Νάπολη ερχόμαστε...

Το σκεφτόμουν καιρό – αλλά στην τελική του μορφή αποφασίστηκε γρήγορα και σχεδιάστηκε “αστραπιαία”. Ένα ταξίδι στη Νότια Ιταλία με αυτοκίνητο, χωρίς να κατέβουμε προς Καλαβρία ή Σικελία – λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ίσα-ίσα 3 νύχτες (και 2 στο καράβι).

Πρώτη έγνοια ο καιρός, καθώς από τη Ρώμη και πάνω η χώρα υποφέρει από χιόνια και καταιγίδες. Θα μας ευνοήσει; Κοιτάζω πόσο βόρεια πάμε. Ο πρώτος προορισμός μας, το Bari είναι περίπου στο ύψος των Τιράνων (ενδέχεται να κάνει πολύ κρύο δηλαδή σε σχέση με την Ελλάδα) – μετά θα ακολουθήσουμε μια σχεδόν “οριζόντια” γραμμή ως τη Νάπολη. Ευτυχώς όχι μόνο μας έκανε τα χατίρια, αλλά αποδείχθηκε και εξαιρετικά “γενναιόδωρος” – λιακάδα, 17 βαθμοί, μια χαρά. Μετά από 10 ημέρες έλεγα στις ειδήσεις οτι πιο νότια, στην Καλαβρία, είχε -10 βαθμούς...


Πρώτος “μπελάς” το πλοίο, στο λιμάνι της Πάτρας. Είχα ξεχάσει οτι πρέπει να κάνεις “check-in”, πριν επιβιβαστείς – κι έτσι γυρνάμε πίσω ψάχνοντας το κτήριο. Μικρό το κακό, δεν είχε κίνηση. Το πήγαινε-έλα στοιχίζει 700 ευρώ για δύο άτομα+ΙΧ, με εξωτερική καμπίνα. Δεν είναι απρόσιτο για ένα (κοντινό) ταξίδι εξωτερικού. Τα πλοία για το Bari δεν είναι και σπουδαία – τα καλύτερα τα βάζουν στη γραμμή για την Ancona. Θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα, όπως αυτά που υπάρχουν στη γραμμή για το (γειτονικό) Brindisi - που θα μας βόλευε, αν δεν είχα ένα “πρώτο στόχο”, πριν φτάσουμε για διανυκτέρευση στο Lecce, την πρωτεύουσα της Απουλίας (Puglia) = το τακούνι της ιταλικής μπότας.


Φύγαμε στις 6 το απόγευμα από την Πάτρα, στις 10.30 το άλλο πρωί βγήκαμε στο Bari. Πρώτη διαπίστωση: Σήμανση καλή (όχι τέλεια), αλλά οδόστρωμα “greek style” – μην πω χειρότερο μερικές φορές. Αυτά βέβαια (μόνο στον “φτωχό” Νότο) στους σχετικά μικρότερους δρόμους. Το Audi Α5 με τη χαμηλωμένη ανάρτηση υποφέρει κάποιες φορές, αλλά γενικά μας πάει υπέροχα και ξεκούραστα. Όρια ταχύτητας, όπως Ελλάδα – και να υπάρχουν, όλοι τα υπερβαίνουν με άνεση.

Κατεβαίνοντας προς Brindisi, εκεί λίγο πριν το Polignano, στρίβουμε αριστερά προς τον "πρώτο στόχο": Το χωριό Alberobello, το κέντρο μιας ολόκληρης περιοχής με “τρούλλους”, που είναι χτισμένοι από αυτές τις γκρι πλάκες, χωρίς “τσιμέντο” ή άλλο συνδετικό μείγμα (μερικοί έχουν και πάνω τους σχεδιασμένα χριστιανικά ή παγανιστικά σύμβολα). Οι κάτοικοι εξέλιξαν αυτή την κατασκευή από κουτοπονηριά, για να αποφύγουν τους φόρους για τα νέα κτίσματα – αφού δεν ήταν “συμπαγείς κατασκευές”. Πολύ τουριστικό χωριό, αλλά συμπαθές και άξιο λόγου...


Ξαναβγαίνουμε στην autostrada και κατεβαίνουμε ολοταχώς προς νότο. Στόχος μας η ωραία παραθαλάσσια Gallipoli – αφού περάσουμε από τα ελληνόφωνα χωριά ενδιάμεσα. Ο Δημήτρης Δεληολάνης, ο ανταποκριτής της ΕΡΤ στη Ρώμη με είχε προειδοποιήσει: Θα απογοητευτείς. Και πράγματι – εκτός από τις ταμπέλες “Kalos Irtate” - είδαμε μόνο σκουπίδια, εγκατάλειψη και φτωχά, παρατημένα μέρη χωρίς ζωή. Ίσως ήταν η ώρα (Σάββατο μεσημέρι) και η βιασύνη, επιφυλάσσομαι για μια επόμενη επίσκεψη. Η Gallipoli (όχι βεβαίως αυτή της Τουρκίας, όπου έγινε η τρομερή μάχη του 1915 – εξαιρετική η ανάμνηση της ομότιτλης ταινίας, με τον Mel Gibson στα νιάτα του) έχει μια πολύ ωραία “γειτονιά-κάστρο”, πάνω στο κύμα.


Φεύγουμε γρήγορα, γιατί το φως πέφτει (είμαστε ακριβώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο=μικρότερη μέρα του χρόνου) και επιστρέφουμε προς το υπέροχο Lecce, μια baroque πόλη, που φέρει και τον τίτλο “Φλωρεντία του Νότου”. Στο κέντρο της, η παλιά πόλη μέσα στο Κάστρο, πεζοδρομημένο σε μεγάλο βαθμό, υπέροχα διακοσμημένη για τα Χριστούγεννα – ένα αριστούργημα. Εξαιρετικά ξενοδοχεία (με πολύ “συγκρατημένες” τιμές) σας περιμένουν – θα τα βρείτε εύκολα στο Bookings.com. O κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες είναι έξω στους δρόμους, παρά το κρύο. Είναι η έναρξη των γιορτών και όλοι χαίρονται, αγοράζουν παγωτά και κρέπες - ένα συγκρότημα παίζει μουσική των ελληνόφωνων περιοχών και μια κοπέλα χορεύει υπέροχα tarantella. Μαγεία...


Το άλλο πρωί, αφού κάνουμε μια βόλτα για να δούμε το κέντρο της πόλης με το φως της ημέρας (σήμα κατατεθέν το διακοσμημένο “ρόδο” της βασιλικής, στην από πάνω φωτογραφία) , βάζουμε πλώρη για τον επόμενο “στόχο” - τη “παλαιολιθική” Matera, την πόλη των τρωγλοδυτών. Αφού περάσουμε τον (ελληνικής “κατασκευής και προελεύσεως”) Τάραντα, κατευθυνόμαστε προς τα βουνά, για να ανακαλύψουμε άλλο ένα “μνημείο της UNESCO" – την πόλη που κατοικείται εδώ και 9.000 χρόνια από ανθρώπους, στον ίδιο ακριβώς χώρο. Είναι εντυπωσιακό οτι o Mel Gibson (πάλι στα “πόδια μας”) αποφάσισε να γυρίσει εδώ την ταινία του "The Passion of the Christ" – αναπαριστώντας την Ιερουσαλήμ, 2000 χρόνια πριν...



Η κίνηση λόγω Χριστουγέννων μας καθυστερεί, αλλά ξαφνικά, Κυριακή μεσημέρι, μετά τις 2.30, όλοι πάνε για φαί – οι δρόμοι αδειάζουν. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό – δεν περιγράφεται. Άνθρωποι ζούσαν (και ζούνε ακόμα) εδώ, στην απόλυτη φτώχεια, εως ότου υλοποιηθεί η σταδιακή ανάπλαση και συντήρηση της περιοχής από την Unesco. Διαφορετικοί “ρυθμοί” και εποχές είναι χτισμένες, η μία πάνω στην άλλη. Η Matera αξίζει ξανά την επίσκεψη μας...



