τα ακίνητα, καθιέρωσε και σε αυτούς την απόδειξη για τα “μυστήρια”, που πάνε στην τσέπη τους - αλλιώς το φακελάκι θα δίνεται εσαεί από το δήθεν “χριστεπώνυμο πλήθος”. Μπορούν κάλλιστα να έχουν αποδείξεις για τις συνεισφορές των πιστών στη μητρόπολη. Μην υποχωρήσεις επ’ ουδενί στις όποιες απαιτήσεις τους - το πρώτο πράγμα που ζητάει ο κόσμος είναι να φορολογηθεί η εκκλησία. Άλλωστε, όπως διαβάζω, ο νόμος για τη φορολόγηση των ενοικίων της Εκκλησίας είχε καθιερωθεί από το 1997, επί κυβερνήσεων Σημίτη, αλλά καταργήθηκε σταδιακά (τι περίεργο) από την κυβέρνηση Καραμανλή...


- Κάνε δραστικές περικοπές στο σκάνδαλο που ονομάζεται λειτουργία της Βουλής. Δεν θα πείσεις κανέναν Έλληνα οτι μπορεί να χάσει έστω κι ένα μέρος του 14ου μισθού του, όταν υπάρχει 15ος και 16ος. Αυτοί πρέπει να κοπούν “μαχαίρι” - όπως και οι 232 προσλήψεις, πλέον των (ήδη) υπεράριθμων υπαλλήλων. Ας προσέφευγαν στα διοικητικά δικαστήρια - και με τους εργαζόμενους της Ολυμπιακής, δεν παραβιάστηκε η συμφωνία; Κάντε νέα νομοθεσία, ετοιμάστε από τωρα συνταγματική μεταρρύθμιση για την επόμενη βουλή, κάντε μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου - έχετε την πλειοψηφία και αναζητήστε τη διακομματική συναίνεση. Είναι ντροπή η Βουλή να ξοδεύει τόσα λεφτά γενικώς - και ειδικώς για κανάλι, ραδιόφωνο και site, αλλά όταν χρειάζεται πανελλαδική κάλυψη των συνεδριάσεων να επιστρατεύεται και η ΕΡΤ για να φτάσει το σήμα παντού.

- Όσο για την ΕΡΤ, μετά το πλαφόν των 6.090 μικτά (4.000 καθαρά) που ψηφίστηκε με τα νέα μέτρα για το ευρύτερο δημόσιο, τώρα σημασία έχει να βεβαιωθείς οτι εφαρμόζεται για όλους, χωρίς “παραθυράκια” για μεγαλοσυμβασιούχους και αμοιβές με τιμολόγια ή μέσω αναθέσεων σε εταιρείες παραγωγής. Τα υπόλοιπα είναι άλλης τάξης προβλήματα - και δεν είναι της παρούσης...






"Επί του πιεστηρίου": Αφού ακούσατε και το αμίμητο από τα χείλη συνδικαλιστή των ταξιτζήδων "Εμείς δεν είμαστε Οτσαλάν για να παραδοθούμε", διαβάστε και τον εξαιρετικό Πάσχο Μανδραβέλη, στην Καθημερινή σήμερα..

Oι γελοιογραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη είναι από τον John Black και από το Πες το μ'ένα σκίτσο γιατί χανόμαστε!.., ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από έναν "ύμνο" των Βρετανών Simply Red, κατά των "Reaganomics", που εφάρμοζε και η Thatcher, γύρω στο 1984.

Τίνος τα μέτρα θα πάρουμε;

“Τέτοιο πρωθυπουργό δεν είχαμε ποτέ”, παραδέχτηκε κατ’ ιδίαν κορυφαίο στέλεχος της προηγούμενης κυβέρνησης, σχολιάζοντας τον απολογισμό του κυβερνητικού ταξιδιού σε Βερολίνο, Παρίσι, Λουξεμβούργο και Ουάσινγκτον. Προφανώς, έκανε και μια γρήγορη σύγκριση με τα των δικών τους ημερών, που απέβη συντριπτική, ως προς την ικανότητα στις διεθνείς επαφές, αλλά και τη στρατηγική διεθνοποίησης του ελληνικού προβλήματος. Όχι γιατί το δημοσιονομικό μας πρόβλημα δεν είναι, ούτως ή άλλως, πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα και στις δηλώσεις των ηγετών, αλλά διότι η επιτυχία του ταξιδιού Παπανδρέου ήταν η μετατροπή του ζητήματος σε διεθνή συζήτηση για μέτρα κατά της κερδοσκοπίας που γονατίζει νομίσματα και οικονομίες - τουλάχιστον στην ατζέντα των G20, έστω και ως προκαταρκτική κουβέντα, που ενδεχομένως θα αποδώσει καρπούς.


Την ίδια σύγκριση προφανώς κάνει και ο ελληνικός λαός, που δειγματοληπτικά απαντάει (στην πρόσφατη δημοσκόπηση της Marc για το Έθνος της Κυριακής) οτι το πρώτο πράγμα που τον θυμώνει (κατά 70%) είναι η κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ πριν από περίπου ένα μήνα, σε αντίστοιχη έρευνα της ίδιας εταιρείας για την ίδια εφημερίδα δήλωνε (κατά 41,6%) οτι υπεύθυνοι είναι από κοινού οι προηγούμενοι κυβερνώντες. Προφανώς μεσολάβησαν και τα σκληρά μέτρα και η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης. Εξακολουθεί όμως να είναι όμως απορίας άξιον, πώς μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού πίστευε επί χρόνια, από το 2004 και μετά, οτι η χώρα βρισκόταν “σε στιβαρά χέρια” - και πώς τιμωρείται τέτοια αφέλεια...