Το Google είναι τρομερό εργαλείο. Σου βγάζει χάρτες και ακριβείς οδηγίες (αν βάλεις αφετηρία και προορισμό) πού να στρίψεις ακριβώς, βήμα-βήμα. Ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι προς τη Νάπολη (περίπου 350 km από το Lecce), το άγχος μας ήταν πώς θα “μπούμε σωστά” στο λιμάνι, όπου είχαμε κλείσει ξενοδοχείο. Τελικά, παρά την κίνηση (λόγω και των εορτών), όλα ήταν πολύ εύκολα. Στο δρόμο, ο οδηγός διπλανού ΙΧ μας προειδοποιεί “Προσέξτε αν έλθει δίπλα σας βέσπα και σας ζητήσει να κατεβάσετε το παράθυρο, για να του πείτε την ώρα”. Κάποιοι ντρέπονται ίσως για τη φήμη της πόλης τους – και μόλις βλέπουν ξένες πινακίδες, προσπαθούν να προφυλάξουν τον επισκέπτη (το ίδιο κι ένας οδηγός ραδιο-ταξί που μας συνέστησε την άλλη μέρα “να μην παίρνουμε ταξί από το δρόμο – την είχαμε ήδη πάθει, μ' έναν άθλιο που μας ζήτησε 20 ευρώ, για διαδρομή που δεν έκανε ούτε 5. Φυσικά δεν είχε βάλει ταξίμετρο – και φυσικά του ουρλιάξαμε εν χορώ “οτι είμαστε Έλληνες κι οτι αυτά δεν περνάνε σε μας...”). Η θέα του λιμανιού το βράδυ από το ξενοδοχείο, μας αποζημιώνει...


Δευτέρα πρωί ξεκινάμε για τη μεγάλη βόλτα που περιλαμβάνει Capri (δεν προλαβαίνουμε και τα άλλα δυό νησιά, την Ιschia και το μικρότερο Procida, όπου γυρίστηκε το “Il Postino”) και την περίφημη Costa Amalfitana.


Πρώτη στάση το (γεμάτο βίλες) Sorrento, για να πάρουμε το ferry-boat για ένα από τα πιο φημισμένα θέρετρα της Ευρώπης. H κίνηση μας καθυστερεί, αλλά συνειδητοποιούμε οτι ήρθαμε γενικώς τη σωστή εποχή γι αυτή τη γρήγορη βόλτα – το καλοκαίρι εδώ γίνεται “κόλαση” από τα χιλιάδες αυτοκίνητα των παραθεριστών..


Το καραβάκι δεν κάνει πάνω από μισή ώρα. Η θέα από το Annacapri (το πάνω χωριό) είναι συγκλονιστική – όπως και το σπίτι του Νορβηγού ανθρωπιστή γιατρού Axel Munthe, που έχει γίνει μουσείο. Γενικά πάντως, το Capri δεν έχει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό χαρακτήρα – ούτε θα συγκινήσει έναν επισκέπτη περισσότερο από την Ύδρα ή τη Σαντορίνη. Φαντάζομαι όμως οτι θα είναι ιδιαίτερα κοσμικό το καλοκαίρι (για όσους ενδιαφέρονται) και θα έχει εξαιρετικές “κρυμμένες γωνιές” με υπέροχη θέα, από διάφορα ξενοδοχεία.



Επιστροφή στο Sorrento, στροφή προς Νότο – και εκεί ξαφνικά κόβεται η ανάσα. Είναι ένα ήρεμο, ηλιόλουστο απόγευμα, χωρίς συνωστισμό – με αυτή τη “μαγική ηρεμία”, που σου επιφυλάσσουν μερικές φορές οι “ευλογημένοι τόποι”. H θεά από τις πράσινες, σχεδόν κατακόρυφες “κατεβασιές” προς τη θάλασσα, είναι συγκλονιστική...


Αρχίζει η βόλτα μας στο φιδωτό δρόμο, με τη θάλασσα στα δεξιά. Positano, Furora, Atrani, Praiano - με κεντρικό χωριό το Amalfi, με τον περίεργο καθεδρικό, που μοιάζει σα να διακοσμήθηκε με αραβουργήματα. Τα περισσότερα τουριστικά καταλύματα είναι κλειστά, αλλά καλύτερα – βλέπουμε την πραγματική ζωή και ζούμε αυτή την παράξενη “μελαγχολία” του θερέτρου, που δεν σφύζει από ζωή...



Στη Νάπολη δεν τολμάω να κυκλοφορήσω με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι - ίσως από υπερβολικό φόβο. Στην Πομπηία όμως, φυσικά και ναι. Εκεί είναι αφιερωμένη τελευταία μας μέρα, πριν γυρίσουμε πίσω για το πλοίο. Το συγκλονιστικό με τον αρχαιολογικό αυτό χώρο είναι οτι η λάβα σκέπασε την πόλη σε ύψος έξι μέτρων. Έτσι, αυτό που περπατάς, είναι "βυθισμένο" σε σχέση με το γύρω σύγχρονο οικισμό. Και δεν έχει αποκαλυφθεί ολόκληρος ο "θησαυρός"...
Με γοητεύουν τα λουτρά (με το φως να μπαίνει από τα ανοίγματα στο ταβάνι), το άγαλμα του Φαύνου και η βίλα στην οποία βρέθηκε, το αρχαίο θέατρο και το γυμναστήριο-παλαίστρα...






Εντάξει το παγωτό δεν ήταν σαν της Τοσκάνης, ούτε η πίτσα λεπτή όπως της Ρώμης. Οι δρόμοι, η σύγχρονη αρχιτεκτονική, τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια (σήμα κατατεθέν!), τα σκουπίδια σου θυμίζουν πάντοτε οτι είσαι στο “φτωχό” Νότο. Όμως η Ιταλία είναι ένα τεράστιο μουσείο, κυριολεκτικά δίπλα μας. Την άνοιξη δε, είναι ακόμα πιο όμορφη. Δοκιμάστε την...



Οι φωτό είναι όλες δικές μου - εκτός από αυτήν του Alberobello, όπου είχα πρόβλημα με τη μηχανή μου. Είναι από το http://www.mmenterprises.co.uk και οι χάρτες από το http://www.lonelyplanet.com και το http://www.jdbassc.com

Απέφυγα την (όχι και τόσο πρωτότυπη) ιδέα να συνοδεύεται το post από "Μambo Italiano" κλπ.
Προτίμησα μερικούς από τους αγαπημένους, που ακούγαμε στη διαδρομή: Το βρετανικό "παιδί-θαύμα" της νέας jazz-pop, Jamie Cullum, τον υπέροχο "Μεγάλο Εσωτερικό" Ιάπωνα Ryuichi Sakamoto και την ανυπέρβλητη Maria Callas, σε μια άρια που μου αρέσει πολύ από τη La Wally του Catalani.

"Μονά-ζυγά δικά μας"...

Το πρόβλημα με το σύγχρονο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα είναι με πολύ απλά λόγια το εξής: Όταν ένας οικονομικά ισχυρός όμιλος, επιχειρηματίας, επενδυτής ή απλώς “αεριτζής” κάνει πετυχημένες επιλογές ή κινήσεις – τότε κερδίζει τη “μερίδα του λέοντος”. Απολαμβάνει δηλαδή πολλαπλάσια (του αρχικού κεφαλαίου) κέρδη. Λέμε μάλιστα οτι αυτά τα κέρδη (μέχρι ποιου σημείου;) είναι απολύτως δικαιολογημένα, ειδικά αν πραγματικά παράγεται κάτι – καθώς αυτός ο άνθρωπος (οικονομική οντότητα) πήρε ρίσκα και εξαργύρωσε τη μέχρι τώρα οικονομική ισχύ του (κατακτημένη από υποτίθεται ανάλογες πετυχημένες κινήσεις δικές του ή των προγόνων του), τις γνώσεις του, τις πρωτοβουλίες, τη δημιουργικότητα του.

Αντιστοίχως, δεχόμαστε οτι ο απλός εργαζόμενος, που δεν έχει ρισκάρει ούτε περιουσία ούτε έχει “συνεισφέρει” με ιδιαίτερες γνώσεις και δημιουργικές πρωτοβουλίες, είναι λογικό και δίκαιο να έχει μια χαμηλή αμοιβή. Λίγο πιο “γαλαντόμοι” (και πολύ σωστά) γινόμαστε με τα στελέχη, που έχουν ειδικές ικανότητες, σπουδές και εμπειρία που πρέπει να ανταμειφθεί.
Το ρίσκο μάλιστα δικαιολογεί επιπλέον τα υψηλά κέρδη – καθώς υποτίθεται οτι αυτά θα χρησιμεύσουν ως “αντιστάθμισμα”, αν η επόμενη κίνηση αποδειχθεί ζημιογόνα λόγω λανθασμένων επιλογών, αστάθμητων εξωτερικών παραγόντων ή οικονομικών κρίσεων.

Μέχρις εδώ καλά. Μόνο που το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, υφασμένο τα τελευταία 30 χρόνια με τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού και με εκπεφρασμένη τη βδελυγμία για μέτρα που εμποδίζουν το “ελεύθερο εμπόριο”, όπως ο περίφημος “προστατευτισμός”, εμφανίζει εδώ μια “ρωγμή” - όση το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα στην Καλιφόρνια. Όταν οι επιλογές ή οι συνθήκες (βλέπε οικονομική κρίση) είναι “δυσοίωνες” ο επενδυτής καταστρέφεται (όχι πάντα), όπως επιτάσσει το παιχνίδι – συμπαρασύροντας και τους εργαζόμενους του, που δεν φταίνε σε τίποτε ούτε απολάμβαναν από τα κέρδη, την εποχή των “παχέων αγελάδων”. Αν μάλιστα ο εργοδότης έχει ένα κομβικό ρόλο στο σύστημα – όπως έχουν οι τράπεζες ή οι αυτοκινητοβιομηχανίες – τότε απαιτεί από τα κράτη (που πριν “έφτυνε”) να τον ενισχύσουν. Στην ουσία εκβιάζει: “Ή θα με στηρίξεις ή θα υποστείς τις κοινωνικές συνέπειες της κατάρρευσης μου”...


Στο παιχνίδι “μονά-ζυγά δικά μου”, φαίνεται οτι αντιτάσσεται μια (όλο και αυξανόμενη μερίδα) οικονομολόγων, αναλυτών και πολιτικών ηγετών. Δειλά-δειλά στην κεντρική ευρωπαϊκή σκηνή πληθαίνουν οι πρωτοβουλίες για ανατροπή αυτού του παγκόσμιου μοντέλου. Τελευταία παρέμβαση υπέρ μια νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής αυτή της Άγγελας Μέρκελ, που μαζί με το Νικολά Σαρκοζί (που βλέπει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του στη Γαλλία) “στρίμωξαν” και τον “παραδοσιακό αγγλοσάξωνα” Γκόρντον Μπράουν στο να συμφωνήσει προς ένα “New Deal”, το οποίο οι ηγέτες της Ευρώπης θα προτείνουν πρώτα στην Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των 27, την ερχόμενη Κυριακή και στη συνέχεια στη Σύνοδο των G20, στα μέσα Μαρτίου. Αυτό περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων:

--Παρακολούθηση και περιορισμό των κερδοσκοπικών hedge funds, όπως και των υπέρογκων bonus των τραπεζικών στελεχών

-- Εποπτεία και ρυθμίσεις για το ζήτημα των “φορολογικών παραδείσων”

-- Ενίσχυση του ΔΝΤ με περισσότερα κεφάλαια

Η στροφή του Βερολίνου, που μέχρι τώρα δεν ήθελε να βοηθήσει τους “εταίρους που είχαν προβλήματα”, όπως οι (εκτός ευρώ) πρώην ανατολικές χώρες ή η Ιρλανδία και η Ελλάδα, είναι οτι συνειδητοποίησε την ευκαιρία να ηγηθεί της Ευρώπης – αλλά και οτι δεν είχε άλλη διέξοδο: Μερικοί από τους καλύτερους πελάτες της είναι οι γειτονικές της χώρες.
Έτσι, πιθανότατα θα συναινέσει τελικά στην έκδοση διμερών, ομαδικών ή πανευρωπαϊκών ομολόγων για την στήριξη των χωρών που αποτελούν “τον αδύναμο κρίκο” - με την προϋπόθεση να ακολουθήσουμε αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας, που απομακρύνουν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών (οι οποίες συνοδεύονται από τις γνωστές προεκλογικές παροχές).


Στη χώρα μας, ο καυγάς στο τραπέζι των “κοινωνικών εταίρων” είναι για τις ελεύθερες ομαδικές απολύσεις. Τις απαιτούν ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Μίχαλος και οι κλωστοϋφαντουργοί, που απειλούν με κατάρρευση. Ας υποθέσουμε οτι είναι πράγματι απαραίτητες – και οτι θα έπρεπε να επιτραπούν, για να σωθούν οι επιχειρήσεις. Μήπως όμως (εν όψει και της νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής) θα ήταν ενδιαφέρον, να εφαρμοστεί η διανομή πλουσιοπάροχων μερισμάτων από τα κέρδη στους εργαζομένους, όταν αυτές θα ορθοποδήσουν; Μήπως το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και οι τράπεζες που παίρνουν την ενίσχυση, όταν περάσει η κρίση; Και μήπως θα πρέπει όσοι χαίρουν εκτάκτων ενισχύσεων, να υποχρεούνται να αποχαιρετούν βίλες, κότερα και φορολογικούς παραδείσους;



Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την Athens Voice της Πέμπτης 26.02.09


"Επί του πιεστηρίου 1" : Στήριξη υπόσχεται η Άγγελα Μέρκελ, απίθανη η έκδοση κοινού ευρωομολόγου, λέει Γερμανός αξιωματούχος...

"Επί του πιεστηρίου 2": Ο Αντώνης Καρακούσης γράφει στο "Βήμα" για τους "Συντηρητικούς σε κρίση"...

Οι φωτό είναι από τα http://news.xinhuanet.com, http://image.guardian.co.uk

To post συνοδεύεται από μια ακόμα εξαιρετική μαύρη φωνή, αυτή της Jaguar Wright, από το πρώτο της άλμπουμ, με τον (ταιριαστό στο θέμα μας) τίτλο "Denials, Delusions and Decisions".

Το αριστερό μου lifestyle

“Δεν τάμαθες;” μου απάντησε με χιούμορ ένας πρώην ΚΚΕ αρχισυντάκτης μου, όταν τον πείραξα για το συνέδριο του αγαπημένου του κόμματος “από του χρόνου τα αγαλματάκια των Όσκαρ θα έχουν τη μορφή του Στάλιν”...

Δύο συγκλονιστικά γεγονότα συνέβαιναν την Κυριακή το βράδυ, την ώρα που έγραφα για “γάμους και πουρνάρια”: Ο κόσμος του κινηματογράφου όδευε προς την πιο προοδευτική απονομή Όσκαρ (που θυμάμαι τουλάχιστον) και στην Ελλάδα ολοκληρωνόταν το συνέδριο του ΚΚΕ, με επαναβεβαίωση της ηγεσίας της Αλέκας Παπαρήγα. Εύλογο, όπως μου είπαν φίλοι γνώστες, καθώς κρίθηκε οτι δεν είναι σώφρον να προχωρήσουν σε διαδοχή (ως επικρατέστερος φέρεται εδώ και καιρό ο Δημήτρης Κουτσούμπας) αυτή την εποχή, με κρίση, ευρωεκλογές και πιθανόν και βουλευτικές εκλογές να επίκεινται. Ένδειξη αυταρχισμού στα μάτια πολλών από μας όμως (ο δημοκράτης πρέπει να αποχωρεί σύντομα από κάθε καρέκλα – κι όχι μόνο να επαγγέλλεται δημοκρατία), ειδικά αν συνοδεύεται από αξιόπιστες πληροφορίες οτι η παραμονή της Παπαρήγα συνοδεύεται από την ισχυροποίηση μιας ακόμα πιο συμπαγούς ομάδας, που υπακούει τυφλά στην ηγεσία – χωρίς “αντίθετες” φωνές.