Οι πολίτες βεβαίως χρεώνουν πολλά (κατά 52,5%) και στις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (χωρίς να διευκρινίζεται σε ποιές ακριβώς) - το ίδιο ακριβώς ποσοστό είναι που δυσπιστεί στις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού οτι “οι θυσίες θα πιάσουν τόπο”. Κι αν και τα δύο κόμματα εξουσίας εμφανίζονται με σοβαρές απώλειες, καθώς οι πολίτες τους χρεώνουν τη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, αυτός που εμφανίζει τη μεγαλύτερη πτώση στη δημοτικότητα του από τον Φεβρουάριο είναι ο Αντώνης Σαμαράς (κατά 14,3% έναντι 9,7% του Γιώργου Παπανδρέου που πήρε τα μέτρα!) - κάτι που λέει πολλά όχι μόνο για την αντιπολιτευτική του “σκλήρυνση” και για τις κουβέντες που εκτοξεύει στις ομιλίες του τελευταία, αλλά και για το πόσα χρόνια θα πρέπει να “εξαφανιστούν” όσοι θυμίζουν ή δικαιολογούν έστω και ελάχιστα την περίοδο Καραμανλή...

Το μεγάλο ερώτημα είναι τώρα πια εάν τα μέτρα αποδειχθούν αποτελεσματικά και εάν θα τα αντέξουν οι εργαζόμενοι και η αγορά, που επιβαρύνεται με νέους κινδύνους ύφεσης - με άμεσα αποτελέσματα και στα δημόσια έσοδα. Εδώ είναι εντυπωσιακά τα ευρήματα της έρευνας, καθώς οι ερωτώμενοι (που στηρίζουν την όποια διάσωση της Ελλάδας εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης), ενώ δηλώνουν κατά 56,8% την ανάγκη αντίθεσης και διαμαρτυρίας, από την άλλη προκρίνουν σε συντριπτικό ποσοστό (75,4%) την ανάγκη της διατήρησης της κοινωνικής ειρήνης, ώστε να βγούμε από το τούνελ.

Κι αν αυτή η δημοσκόπηση δεν χαρακτηρίζεται επαρκώς “εχθρική” προς την κυβέρνηση, οι πληροφορίες για δύο άλλες έρευνες, που διεξάγουν οι ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ και δημοσιεύονται στην Ελευθεροτυπία, υποδηλώνουν μεν οτι “η κοινωνία μυρίζει μπαρούτι” και το 62% δηλώνει έτοιμο να συμμετάσχει σε κινητοποιήσεις κατά των μέτρων, αλλά ταυτόχρονα δείχνει και απρόθυμο να αποδεχθεί κι άλλη απώλεια εισοδημάτων, λόγω νέων απεργιών. Έτσι, το πιθανότερο είναι οτι θα δούμε εναλλακτικές μορφές διαμαρτυρίας - κάτι που αν γίνει χωρίς βία και με “φαντασία” όπως σε πολλές άλλες δυτικές χώρες, μπορεί ίσως και να “εκσυγχρονίσει” τη συνδικαλιστική μας αισθητική και αποτελεσματικότητα.


Αν υποθέσουμε οτι στο επίπεδο της πραγματικότητας το ζήτημα δεν επιδέχεται βελτίωσης, αφού τα έσοδα των εργαζομένων θα μειωθούν, τότε όλα θα κριθούν στο επίπεδο των εντυπώσεων. Και θα κριθούν θετικά για τον Γιώργο Παπανδρέου, αν καταφέρει να αποδείξει οτι είναι και καλός πρωθυπουργός εκτός από καλός υπουργός Εξωτερικών. Αν δηλαδή καταφέρει να “μανατζάρει” τα απαραίτητα βήματα προς την εξυγίανση - που ναι μεν θα πάρει χρόνια, αλλά τα πρώτα της δείγματα μπορεί να είναι συμβολικά και απτά: Αν οι πολίτες δουν οτι όντως φορολογείται η εκκλησιαστική περιουσία, οτι περικόπτονται στρατιωτικές και άλλες σπατάλες, οτι εκδιώκονται παράσιτα του δημόσιου τομέα, οτι εφαρμόζονται τεκμήρια και πληρώνουν (έστω και λίγα) οι προκλητικοί φοροφυγάδες, αν ασκηθούν κατηγορίες επιτέλους σε κάποιους που παρανόμησαν - τότε μπορεί να δώσουν τη συναίνεση τους. Εφόσον φυσικά, δεν υπάρξει και νέο κύμα μέτρων...






Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Τετάρτης 17.03.10

Η γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου είναι δανεική από το Πες το μ'ένα σκίτσο γιατί χανόμαστε!.. και αυτή του Ανδρέα Πετρουλάκη από τον John Black, ενώ το εξώφυλλο από το www.cduniverse.com

Το post συνοδεύται από το εύγλωττο (αλλά και αισιόδοξο - έτσι θα έπρεπε να είμαστε) "Hard Times" του Αμερικανού σαξοφωνίστα Houston Person, που θα παίζει μέχρι και την Πέμπτη στο Half Note Jazz Club.

Ούτε μια τσόντα της προκοπής...