Σκέφτομαι πώς αντιμετωπίζει παραδοσιακά τα Όσκαρ ένας Έλληνας (κομματικά) αριστερός, που δεν έχει ζήσει στις “διαβρωμένες από τον καπιταλισμό” χώρες της Δύσης – πιθανότατα με δυσπιστία. Η λέξη “το σύστημα” ή “η βιομηχανία” θα έρθει πρώτη στα χείλη. Πράγματι, αυτή η βιομηχανία – που κάνει συνήθως σαχλές, εμπορικές επιλογές – δεν αντιπροσωπεύει και ότι πιο καλλιτεχνικό ή προοδευτικό, ούτε παριστάνει κάτι τέτοιο. Φέτος όμως, αυτή “η βιομηχανία” (ίσως παρασυρμένη από το κύμα που συνόδευσε την εκλογή Ομπάμα, ίσως γιατί δεν είχε πραγματικά άλλη καλλιτεχνική επιλογή) βράβευσε:


--Για δεύτερη φορά έναν από τους πιο ουσιαστικά προοδευτικούς, ανατρεπτικούς (στα όρια του “κακού παιδιού”) ταλαντούχους καλλιτέχνες, τον Sean Penn για την ανεπανάληπτη ερμηνεία του ως ομοφυλόφιλου ακτιβιστή στο “Milk” – δίνοντας του την ευκαιρία να σαρκάσει “περί κομμουνιστών” και να τα “τα χώσει” (μπροστά στο μεγαλύτερο κοινό της υφηλίου, μετά από αυτό των Ολυμπιακών Αγώνων) στους συντηρητικούς Αμερικανούς (1/3 του εκλογικού σώματος είναι Ευαγγελιστές!) που ανέκρουσαν πρύμναν και ψήφισαν κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων.

--Την εξαίρετη Kate Winslett για την ερμηνεία της ως πρώην δεσμοφύλακα των SS στο “Σφραγισμένα Χείλη” - μια όχι τόσο politically correct ταινία, που όμως βοηθάει στην ανοιχτή ματιά, στον ουσιαστικό προβληματισμό και στην ανάγκη υπέρβασης του μίσους (βασικό συστατικό σε μια δημοκρατική, προοδευτική σκέψη). Σημειολογικό: Η τηλεθέαση των Όσκαρ ανέβηκε φέτος, αλλά δεν έπιασε το ρεκόρ όλων των εποχών με τη χρονιά του Τιτανικού, όπου είχε πρωτοεμφανιστεί η Winslett. Και μόνο για την “απόσταση που διήνυσε” ως ηθοποιός, της άξιζε η βράβευση.

--Στην ερμηνεία β' ρόλου, τον Heath Ledger (μετά θάνατον), έναν εξαίρετο ηθοποιό, που είχε επιβληθεί με το τολμηρό “Brokeback Mountain” (ακόμα θυμάμαι τα επιφωνήματα αηδίας στο σινεμά για το φιλί μεταξύ gay ανδρών). Και στις γυναίκες, την Penelope Cruz (τη θυμάστε πώς τη μάθαμε στο “Jamon, Jamon”;), για ένα ρόλο σε μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα-ταμπού της πολυγαμίας και του ερωτικού τρίο (για να μην πω “κουαρτέτου”).

--Όσο για τη σκηνοθεσία και την καλύτερη ταινία, δεν έχω δει ακόμα το “Slumdog Millionaire” - αλλά και μόνο οτι δόθηκαν 8 Όσκαρ στο Bollywood και στον ανατρεπτικό σκηνοθέτη του “Trainspotting” Danny Boyle, μου λέει οτι το Hollywood φέτος ξεπέρασε κάθε προσδοκία αντισυμβατικότητας...

Αναρωτιέμαι λοιπόν: Για ποιό “σύστημα” μιλάμε; Ναι, ναι ξέρω – αυτό που ενίοτε “ανατρέπει τον εαυτό του” για να επιβιώσει, όπως έγινε και με τον Ομπάμα. Ύστερα κοιτάω το ημερολόγιο. Και συνειδητοποιώ, οτι εν έτει 2009, υπάρχει ακόμα ένα “μικρό χωριό” (συγνώμη, κόμμα) που “αντιστέκεται στους Ρωμαίους”. Μόνο που δεν έχει καμία από τις χάρες του ευρηματικού Αστερίξ. Διότι, μόνο αυτό σε όλον τον πλανήτη, επέστρεψε “ολοκληρωτικά” (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στον σταλινισμό. Απεφάνθη δηλαδή, οτι από τον Χρουτσώφ και μετά άρχισε μια πορεία κατρακύλας προς τα πίσω, που κατέληξε στον Γκορμπατσώφ και στην “Περεστρόϊκα”...

Στενοχωριέμαι φρικτά. Πρώτον, ως πολίτης αυτής της χώρας – που αντί να έχει μια ισχυρή Αριστερά στη Βουλή και στην κοινωνία (μια αριστερά όμως που να αντιλαμβάνεται τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, να προτείνει μια διαφορετική κοινή ευρωπαϊκή προοπτική και να είναι πραγματικά προοδευτική), αποτελεί μια “δύναμη καθυστέρησης”. Δεύτερον, διότι ο πατέρας μου (τη μνήμη του οποίου τιμώ ιδιαιτέρως) έδωσε κυριολεκτικά τη ζωή του (φυλακές, εξορίες και μόνο 9 χρόνια ελεύθερος!) στην ιδεολογία και στο κόμμα του – πιστεύοντας σε μια καλύτερη κοινωνία. Βεβαίως, όπως και πολλοί άλλοι, είδε τις ελπίδες του και τις θυσίες του να διαψεύδονται, αρχικά με την εισβολή στη Βουδαπέστη το '56 και “τελειωτικά” το '68 με τη βίαια καταστολή της “Άνοιξης της Πράγας”.

Αυτό το κόμμα λοιπόν, που κάποτε συγκέντρωνε τον “ανθό του εληνικού λαού”, κατάντησε εκεί που βρίσκεται σήμερα – συνώνυμο της πολιτικής αρτηριοσκλήρωσης, να συμμαχεί υπογείως με τη Δεξιά για να ωφεληθεί εκλογικά από την πελατεία του ΠΑΣΟΚ (είναι ζήτημα αν μέσα στα τελευταία 5 χρόνια έχω εκφωνήσει 5 ανακοινώσεις του ΚΚΕ που επιτίθενται μόνο στην κυβέρνηση και όχι και στα δύο κόμματα) και να εκφράζει ότι πιο συντηρητικό υπάρχει (οι κομμουνιστές βέβαια πάντα είχαν μια ισχυρή δόση προσωπικού συντηρητισμού, πρώτον διότι αποτελούνταν από “πλατιές λαϊκές μάζες” και δεύτερον διότι έπρεπε να είναι ηθικά “τύπος και υπογραμμός”, εφόσον κατηγορούνταν ως “μιάσματα της κοινωνίας”). Ακόμα και το γεγονός οτι μπορεί και δανείζεται τα συνθήματα του το ΛΑΟΣ (“Ρήξη και Ανατροπή”) είναι ενδεικτικό μιας “υπόγειας όσμωσης” των άκρων – που πολλές φορές τρέφονται από την ψήφο του αντιδραστικού Έλληνα, που κατηγορεί τους πάντες ως “φωνακλάδες, τεμπέληδες, ρεμπεσκέδες, λαμόγια” περιγράφοντας στην ουσία, απολύτως, τον εαυτό του...


Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς ένα κόμμα μπορεί να “μαζεύει” τόσες αντι-χαρισματικές προσωπικότητες (με την ουσιαστική έννοια του όρου). Μα κανείς δεν μπορεί να βγει μπροστά και να μιλήσει σα “νορμάλ άνθρωπος” και όχι με αυτή την απαίσια “ξύλινη” γλώσσα; (Μη μου πείτε οτι μιλάω για την εμφάνιση και την ομορφιά – για το Λόγο μιλάω και τη συνολική “ισορροπία” και συγκρότηση ενός ανθρώπου) Με τέτοιο (σταλινικό) ιδεολογικό και αισθητικό προσανατολισμό βεβαίως, πώς να βγει κάτι διαφορετικό; Είναι τυχαίο οτι τόσοι ευφυείς και εμφανώς ικανοί και αξιόλογοι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει το ΚΚΕ (ρίξτε μια ματιά μόνο στη δημοσιογραφία) – και βεβαίως “λοιδωρούνται” εκ των υστέρων, από τους πρώην συντρόφους τους (αντί οι χαζοί να τους τιμούν)...

Στην Ελλάδα (και ειδικώς στην αριστερά) έχουμε μπερδέψει την έννοια του lifestyle. Επειδή ο Πέτρος Κωστόπουλος – αφού έκανε τη σημαντική, “απελευθερωτική” του παρέμβαση στην κοινωνία με το Κλικ και το Κλικ FM – το γύρισε στη σαχλαμάρα και την κενότητα των αφιερωμάτων τύπου “50 τρόποι να του κάνετε μια πίπα”, έχουμε χάσει την έννοια των λέξεων και της ισορροπίας. Πράγματι, το αναρχικό σύνθημα “Το lifestyle είναι μαγικό – από μηδενικό σε κάνει νούμερο” είναι εξαιρετικά εύστοχο. Το “lifestyle” όπως καθιερώθηκε να σημαίνει στην Ελλάδα όμως – δηλαδή το κατιναριό των κίτρινων κουτσομπολίστικων εκπομπών και περιοδικών, με “σκυλοπόπ” soundtrack. Lifestyle σημαίνει “τρόπος ζωής” - θέλετε και “μόδα”; Δεν είναι πάντα κακό - αν δεν είναι κενό... Οι mods και οι rockers, ας πούμε (πέρα από τα αρνητικά ενός ενδεχόμενου φανατισμού), πρόσθεσαν κάτι στην ποπ κουλτούρα. Κάθε εποχή έχει τις “μόδες” της, το design της, το lifestyle της – μη γίνουμε τώρα και “συμπλεγματικοί αναχωρητές”...

Λέει λοιπόν η Αλέκα: “Ο Τσίπρας είναι επιλογή lifestyle” (ενώ η Λιάνα Κανέλλη δεν μπήκε μπροστά για λόγους δημοσιότητας και αναγνωρισιμότητας). Αμ, δεν είναι lifestyle ο Τσίπρας, μια απογοήτευση ξύλινου λόγου και δημαγωγίας κομματικού σωλήνα είναι κι αυτός, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα (προσωπικώς τον υπερασπίστηκα αρχικά τον "Cheeprah", γιατί θεωρούσα οτι δικαιούται την ευκαιρία). Απλώς δείχνει λίγο πιο “νορμάλ” και συγκροτημένος από τα πρόσωπα που “βγάζει μπροστά” το ΚΚΕ...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι επίσης, πώς καταφέρνει και διατηρεί τις δυνάμεις του το ΚΚΕ, αφού οι παλιοί του αγωνιστές και μέλη (των οποίων τις θυσίες και τη συναισθηματική σχέση ζωής με την κομματική τους τοποθέτηση σέβομαι απεριόριστα) αποχωρούν σιγά-σιγά, από το μάταιο τούτο κόσμο. Και μιλάω όχι για τον αντιδραστικό, που ανέφερα πιο πάνω, αλλά για τη νεολαία – που πολλές φορές είναι μια χαρά παιδιά και απορείς. Ίσως είναι η οικογενειακή επιρροή, ίσως είναι πολλές φορές η αισθητική της “αντιδραστικής εφηβείας” - που σαν το heavy metal - αναπαράγεται από γενιά σε γενιά...

Κατά την άποψη μου, οι ιδέες δεν είναι ανεξάρτητες από την προσωπικότητα, την ψυχοσύνθεση και τα συμφέροντα αυτού που τις εκφέρει. Τα κίνητρα είναι σημαντικό “κλειδί” και ίσως δεν πρέπει ποτέ να τα αποκόπτουμε από τις τελικές απόψεις. Στην εποχή μου λέγαμε (αν και υπήρχαν πάντα και ωραία κορίτσια) “Η Κνίτισα έχει μουστάκι επειδή είναι Κνίτισα ή έγινε Κνίτισα επειδή έχει μουστάκι;” Η απάντηση νομίζω είναι στη δεύτερη εκδοχή – με τον ίδιο τρόπο που κάποιος γίνεται μέλος μιας φανατικής “επαναστατικής” ή παρεκκλησιαστικής οργάνωσης, για να καλύψει τα συμπλέγματα και τις ελλείψεις του.


Με όλα αυτά δεν θέλω να πω οτι ο κόσμος που στελεχώνει το ΚΚΕ χρειάζεται ψυχοθεραπεία (αν και πλέον το να ανήκεις σε πολιτική νεολαία είναι ένα ζήτημα) – αντιθέτως, επίσης όταν ήμουν εικοσάρης, λέγαμε οτι “αν δεν περάσεις από την ΚΝΕ στα νιάτα σου, πότε θα περάσεις;” Έχω την υποψία, οτι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο η βάση βελτιώνεται και η κορυφή “αποσαθρώνεται” - προς το σταλινισμό τελικά.

Για το ΛΑΟΣ θα ευχόμουν να μη ξαναμπεί ποτέ στη Βουλή – αν και δυστυχώς η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης και η δεξιά στροφή των τελευταίων χρόνων, μαζί με τον διογκούμενο λαϊκισμό, το τρέφει. Για το ΚΚΕ δεν θα έλεγα το ίδιο – ούτε εξομοιώνω ποτέ την (πάντοτε κατά την ταπεινή μου άποψη) “ηθική ανωτερότητα” του άδολου κομμουνιστή. Ωστόσο, εύχομαι να πάθει ένα “πατατράκ”, οπωσδήποτε να μείνει τέταρτο κόμμα, πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να υποστεί το σοκ – κι ει δυνατόν να μείνει μια φορά εκτός Βουλής. Μόνο και μόνο, μπας και εκσυγχρονιστεί, στραφεί ιδεολογικά προς πιο μετριοπαθείς και ευρω-κομμουνιστικές κατευθύνσεις και συγχρονιστεί με τα “αδελφά” κόμματα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Όχι τίποτε άλλο, για να συνειδητοποιήσουμε πόσο χρειαζόμαστε μια σοβαρή αριστερή φωνή (ειδικά στους δύσκολους καιρούς της οικονομικής κρίσης και της σύγκρουσης), που δεν θα τραβάει τη χώρα (τριτοκοσμικά και “μεσογειακά”) αντίθετα από τον ρου της ιστορίας...

Υ.Γ. Παρακαλώ μην ακούσω κριτική για "αντικομμουνισμό", γιατί θα θυμηθώ την ισραηλινή ηγεσία που μιλάει, αμέσως μόλις στριμώχνεται, για "αντισημιτισμό"...




"Επί του πιεστηρίου 1": O Δημήτρης Μητρόπουλος δίνει μερικές εξηγήσεις για την επανεκλογή Παπαρήγα...

"Επί του πιεστηρίου 2": Διαβάζω δήλωση της Λιάνας Κανέλλη οτι η επανεκλογή της Παπαρήγα υποδηλώνει οτι το ΚΚΕ "εχει διαφορετική αντίληψη από την Πετρούλα για τις γυναίκες". Δηλαδή, αυτή είναι η δικαιολογία τώρα; Επειδή υπάρχει το "κιτσαριό" και η Πετρούλα, η λύση είναι ο σταλινισμός; Ο δρόμος της γκαμήλας δεν υπάρχει;

Οι φωτό είναι από τα "Νέα", το "Βήμα" και το http://rizobreaker.blogspot.com

Το post συνοδεύεται από την εξαιρετική δουλειά του Γάλλου DJ Cam, για τη σειρά συλλογών του Cafe St. Germain-des-Pres - βεβαίως η αναφορά στο "Birth Of The Cool" του μεγάλου Miles Davis είναι σαφής.

Γάμος αλά ελληνικά...