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

H “αγία τριάδα” της ομορφιάς

Η κουβέντα στο κυριακάτικο τραπέζι πήρε μια “συνηθισμένη οδό”. Έφυγε από τα πολιτικά και - με αφορμή πρόσφατες ταινίες - πήγε στο αγαπημένο θέμα ανδρών (και γυναικών): Ποιοί είναι οι πιο όμορφοι σταρ...

Έχει σημασία; Γιατί μας αφορούν άνθρωποι που είναι τόσο μακριά από τη δική μας πραγματικότητα - άπιαστοι για μας τους κοινούς θνητούς; Γιατί θέλουμε να θαυμάζουμε είδωλα - όχι για πράξεις - αλλά γι αυτό που εκπέμπουν εξωτερικά; Δεν έχω απάντηση, πέρα από τη διαπιστωμένη ανάγκη του ανθρώπου να έχει πρότυπα - και ομορφιάς...


Χμμ.. Και η ομορφιά ίσως δεν είναι τόσο απλό “εξωτερικό” πράγμα, όπως συνηθίζουμε να το υποβαθμίζουμε. Τα κύτταρα του δέρματος αντανακλούν πολύ περισσότερα πράγματα, στην κίνηση, στο προσωπο, στην έκφραση - πράγματα που λένε για και προέρχονται από το εσωτερικό. Είναι ένα “θείο δώρο”, ένα χάρισμα που δίνεται σε λίγους - χωρίς να εγγυάται φυσικά τις αντίστοιχες ψυχικές αρετές. Ο συνδυασμός του κάθε ανθρώπου είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος και μοναδικός...

Γιατί μας αρέσει αυτή και όχι η άλλη; Μήπως γιατί υπάρχουν κοινά στοιχεία, πρότυπα από την παιδική ηλικία, αντιστοιχίες με δικά μας ψυχολογικά χαρακτηριστικά; Εγώ ξέρω οτι η δική μου “αγία τριάδα” δεν είναι σταθερή - αλλάζει με το πέρασμα των χρόνων.

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πριν η Angelina Jolie μπήκε - κατευθείαν στην κορυφή. Δεν είμαι πρωτότυπος, το ξέρω - η κόρη του Jon Voight, που κράτησε το middle name της για επίθετο (jolie=όμορφη στα γαλλικά), μετά από πολλά χρόνια ίσως, έχει το προνόμιο να “κόβουν φλέβες” γι αυτήν, όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες. Και χωρίς να έχουν ομοφυλόφιλα γούστα. Επίσης δεν ξέρω αν η επιτυχία της οφείλεται σ’ αυτό το “άτακτο”, το ατίθασο που χαρακτήρισε τα νιάτα της - και εξακολουθεί να το εκπέμπει εν μέρει. Πάντως σε αυτή την εικόνα της Lara Croft, μάλλον πολύ λίγοι μπορούν να αντισταθούν...


Αυτό που λέμε “προσωπικότητα” ίσως είναι το μεγαλύτερο ατού, της δεύτερης επιλογής μου. Το “άχαρο ασχημόπαπο”, με το περίεργο σώμα και το τεράστιο νούμερο παπούτσι, που όλοι το κορόιδευαν στην εφηβεία εξελίχθηκε (στα μάτια μου τουλάχιστον) σε μια γυναίκα με φινέτσα και πολύ “class”. H Uma Thurman με είχε εντυπωσιάσει στον ρόλο από τον οποίο τη μάθαμε, στο “Dangerous Liaisons”, όπου αποκάλυπτε για λίγο και το θεσπέσιο στήθος της, προς χάριν της γοητείας του John Malkovich. Για να μη μιλήσουμε αργότερα, για τη σπινθηροβόλα ερμηνεία της στο “Pulp Fiction” του Quentin Tarantino - ή το Gattaca και το Kill Bill...


Για την αυθαίρετη αυτή και τόσo προσωπική λίστα, έχουν παρελάσει κατά καιρούς διάφορες “υποψηφιότητες”: Μία που ξέρω οτι “παίζει” στην αγαπημένη τριάδα πολλών είναι η πολύ θηλυκή Monica Belucci - που στο "Malena” είχε δώσει ρέστα με την εμφάνιση της στο ρόλο μιας Ιταλίδας που προσφέρει την παρέα της στους κατακτητές Ναζί. Μια άλλη είναι η Catherine Zeta-Jones, που την έχω δει και πρόσωπο με πρόσωπο σε εστιατόριο της Σαντορίνης, όταν πλησίασε την τουαλέτα αναζητώντας τον Michael Douglas - “Honey, where are you?”. Μια εξαιρετικά όμορφη σαραντάρα...


Η Hale Berry επίσης με είχε γοητεύσει, όταν την πρωτείδαμε σε ένα φιλμ της σειράς James Bond. Όπως καταλαβαίνετε μιλάω για γυναίκες (χοντρικά) της γενιάς μου - με πιο μεγάλη τη Michelle Pfeifer, που από μικρός με γοήτευε. Δεν θα ανατρέξω πιο πίσω, στα “ιερά τέρατα” που κληρονομήσαμε από προηγούμενες γενιές, όπως η αειθαλής Sophia Loren, η επίσης εντυπωσιακή ακόμα και σήμερα Catherine Deneuve, η βασίλισσα της φινέτσας Αudrey Hepburn ή η εκπάγλου καλλονής ξανθιά Grace Kelly, της οποίας ακόμα θυμάμαι το πρώτο κάδρο που της έκανε ο Hitchcok, στο “Rear Window” με τον ανάπηρο James Stewart...