Η άποψη μου για το γάμο είναι οτι το μοντέλο έχει χρεοκοπήσει – εξ ου και η αυξανόμενη διάλυση γάμων. Γενικώς το μοντέλο του “ζευγαριστάν” (πλην φυσικά των εξαιρέσεων) έχει χρεοκοπήσει: Οι ανάγκες “προστασίας” ενός ασθενούς φύλου από το άλλο (το αρσενικό είναι στην πραγματικότητα το ασθενές, λόγω ανωριμότητας) έχουν εκλείψει στον σύγχρονο κόσμο – οι προίκες, οι συμφωνίες, οι “αποκαταστάσεις” είναι απολύτως παρωχημένες, ακόμα και σε μια “ημιτριτοκοσμική” χώρα σαν τη δική μας. Επιπλέον ο σύγχρονος άνθρωπος (είτε άντρας είτε γυναίκα) έχει ταυτόχρονα ανάγκη και από αγκαλίτσα και από ελευθερία. Και από φλερτ και από συντροφικότητα. Και από ανεξαρτησία και ιδιωτικό χώρο – και από “στοργή και προδέρμ”. Το μοντέλο “μας τελείωσε”, μόνο που δεν έχουμε βρει ποιο είναι το επόμενο – μπορεί να μην υπάρχει καν. Ίσως πρέπει να “μεταποιήσουμε” το υπάρχον και να βρούμε τον τρόπο μέσα σε όλη αυτή την ιστορία να χωράει και η υπόθεση “παιδί”...

Μέχρι τώρα ο Έλληνας κινείται στις “αξίες και τις παραδόσεις της φυλής”. Το “όνειρο της νυφούλας” (εδώ η γυναικεία ψυχολογία καθιστά λίγο πιο “ασθενές φύλο” το γυναικείο), “θα μετακομίσεις όταν θα παντρευτείς” (γονείς με αρχές), “πότε επιτέλους θα τακτοποιηθείς;” (το περιβάλλον στη σχέση - προτιμώ “ατακτοποίητος”), θα καλέσουμε όλους τους Παπαπουτσόπουλους (η σχέση στην απόλυτη κοινωνική σέντρα).

Η κατάληξη είναι συνήθως η επιλογή μιας κακόγουστης ελληνοχριστιανικής τελετής, με παντού μέτοχο το κιτς της “μεταλλαγμένης ορθοδοξίας” (παπάς με κινητό μιλάει αμέσως μετά το “μυστήριο” και λίγο πριν το “αφορολόγητο φακελάκι”), σε ασφυκτικό αστικό “νεοπλουτέ” περιβάλλον (αντίθετα, όταν σπανίως επιλέγεται ένα εκκλησάκι σε νησί ή ύπαιθρο γενικώς, τότε μπορεί -υπό προϋποθέσεις - να μιλάμε για μυστικιστική εμπειρία), με όλη τη βιομηχανία του γάμου “πάνοπλη”, στην υπηρεσία της καταστροφής. Πόσο κρίμα, τόσα λεφτά – που θα μπορούσαν να γίνουν ένα ωραίο ταξίδι – να πηγαίνουν χαμένα...


Και δεν φτάνουν όλα αυτά, όλη η τελετή θα αλλοιωθεί μέχρι γελοιότητας για να καταγραφεί από την κάμερα. Στη δουλειά μας μιλάμε για “μιντιατικά γεγονότα”, όπως η 11η Σεπτεμβρίου – αυτά δηλαδή που γίνονται προς χάριν της κάμερας – αλλά το υπέρτατο είναι “ο ελληνικός γάμος”! Το ζευγάρι, αντί να ζει, ποζάρει. Συνεχώς! Για χιλιάδες άχρηστες φωτογραφίες! Για σιγουριά – και μέχρις εξαντλήσεως! Τουλάχιστον δύο ώρες παραπάνω – εξ ου και “στήνει” τους καλεσμένους, στο επίσης κιτς τραπέζι που ακολουθεί και ολοκληρώνεται με περήφανα τσάμικα...

Να μην παρεξηγηθώ: Μπορώ να τσακωθώ “μέχρι θανάτου” για να έχει ο καθείς το δικαίωμα να κάνει το γάμο του όπως θέλει – ορθόδοξο, βουδιστικό, παγανιστικό, με κλαρίνα ή χωρίς. Η αντίρρηση μου έχει να κάνει με την “επικρατούσα θρησκεία” και με τη βιομηχανία που τη συνοδεύει - με το οτι η τελετή δεν επιλέγεται πολύ συχνά από συνειδητή πίστη, αλλά από την κοινωνική συνήθεια, την ανάγκη για “γκλάμουρ”, την υποκρισία. Με την απουσία τελικά οποιουδήποτε πνευματικού ή αισθητικού στοιχείου...

Διαβάζω λοιπόν οτι οι πολιτικοί γάμοι αυξήθηκαν στο 30% του συνόλου περίπου – και αναθαρρώ. Μήπως ο Έλληνας, 25 χρόνια μετά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου, απομακρύνεται επιτέλους από την ασυνείδητη επίδειξη ενός χριστιανικού καθωσπρεπισμού; Μήπως οι συνθήκες πράγματι ωριμάζουν για το σύμφωνο συμβίωσης; Όχι βέβαια! Η οικονομική κρίση φταίει. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έχει πλήξει συνολικά την ορθόδοξη εκκλησία, πλην Κύπρου. Το χεράκι της έχει βάλει ιδιαιτέρως η υπόθεση του Βατοπεδίου...


Έστω λοιπόν και έμμεσα – ας είναι – τα έσοδα είναι μειωμένα στη μπίζνα του γάμου. Ίσως θα πρέπει να ρίξουν τις τιμές. Κι αυτή η “βιομηχανία γάμου”, βρε παιδί μου, που χρεώνει δεκαπλά οτιδήποτε προορίζεται για τελετή (από το μακιγιάζ, τις μπομπονιέρες και τα σοκολατάκια μέχρι τις αμοιβές υπηρεσιών) μήπως πρέπει επιτέλους να εκσυγχρονιστεί; Δε λέω, να μη χάσει κανείς τη δουλειά του - αλλά τουλάχιστον ας προτείνει κάτι καλόγουστο... Πού είναι η φαντασία της εξαιρετικής διαφημιστικής/PR πιάτσας μας; Πού είναι το στυλ; Να προτείνουν ωραία μέρη, ωραία happenings, ωραίες μουσικές, ωραία αισθητική γενικώς (και φτηνά παρακαλώ)... Αφού μπορούμε...

(Ενσταντανέ από προσωπική - παλαιότερη - εμπλοκή σε γάμο φίλων ως dj: O πατέρας του γαμπρού είναι πραγματικά ένας πολύ καλλιεργημένος και σκεπτόμενος άνθρωπος, με υψηλό αξίωμα. Αναπόφευκτα έχει καλεσμένους υπουργούς, δικαστές, πνευματικούς ανθρώπους. Το ζευγάρι θέλει τη ροκ μουσική που ακούει (και καθόλου ελληνικά) και μου το ξεκαθαρίζει, αλλά συμφωνεί στην πρόταση μου οι πρώτες περίπου 2 ώρες να είναι “φιλοτεχνημένες” για τη “γερουσία” - όχι όμως με τα κλισέ, αλλά με ωραίες παλιομοδίτικες light jazz επιλογές, ώστε να χορέψουν και να ευχαριστηθούν όλοι. Πράγματι... Ώσπου μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα καταφθάνει κακόσχημος κύριος και με περισσό θράσος απαιτεί: “Τι; Δεν έχεις τα Λαϊκά της Μinos, νούμερο 6;” Αυτά άκουγε στο σπίτι του, αυτά ήθελε...)