Αυτό το “κόψιμο της ανάσας” το ξαναέζησα μετά από πολλά - πολλά χρόνια, με τη νεώτερη της τριάδας, στο εισαγωγικό πλάνο που της έκανε ο Woody Allen, στο καλύτερο έργο του της δεκαετίας, το “Match Point”. Ίσως τότε ήταν η καλύτερη στιγμή της Scarlett Johansson - έκτοτε η εξέλιξη της μπορεί να μην ενθουσιάζει, αλλά η Αμερικανίδα, που έπαιζε από μικρή στον κινηματογράφο, έχει αυτό το παλιομοδίτικο “κάτι”, που κάνει τους άνδρες θαυμαστές της να είναι πάρα πολλοί...

Το κεφάλαιο “πρότυπα γυναικείας ομορφιάς” δεν μπορεί να κλείσει χωρίς μια αναφορά σε μια άλλη κατηγορία γυναικών, που ποζάρουν για το φακό, χωρίς όμως το πλεονέκτημα της αφιέρωσης σε μια τέχνη και της ερμηνείας με προσωπικότητα. Κατηγορούνται πολλές φορές ως “άψυχες” - κι όμως τα κορυφαία μοντέλα γίνονται τόσο διάσημα ακριβώς γιατι “ακτινοβολούν” κάτι ιδιαίτερο στο φακό, έχοντας παραλλήλως την ικανότητα να μεταμορφώνονται, κατά τις βουλές του φωτογράφου και του πελάτη. Κι εδώ βεβαίως θα μιλήσω για τη γενιά μου και για τα top model - σαραντάρες σήμερα - της δεκαετίας του ’90, όταν απογειώθηκε η λατρεία τους. Δεν θα ξεχάσω το εντυπωσιακό video-clip του “Freedom ’90” του George Michael, όπου είχαν παρελάσει η Linda Evangelista, η Tatiana Patitz, η γοητευτικά εύθραυστη Christy Turlington και η κακότροπη Naomi Campbell - με την καλύτερη όλων, κατά την άποψη μου, την άκρως γοητευτική Cindy Crawford.

Από αυτή την “παρέα”, δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς και την - αλά Brigitte Bardot - ομορφιά της Γερμανίδας Claudia Schiffer, που παραμένει αναλλοίωτη, ακόμα και σήμερα. Και αυτήν έτυχε να τη δω σε απόσταση λίγων μέτρων, πέρσι στο Μιλάνο, μαζί με την Campbell και την Eva Herzigova - προφανώς προσκεκλημένες για την εβδομάδα μόδας που γίνεται κάθε φθινόπωρο στο κέντρο της ιταλικής βιομηχανίας. Μια λιμουζίνα σταμάτησε εμπρός μας και - συνοδευμένες από μπράβους - βγήκαν αυτές οι τρεις εντυπωσιακές γυναίκες, που ήταν χάρμα οφθαλμών. Δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω όμως μια “μισθοφορική βαρεμάρα” στα πρόσωπα τους - ίσως δεν είναι και τόσο εύκολο να πουλάς συνέχεια την εμφάνιση σου, παρά τα πλούτη που συγκεντρώνεις...

Μιλάω τόση ώρα για γυναίκες που μπορεί κανείς να ερωτευτεί, με μια μόνο ματιά. Ίσως γιατί έχουν αυτό το “μαγικό” που ανακατεύει τη χημεία του εγκεφάλου μας - και ενεργοποιεί αυτό το τόσο αρχέγονο και υπέροχο συναίσθημα. Αμφιβάλλετε για τη δύναμη του ενστίκτου; Αν και ομορφιά και σεξουαλικότητα δεν είναι το ίδιο πράγμα, ο ρόλος της βιοχημείας και η λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου (που παραμένουν ανεξερεύνητο μυστήριο) είναι σαφής, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα: Οι καμπύλες της γυναίκας επιδρούν στον ανδρικό εγκέφαλο με τον ίδιο τρόπο που επιδρά το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά - κι εδώ φαίνεται η μέθη είναι ακαριαία...






Οι φωτό των υπέροχων γυναικών είναι διαδοχικά από τα http://scrapetv.com, http://www.babble.com, http://backseatcuddler.com, http://imstars.aufeminin.com/, http://i77.photobucket.com και το εξώφυλλο του τελευταίου (μετά από 10 χρόνια!) της αειθαλούς Sade, πάντα όμορφης στα 51 της, από το http://gbedufiva.com.

Το post συνοδεύεται από ένα από τα λιγότερο προβεβλημένα track του "Soldier Of Love", το "In Another Time".

Το αίτημα του εκσυγχρονισμού

Την Τρίτη το βράδυ έφυγα από τη δουλειά, με ξαλαφρωμένη διάθεση, μετά από πολύ καιρό. Βλέποντας τα παιδιά της παραγωγής να ξενυχτάνε, όλα μαζί, σαν ομάδα που κάνει σοβαρή (και όχι δημοσιοϋπαλληλική) δουλειά - κι ένα πολύ ωραίο trailer της ειδησεογραφικής κάλυψης των επαφών Παπανδρέου σε Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ - θυμήθηκα παλιότερες εποχές, πριν τα χρόνια της απαξίωσης. Με την κάλυψη της εισβολής στο Ιράκ και του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, τότε που η ΕΡΤ αναδείκνυε τις δυνατότητες του γίγαντα και την υπεροχή της σε ανταποκριτές και διεθνή γεγονότα. Σε μεγάλο βαθμό, το team ήταν το ίδιο - καθόλου τυχαίο...

Κι ύστερα ήταν αυτό το λεπτό πέπλο αισιοδοξίας, που πάσχιζε για πρώτη φορά να καλύψει την κατήφεια και την αίσθηση της ενοχής. Η απαλοιφή μιας απαράδεκτης διάκρισης από πλευράς ΗΠΑ, μέσα στην Ε.Ε., που μας υποχρέωνε να πάρουμε βίζα, ήταν ένα απρόσμενο συμβολικό δώρο, σε μια δύσκολη στιγμή. Και γι αυτό υπόλογοι αισθανόμασταν - ένας σοβαρός λόγος που είχε καθυστερήσει (εκτός από τα παιχνίδια της διπλωματίας) ήταν το απίστευτο προηγούμενο μπάχαλο, με την έκδοση των διαβατηρίων από τις νομαρχίες, χωρίς κανέναν έλεγχο ασφαλείας.

Χωρίς καμιά αμφιβολία, το ταξίδι Παπανδρέου και οι επαφές κορυφής σε Βερολίνο, Παρίσι και Μόσχα απέδωσαν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα - ουδείς είχε τέτοιο “διεθνές κεφάλαιο” ή θα τα κατάφερνε καλύτερα, όπως παραδέχονται ιδιωτικώς και στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης, κάνοντας και τις συγκρίσεις. Κι αν από την (εξηγούμενη από πολλές γερμανικές ιδιαιτερότητες και ισορροπίες) ευνόητη ψυχρότητα, αλλά και σοβαρότητα, της Μέρκελ περάσαμε στην πολύ πιο θερμή υποδοχή σε Παρίσι και Ουάσινγκτον, αυτό έχει να κάνει και με το οτι η στρατηγική κατάφερε να βρει το στόχο της και το αίτημα να αναδειχθεί: Το πρόβλημα της Ελλάδας (εκτός από τις ολοδικές της στρεβλώσεις) είναι και το σύγχρονο πρόβλημα του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου που έχουν καταφέρει να καθιερώσουν οι αγορές - και που σχεδόν κατέρρευσε πέρσυ. Το αν η επόμενη συνεδρίαση των G20 θα καταφέρει να θέσει το δάκτυλο υπό τον τύπο των ήλων και να ανασχέσει αυτή τη διαστροφή που λέγεται “credit default swaps” και το “short selling” τους, απομένει να το δούμε. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου το περιέγραψε γλαφυρά, νομίζω, ως “ασφαλίζω το σπίτι του γείτονα και μετά του βάζω φωτιά, για να κερδίσω από τα ασφάλιστρα”...


Διάβασα κάπου ένα σχόλιο, οτι “αποκαλύφθηκε η γύμνια της σοσιαλδημοκρατίας, που δεν έχει καμία λύση για το πρόβλημα των αγορών”. Πράγματι, δεν έχει, γιατί απέτυχε να επιβάλει μια άλλη πορεία στο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο. Αλλά και σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας στην Ευρώπη, με την “ανυπαρξία” της δεν κατάφερε παρά να κυβερνιώμαστε από προσωπικότητες αμφιλεγόμενες, όπως ο Μπαρόζο, ο Σαρκοζί ή ο Μπερλουσκόνι - όλως τυχαίως, όλες δεξιές. Και παρατηρώντας την τελευταία κρίση του ευρώ, θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα επιταχύνουμε και την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης - που αν υπήρχε τώρα, σε μια προοδευτική κατεύθυνση, θα είχε χειριστεί πολύ καλύτερα την κρίση του νομίσματος ή θα την είχε προλάβει, έχοντας συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός άλλου παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου. Το οτι όμως ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σε έναν συντηρητικό μονόδρομο, καθιστά ακόμα πιο επιτακτικό να διαμορφωθεί (ή να "εφευρεθεί") ο τρίτος δρόμος, για μια πιο ισορροπημένη και ανθρώπινη υφήλιο.

Αν λοιπόν η Ελλάδα πρωταγωνιστήσει σε μια μεταστροφή αυτής της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας, που επικράτησε τα τελευταία 30 χρόνια, εξοβελίζοντας κάθε περιορισμό, με πρόσχημα την παγκόσμια ανάπτυξη (της τσέπης των υπερ-πλουσίων που μετά μας δανείζουν κιόλας, εννοείται), τότε θα πάρουμε ως χώρα και μια θέση στη σύγχρονη ιστορία. Πριν από αυτό, πρέπει να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας - σοβαρά όμως.


Και πριν σπεύσει κάποιος να διαφωνήσει, με τον όρο “τακτοποίηση”, δεν εννοώ τα σπασμωδικά μέτρα περικοπής μισθών και αύξησης ΦΠΑ και λοιπών φόρων, τα οποία προφανώς αναγκάζεται κανείς να πάρει, γιατί χρειάζεται άμεσα - εντός του έτους - αποτελέσματα μείωσης του τερατώδους ελλείμματος. Μιλάω για τα μέτρα που θα αλλάξουν δομές και τρόπους ανάπτυξης και θα βάλουν την Ελλάδα επιτέλους σε τροχιά εκσυγχρονισμού - αυτής της τόσο λοιδωρούμενης έννοιας, επειδή την ξεφτίλισαν μεταξύ άλλων και πολλοί παρά τω Σημίτη.