Επιστρέφω στα του γάμου - ως "δέσιμο". Μέρα των Όσκαρ που είναι, σκέφτομαι το “Benjamin Button” που ως απόλυτο Hollywood κονταροχτυπιέται (ανεπιτυχώς υποθέτω) με το αλά Dany Boyle Bollywood του “Slumdog Millionaire”. O (όλο και πιο μοιάζω στον Redford) Brad Pitt και η - τόσο συγκλονιστική ως χορεύτρια - Kate Blanchett έχουν τον “απόλυτο γάμο” - ανάποδο, αλλά απόλυτο: Από τα 4 ως τα 84 χρόνια. Η “χιαστί” συνάντηση τους δεν τους επιτρέπει παρά ελάχιστα (ένα; δύο; τρία;) χρόνια συνύπαρξης. Ίσως όχι περισσότερα από όσα έχει πραγματικά ένα μέσο ζευγάρι σήμερα. Με τον (δραματικό τους) τρόπο όμως, έχουν ουσιαστικά όλη τους τη ζωή μαζί...



Οι φωτό είναι από το "άκρως επαγγελματικό" site www.evangelismososhawa.com (ενημερωτικό αν είστε Koumbari) - και για την ταινία από τα www.washingtontimes.com, www.reelmovienews.com

Το post συνοδεύεται από το πρώτο κομμάτι του τρίτου από τα ιστορικά "Jazzmataz" του Guru, με την υπέροχη soul φωνή της Angie Stone

"Πηγή σοβαρών κινδύνων..."

Τό έλαβα από νεαρή αναγνώστρια από τη Θεσσαλονίκη και σας το παραθέτω:


Πρόκειται για μια έρευνα της ALCO, η οποία δημοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο του Θεσσαλονικιώτικου free press "Σήμερα στη Θεσσαλονίκη" (ο εκδότης λέγεται Μάνος Αντωνελλάκης) σχετικά με τη χρήση του Διαδικτύου απο τους νέους. Η έρευνα έγινε για λογαριασμό της Μ.Κ.Ο. "Αγάπη" (μέλος ειναι η Έλενα Ράπτη). Η έρευνα αυτή διεξήχθη σε φοιτητες του ΑΠΘ, 1000 άτομα ηλικιας 18-25. Έγινε μάλιστα και παρουσίαση σε εκδήλωση της Αγάπης, με κυρια ομιλήτρια την ίδια τη Ράπτη...


Άκου τώρα τα συμπεράσματα να "κουφαθείς":

"Πηγή σοβαρών κινδύνων αποτελεί το διαδίκτυο για τους νέους, εξαιτίας του ανεπαρκούς ελέγχου της πληροφορίας (λες και σε όλα τα άλλα μέσα ο έλεγχος ειναι πάντα αποτελεσματικός), των ανεξέλεγκτων δικτυακών τόπων (οι διάφορες κουτσομπολίστικες φυλλάδες ειναι ελεγμένες;), της ελεύθερης πρόσβασης(!!!!!!!!), και του ελλειπούς κανονιστικού πλαισίου (από αυτό τώρα κατάλαβες τίποτα;) Αποτέλεσμα η μετατροπή της τεχνολογίας σε μέσο παραβατικότητας, η εκδήλωση του φαινομένου του εθισμού των χρηστών, η ροπή προς αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και η κατάχρηση του μέσου..."

Το κορυφαίο είναι ο τίτλος του άρθρου στην εν λόγω εφημερίδα "Έρευνα της Αγάπης επιβεβαιώνει τον εθισμό των νέων στο διαδίκτυο, τουλάχιστον 4 ώρες τη μέρα "σερφάρουν" στο διαδίκτυο"!!!!!!!!!!!!!!!!

Η έρευνα αυτή δημοσιεύτηκε σε μια εφημερίδα που απηχεί απολύτως τις απόψεις της κυβερνώσας παράταξης, μια εφημερίδα που δεν έχει καν μια έστω υποτυπώδη ιστοσελίδα, ΔΕΝ αναφέρεται σε εφήβους η παιδιά (εντάξει εκεί θέλει λιιιίγη προσοχή, όπως βέβαια και πολλά πράγματα, όχι μόνο το ίντερνετ), αλλά σε ενήλικες νέους και κυρίως σε φοιτητές - και το χειρότερο ειναι πως μια νέα πολιτικός(;) μας προειδοποιεί για τους παραπάνω κινδύνους. Τι θέλω να πω: μάλλον η κυρία Ράπτη και τα διάφορα ηλεκτρονικά αναλφάβητα "παπαγαλάκια" δεν γνωρίζουν πως το ίντερνετ ειναι το κυριότερο εργαλείο στην εκπαίδευση των νέων. Δε λένε να καταλάβουν πως μέσω του διαδικτύου οι νέοι (και οχι μόνο) βρίσκουν πληροφορίες για τις σπουδές τους, εκπαιδεύονται εξ αποστάσεως (παράδειγμα το ΕΑΠ, τα Κέντρα Εκπαίδευσης Ενηλίκων Απο Απόσταση), αγοράζουν αγαθά και υπηρεσίες, ψυχαγωγούνται, επικοινωνούν...

Εντάξει ίσως αρκετοί να βλέπουν και τσόντες. Σιγά το πράγμα, δλδ αυτο μόνο στο ίντερνετ γίνεται; Οχι βέβαια... Ίσως κάποιοι να εθίζονται. Όταν κάποιος έχει τάση προς εθισμό, αυτό συμβαίνει και με το φαγητό, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά κλπ. Δεν είναι το διαδίκτυο η αιτία, αλλά διάφορα ψυχολογικά αίτια.

Αλλά τι να περιμένει να ακούσει κανείς από τη Ράπτη - ένα ιδιωτικό Κ.Ε.Σ. τελείωσε. Αν της αναφέρεις τη φράση Διπλωματική Εργασία, θα νομίζει πως πρόκειται για δημόσιες σχέσεις με τα glossy περιοδικά και με τα λιπώδη μεσημεριανάδικα.

Να σου πω την άποψη μου; Έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως οι νέοι τους φτύνουν και αντι να συμμαζευτούν, πάνε να δαιμονοποιήσουν το σημαντικότερο μέσο πληροφορίας, επικοινωνίας και εκπαίδευσης. Τέτοια κινδυνολογία δεν είχαμε πριν 10-15 χρόνια που το ίντερνετ ήταν ακόμη άγνωστο στους περισσότερους. Ναι, ξέρω τι θα μου πεις: τα δεξιά καθεστώτα θέλουν τους πολίτες αμόρφωτους και φοβισμένους, για να τους χειραγωγούν κατά το δοκούν - και δίκιο θα έχεις. Με τούτα και με τ' άλλα έφτασα να αναπολώ ακόμη κι εγώ τον Σημίτη. Δεν κάνω πλάκα, ειλικρινά...


Αναμένω διάψευση, αν όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν. Να σημειώσω μόνο οτι το διαδίκτυο είναι το κύριο εργαλείο έρευνας του συνόλου σχεδόν των μαθητών, σπουδαστών, μελετητών, ερευνητών σε όλες τις προηγμένες χώρες.


Η φωτό που βλέπετε είναι τυπική από μια βιβλιοθήκη αναπτυγμένης χώρας και προέρχεται από το http://www.onconcord.com

Το post συνοδεύεται από το κλασικό "I Get Lifted" των KC & The Sunshine Band, μέρα που είναι...

Ο ισολογισμός της βίας

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, τα πράγματα έχουν “χοντρύνει” - σε λίγο θα ξεφύγουν από κάθε έλεγχο. Και δεν μιλάω για την κατάσταση των δημοσίων οικονομικών, για την οποία σοβαροί συνάδελφοι φοβούνται “στάση πληρωμών”, σε λίγο καιρό. Μιλάω για την υπόθεση της βίας.


Για την επίθεση στον Alter δεν θέλω να σχολιάσω, γιατί θα πω κοινοτοπίες περί ελεύθερης ενημέρωσης (που παρόλα αυτά ισχύουν). Τη θεωρώ και απολύτως βλακώδη επίθεση (η αστυνομία υποστηρίζει οτι πρόκειται για τη “Σέχτα”) - αν κανείς θέλει να δείξει την αηδία του για τον Τράγκα, μια “συστοιχία” από γιαούρτια ή μια εκκένωση λυμάτων θα πέρναγε πολύ πιο αποτελεσματικά το μήνυμα, χρησιμοποιώντας και το χιούμορ.