Κι αυτό, έχει πρώτα από όλα να κάνει με την απαραίτητη συνειδητοποίηση μιας μερίδας του ελληνικού λαού οτι δεν μπορείς να δουλεύεις λίγο, να λουφάρεις πολύ, να συνταξιοδοτείσαι νωρίς, να ζεις με δανεικά, να οδηγάς (μόνο εισαγόμενα) αυτοκίνητα και να έχεις εξοχικά, χωρίς να αλλάξεις πορεία: Πρέπει να ξεπατωθείς (έστω σε κάποιες περιόδους της ζωής σου), να συλλάβεις και να παράξεις κάτι εξαιρετικό (έστω σε επίπεδο υπηρεσιών), να μπορείς να εξάγεις σχεδόν όση αξία εισάγεις, να ξεδιπλώσεις ταλέντα (που βεβαιωμένα έχεις) και να ξεχωρίσεις.

(Είναι ενδιαφέροντα τα ευρήματα της έρευνας της Kappa Research για το “Βήμα”: Τα μέτρα χαρακτηρίζονται αναγακαία αλλά άδικα, το φταίξιμο αποδίδεται κυρίως στις κυβερνήσεις Καραμανλή, ούτε κουβέντα για έξοδο από το ευρώ, οι περισσότεροι δεν υιοθετούν τις κινητοποιήσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ - αλλά η πλειοψηφία “λατρεύει” τη στάση Σαρκοζί!)


Αυτό προϋποθέτει όμως κίνητρα, κυνήγι της διαφθοράς και των λαμογιών, εμπέδωση διάφανων κανόνων χωρίς “δόντια”, αξιοκρατία, εντατική λειτουργία της δικαιοσύνης, αίσθηση εμπνευσμένης ηγεσίας που καθοδηγεί. Απαιτεί συρρίκνωση των πελατειακών σχέσεων και συνταξιοδότηση μεγάλης μερίδας του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, αλλά και κομμάτων που εκφράζουν την καθυστέρηση. Απαιτεί μια αριστερά κι έναν συνδικαλισμό, όχι συμπλεγματικό, που θα αγωνίζεται για τα δικαιώματα του σκληρά εργαζόμενου, αλλά δεν θα αποτελεί τροχοπέδη κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, απαιτώντας μονότονα “την πρόσληψη όλων στο δημόσιο” (να θυμίσω οτι η κατάρρευση οφείλεται πρωτίστως στο μεγάλο φαγοπότι και τη διόγκωση του κράτους επί Καραμανλή) και “ελάχιστο μισθό 1500 ευρώ” - αλλά θα μπορεί να συναρτά τις διεκδικήσεις με την ανάπτυξη και θα αντιτίθεται στις σπατάλες και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.

Κυρίως απαιτεί να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας πόσο επιτρέψαμε (με δική μας ευθύνη) να μας κλέψουν, τα τελευταία 30 χρόνια. Πόσο αποδεχθήκαμε ομόλογα και άλλες “περήφανες” πολιτικές, αρνούμενοι να ακούσουμε τις κραυγές για τη βύθιση του σκάφους. Πόσο ανεχθήκαμε τη διαφθορά και δεχθήκαμε το βόλεμα, παντός υπευθύνου. Πόσο κοιτάξαμε την πάρτη μας και απαρνηθήκαμε αρχές και ήθος. Πόσο δεν εξεγερθήκαμε με φαινόμενα λαϊκισμού και δημαγωγίας. Θα τα καταφέρουμε;



Υ.Γ. Να σημειώσω την πιο “ύπουλη” τακτική του τελευταίου διαστήματος, που περνάει απαρατήρητη. Η ακραία δεξιά πτέρυγα της Βουλής, εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, για να απαλύνει το απεχθές πρόσωπο που εκδηλώνει κατά του μεταναστευτικού νομοσχεδίου. Υπερθεματίζει στα μέτρα της κυβέρνησης, “δια της προσκολλήσεως” και σε βαθμό δουλικό, έτσι ώστε να πετύχει μ’ ένα σμπάρο τρία τρυγόνια: Και να εμφανίσει “σοβαρότητα και υπευθυνότητα με γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος” ώστε να εντυπωσιάσει το “νοικοκυραίο”. Και να τσιμπήσει κανένα ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας που δεν συγκινείται από τη στροφή Σαμαρά σε πιο σκληρή αντιπολίτευση - και ταυτόχρονα να διεισδύσει στους ψηφοφόρους του προοδευτικού στρατοπέδου, δυσφημώντας την κυβέρνηση. Ξέρει πολύ καλά οτι όταν φαίνεται οτι αποτελούν “μπλοκ” όχι μόνο τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά όλα τα κόμματα πλην παραδοσιακής αριστεράς, τότε το “μπλοκ” φαίνεται να μπατάρει επικίνδυνα προς τα δεξιά...






"Eπί του πιεστηρίου": Διαβάστε τον Φώτη Γεωργελέ στο editorial της Athens Voice και τον Κωνσταντίνο Ζούλα στη "Βίζα του λαϊκισμού" στην Καθημερινή.

.

Οι φωτό είναι από το www.apn.com, http://article.wn.com, οι γελοιoγραφίες του Ανδρέα Πετρουλάκη στην Καθημερινή δανεικές από τον John Black και το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα: "Perhaps, Perhaps, Perhaps" στην εξαιρετική ροκ διασκευή των Αμερικανών Cake.

Αυτή η Ελλάδα πρέπει να φύγει (part 3)...

Αυτοί ειδικώς οι αστυνομικοί, που πήγαν να φορτώσουν μια τσάντα μολότωφ σ΄έναν φοιτητή που είχε κατέβει με τις πυτζάμες (!) από το διαμέρισμα του, πρέπει να φύγουν οπωσδήποτε - και χαίρομαι που διαβάζω οτι μάλλον έτσι θα γίνει. Διότι ο αστυνομικός που καταφεύγει σε αυτού του είδους την κουτοπονηριά - να κατασκευάζει ενόχους δηλαδή - είναι ίσως από τα χειρότερα δείγματα. Χειρότερο ίσως και από αυτόν που ασκεί βία σε κρατούμενο ή σε διαδηλωτή, που παρανομεί προς ίδιον όφελος, που προσπαθεί να απαλλάξει έναν ένοχο συνάδελφο του, κουκουλώνοντας τις ανομίες του. Θα πείτε “παλιά η πρακτική, την έχουν ασκήσει οι αστυνομίες όλου του κόσμου”.


Έχω την εντύπωση όμως, οτι αυτή η εκδοχή της αστυνομικής αυθαιρεσίας είναι λίγο πιο σύνθετη, στη σημερινή “βραχυκυκλωμένη” Ελληνική Αστυνομία. Είναι αποτέλεσμα μιας τεμπελιάς και μιας ανικανότητας (κουτοπόνηρης και δημοσιοϋπαλληλίστικης), που επειδή δεν μπορεί να εντοπίσει και να πείσει για την όποια αποτελεσματικότητα, έχει στήσει μια σύλληψη, με έτοιμα από πριν τα “αποδεικτικά στοιχεία”. Ή με επιπολαιότητα, παίρνει μια απόφαση της στιγμής, να φορτώσει ένα εύρημα "σε όποιον νάναι", που θα την ζήλευε και ο Inspecteur Clouseau. Που από σύμπλεγμα, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρει κανενός είδους ηθική επιβράβευση από την κοινωνία, αγκομαχά για μια “επιτυχία”. Που επειδή ενδεχομένως είναι (και συνειδητά ιδεολογικά) φασιστοειδής, περιορίζεται στο iq του ραδικιού, που επιτάσσει η κοσμοθεωρία αυτή. Που εκτός των άλλων, παρότι είναι νέοι άνθρωποι, είναι τόσο βλάχοι και αλαζόνες, που δεν έχουν καταλάβει οτι όλα, στη σημερινή κοινωνική και τεχνολογική φάση, μπορούν να καταγραφούν - τίποτα δεν είναι πια (μετά βεβαιότητας) μη δημόσιο, όσο κι αν προσπαθείς να το κρύψεις. Η πράξη τους είναι συνέχεια (σε ευθεία γραμμή) της αδιανόητης κουτοπονηριάς με τη ζαρντινιέρα, που σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της αστυνομίας, είχε “σηκωθεί και χτυπήσει” τον Κύπριο φοιτητή - μαζί με τη νοημοσύνη ενός ολόκληρου λαού...

Η συνειδητή κατασκευή ενόχου απέχει ένα βήμα, από την παραβίαση ή την άγνοια του νόμου (ανεπίτρεπτη για αστυνομικό), από την προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών, από το κουκούλωμα. Είναι συνειδητή παραβίαση με δόλο του ρόλου που επιφυλάσσει η οργανωμένη πολιτεία στον “θεματοφύλακα του νόμου”. Είναι η συνειδητή παραβίαση των αξιών που θέλουν το δίκαιο να προτιμά την αθώωση ενός ενόχου από την καταδίκη ενός αθώου. Είναι η πληγωμένη αντίδραση του επιζήμιου στενόμυαλου, που αντί να σκύψει κάποια στιγμή αυτοκριτικά στις αδυναμίες του, προσπαθεί να αντιτάξει τον τσαμπουκά και το "αντριλίκι" μιας ευνουχισμένης εξουσίας. Ούτε η κοπέλα σας δεν πρέπει να σας θέλει μετά από αυτό...




Αντίθετα, θα είμαι πιο επιεικής στην κριτική μου για τον αστυνομικό που ψέκασε τον Μανόλη Γλέζο. Και θα προβάλλω τις ενστάσεις μου σε μεγάλο μέρος της “κατακραυγής” που υπήρξε, αλλά στο εξαιρετικό και (με την καλή έννοια) “προβοκατόρικο” post του old boy, που με έβαλε σε πολλές σκέψεις.

Ναι, η πράξη είναι καταδικαστέα - όχι όμως γιατί πρόκειται για τον Μανόλη Γλέζο (όπως και στο αντίστοιχο επεισόδιο στο Φλοράλ, δεν ήταν τέτοια επειδή επρόκειτο για τον Παπαχρήστο). Πρώτον, διότι τα χημικά έπρεπε ήδη να έχουν καταργηθεί, όπως είχε υποσχεθεί η ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Δεύτερον, διότι επρόκειτο περί ενός υπερήλικα, που δεν απειλούσε (όπως φαίνεται στα ενσταντανέ) πραγματικά την ακεραιότητα του αστυνομικού - άρα δεν ευσταθεί η νόμιμη άμυνα για αυτοπροστασία. Και πολύ σωστά, οι συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ. επισκέφθηκαν τον Γλέζο και ζήτησαν συγνώμη. Θα έπρεπε να το κάνουν για κάθε τέτοια περίπτωση πολίτη.

Το πιθανότερο είναι οτι επρόκειτο για ακόμη έναν ανεκπαίδευτο και φοβισμένο αστυνομικό, ακατάλληλο για τη δουλειά αυτή - μπορεί και με απαράδεκτες οδηγίες από τους επίσης ακατάλληλους ανωτέρους. Το πιθανότερο είναι οτι αντέδρασε σπασμωδικά - και οτι δεν αναγνώρισε τον Γλέζο.


Εδώ όμως υπεισέρχεται και η ευθύνη του ίδιου του Γλέζου. Διότι ακόμα και τις αγνότερες προθέσεις να έχει, ένας άνθρωπος με τόσο μακρά παρουσία στο δημόσιο βίο (άρα χωρίς το ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου ή του θυμικού) γνωρίζει οτι δεν μπορεί να αποφύγει τις δύο παρακάτω εκδοχές:

Ή υπολογίζει οτι θα αποσπάσει με επιτυχία τον συλληφθέντα από τα χέρια των αστυνομικών, χρησιμοποιώντας (αν όχι την αναγνωρισιμότητα) την ηλικία του, καθώς ο απέναντι μπορεί να δυσκολευτεί να του ασκήσει βία.

Ή ο αστυνομικός θα του ασκήσει βία, άρα ο υπερήλικας (μόνο και μόνο από την ηλικία του, χωρίς να υπολογίσουμε την αναγνωρισιμότητα) θα κερδίσει το παιχνίδι των εντυπώσεων: Ούτως ή άλλως θα βγει κερδισμένος, “εκβιάζοντας” στην ουσία με τα άσπρα του μαλιά.

Τη σκέψη αυτή κάνουν ούτως ή άλλως, όσοι επιχειρούν να διασπάσουν αστυνομικούς κλοιούς, πόσο μάλλον με το πλεονέκτημα της εικόνας του αδυνάμου, όπως κάποτε οι συνταξιούχοι επί Σημίτη - κάτι που έκτοτε αναφέρεται ως μία από τις “κηλίδες” της διακυβέρνησης του.

Όσο λοιπόν αγνός και “ουδόλως ωφελιμιστής” να είναι ο Μανόλης Γλέζος (και δεν έχω κανένα λόγο να μη πιστέψω τις μαρτυρίες για την ποιότητα του), δεν μπορώ να μη σκεφτώ οτι αποδέχεται να θέτει την ιστορία του (για την οποία όλοι τον τιμούν) στην υπηρεσία συγκεκριμένων πολιτικών ιδεών και μεθόδων δράσης (με τις οποίες δεν συμφωνούν όλοι). Και να εξακολουθεί, αντί να παραμένει στα μετόπισθεν (για λόγους αυστηρά σεβασμού στην έννοια της πολιτικής ανανέωσης) και να είναι ένας “σοφός” της αριστεράς, την πορεία του οποίου θα σέβονταν ενδεχομένως όλοι, να ηγείται μιας συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, που κινείται (αν όχι στην καρδιά) στις παρυφές του φανατισμού και του εξτρεμισμού. Θα θυμίσω οτι (κατά την άποψη μου) και οι αντιλήψεις και μέθοδοι της αριστεράς στην Ελλάδα έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, αλλά και οτι “συναγωνιστές” του Μανόλη Γλέζου, από μια άλλη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, της ΚΟΕ, ήταν αυτοί, που σύμφωνα με όλες τις καταγγελίες, ξυλοκόπησαν τον (συμπαθή ή όχι, δεν έχει σημασία, αλλά εκλεγμένο) πρόεδρο της ΓΣΕΕ - την ίδια μέρα μάλιστα, λες και το έκαναν επίτηδες, για να του χαλάσουν τις εντυπώσεις...

Υ.Γ. Προσπαθώντας να είμαι δίκαιος στην κριτική μου, θα αναφέρω οτι είναι προς τιμήν του Μανόλη Γλέζου η ηπιότητα του λόγου, στις δηλώσεις μετά το επεισόδιο.





"Επί του πιεστηρίου": Εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη, παλαιού στελέχους της αριστεράς και 10 χρόνια νεώτερου, που απευθύνεται στον Μανώλη Γλέζο, στην Καθημερινή.


Οι φωτό είναι από την Ελευθεροτυπία και το blog του old boy, ενώ το εξώφυλλο από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Should I Stay Or Should I Go", μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Βρετανών Clash.

Αυτή η Ελλάδα πρέπει να φύγει (part 2)...

Ένας δήμος που δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του. Φυσικό, αφού επί 24 χρόνια είναι υπό την ίδια “κηδεμονία”, που αγγίζει πολλές φορές τις ακροδεξιές αντιλήψεις. Με συμβούλους και “μαγαζάκια” δεκαετιών. Με αέναη κουτοπονηριά, που ταιριάζει και στο προφίλ πολλών από τους δημάρχους, που εξέλεξε ο “λαός της Αθήνας”. Με καταγγελίες για συνεχή διασπάθιση δημοσίου χρήματος. Και με μια φρικτή απογοήτευση, για το πώς και το πότε θα αλλάξουν τα πράγματα...


Υ.Γ. Αυτή η Ελλάδα πρέπει να φύγει (part 1)






"Επί του πιεστηρίου": Αναλυτικό ρεπορτάζ στην Ελευθεροτυπία, σήμερα.

Το εξώφυλλο είναι από το www.amazon.com

To post συνοδεύεται από το "Ι Can't Escape Myself" των Βρετανών Sound.