Χθες όμως παραλίγο να εκραγεί παγιδευμένο αυτοκίνητο σε τράπεζα, με τέτοια ποσότητα εκρηκτικών, που θυμίζει Βαγδάτη. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τον αριθμό των θυμάτων που μπορούν να φέρουν τέτοιες εκρήξεις, που τινάζουν όλο το τετράγωνο στον αέρα. Επιπλέον, κάποιοι (δεν είμαι σε θέση να ξέρω από ποιό “χώρο”) επιτέθηκαν με σιδηρογροθιά στον Πανούση (τον καθηγητή, όχι τον Τζίμη) – προφανώς για να “τιμωρηθεί” γι αυτά που έχει πει ή για να φοβάται να ξαναμιλήσει...

Ίσως στενοχωρήσω κάποιους (ή πολλούς) στη μπλογκόσφαιρα, αλλά έχω μια βαθύτατη διαφωνία με την αποδοχή της βίας, όπως διαφαίνεται μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Ή μάλλον για να είμαι ακριβής, με αυτή τη συζήτηση για τον “συμψηφισμό” της βίας – οτι υπάρχει “αποδεκτή” βία, ως απάντηση στη βία της πολιτείας, της αστυνομίας, της ολιγαρχίας, της πλουτοκρατίας κλπ. Είναι ακριβώς η ίδια οπτική του "οφθαλμόν αντί οφθαλμού", που όλοι μας επικρίνουμε στην ισραηλινή ηγεσία. Μάλιστα με ανησυχεί πώς αυτή συζήτηση συνδυάζεται μ' ένα συνεχές “σαμποτάζ” του δημοκρατικού πολιτεύματος – λες και έχουμε άλλη επιλογή που να μην οδηγεί προς τον ολοκληρωτισμό.

Να διευκρινίσω οτι θεωρώ τα “Δεκεμβριανά” κοινωνική εξέγερση και όχι "αλητεία", υπόθεση ολίγων δεκάδων “αναρχικών” και άλλων ή “οργανωμένο σχέδιο” για αποσταθεροποίηση της χώρας επειδή ο Καραμανλής προσέγγισε τον Πούτιν και δεν έκανε το χατήρι της Ουάσινγκτον – και άλλες τέτοιες μπαρούφες “ασύμμετρης απειλής”, αλά “πυρκαγιές 2007”. Τα έχω γράψει και έχω κάνει και τη δική μου (ταπεινή) πρόταση. Θεωρώ υγιές φαινόμενο την έκφραση της οργής, τη διαρκή κινητοποίηση, τους ειρηνικούς ακτιβισμούς – όλα εκτός από το “μπουρλότο”, τη λεηλασία και τον τρόμο των πολιτών.

Πρώτα-πρώτα, η βία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ενεργοποιεί τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας κοινωνίας και να ενισχύει τους μηχανισμούς καταστολής. Η κυβέρνηση δεν έπεσε όπως ήλπιζαν αφελώς πολλοί – και ούτε θα πέσει ποτέ έτσι, παρά μόνο αν υπάρξουν πολλοί νεκροί από την καταστολή (κάτι που ελπίζω να απεύχεται και ο πιο φανατικός θερμοκέφαλος). Κι αυτό λόγω της κατακραυγής (πια) από την υπόλοιπη κοινωνία. Και πάλι καλά που το παιχνίδι “συντηρητική στροφή των νοικοκυραίων” δεν δείχνει να βγαίνει στην κυβέρνηση.

Ύστερα, η βία δεν αγγίζει ούτε κατά διάνοια αυτούς που “ασελγούν” επί της κοινωνίας. Είναι απολύτως προστατευμένοι (απλώς κυκλοφορούν με ακόμα περισσότερους μπράβους, προσβάλλοντας όλους τους υπόλοιπους), την πληρώνουν κάτι μικροκαταστηματάρχες – και γενικά το εμπόριο. Φυσικά το μεγαλύτερο λογαριασμό τον πληρώνει η κοινή μας τσέπη, γιατί οτιδήποτε είναι δημόσιο, πληρώνεται από τους φόρους μας. Ακόμα και κάποιες “πολυεθνικές”, εταιρείες τηλεπικοινωνιών ή τράπεζες, που θα μπορούσαν να θεωρούνται υπόλογες οτι συμβάλλουν στην “αφαίμαξη” του λαού, υφίστανται κάποιες ζημιές που μπορούν να της αντιμετωπίσουν – αν την πληρώσουν κάποιοι, θα είναι οι εργαζόμενοι που θα απολυθούν. Και οι καταναλωτές που ταλαιπωρούνται λίγο, γιατί δεν βρίσκουν ΑΤΜ στην περιοχή του κέντρου...


Ας αποσαφηνίσουμε κάτι με τη βία (που μπορεί να είναι φυσική, λεκτική, ψυχολογική): Δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο καλάθι – λυπάμαι – η κακή συμπεριφορά του δημοσίου υπαλλήλου, η άθλια τηλεόραση ή ακόμα και ο εξευτελισμός του πολίτη από ένα “τριτοκοσμικό” κράτος, με τη φυσική βία και τον τρόμο. Τα παραπάνω είναι σοβαρά πολιτιστικά ή κοινωνικά εγκλήματα, που έχουν άλλη “θεραπεία” - πολιτική. Ούτε τα ακόμα σοβαρότερα περιβαλλοντικά εγκλήματα (τόσο συνήθη στη χώρα μας), η φτώχεια ή η ανεργία (που σε σκοτώνει ψυχολογικά όσο τίποτα, λένε οι ειδικοί) μπορεί να “συμψηφιστεί” ή να απαντηθεί με φυσική βία. Ακόμα κι η βία της αστυνομικής καταστολής ή η άθλια επίθεση κατά της Κούνεβα (ίσως ειδεχθέστερη κι από το φόνο) δεν μπορεί να απαντηθεί με βία – μια οργανωμένη πολιτεία έχει το νομικό της πολιτισμό και την (τεράστια) δύναμη των πολιτών να αντιδράσουν ηχηρά. Ξέρω οτι πολλά γράφτηκαν με την ιδιαίτερη φόρτιση του θανάτου του Αλέξη. Να ουρλιάξουμε για την ατιμωρησία, ναι – να γίνουμε ίδιοι με τους θύτες, όχι. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παγίδα ή τιμωρία στην οποία μπορεί να σε αναγκάσει κάποιος, να γίνεις σαν κι αυτόν και να απειλήσεις ή αφαιρέσεις ζωή.

Πολύ συχνά ακούω "Μα είμαστε σε πόλεμο" - και η συζήτηση εκτρέπεται στο “Μα ποιά δημοκρατία υπερασπίζεσαι;” Αυτή που λειτουργεί έστω και σαθρά, είναι η απάντηση. Εντυπωσιάζομαι όταν το ακούω και από ανθρώπους που έχουν μνήμες του μη δημοκρατικού καθεστώτος, αυτού που δεν επιτρέπει ελευθερία λόγου, που ασκεί πραγματική τρομοκρατία, που χρησιμοποιεί τα βασανιστήρια ως μέσο καταστολής. Φοβάμαι οτι όσοι με ευκολία μιλούν για “φασισμό” και την ανάγκη βίας, δεν έχουν απλώς ιδέα τι σημαίνει πραγματική, μαζική βία...

Το πολύ κακό με την πορεία που αφήσαμε να πάρει η χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, είναι οτι εξαπλώθηκε ένας σχεδόν “αθεράπευτος” κυνισμός: Μια συνολική απογοήτευση με θεσμούς και πρόσωπα – ένας (δικαιολογημένος ίσως, ωστόσο αυτοκαταστροφικός) πόλεμος με την ίδια την ελπίδα.
Κι έχουμε φτάσει λοιπόν σε αυτή τη χώρα, όπου όλοι τρώνε μουσακά στο σπίτι της μαμάς και πιέζουν για ένα “βολεψασιόν” σε κάποια φάση της ζωής τους (ενώ ταυτόχρονα είμαστε το πιο “αριστερό” εκλογικό σώμα στην Ευρώπη, που κυβερνάται όμως από τη δεξιά) να λοιδωρείται (μετά τον εκσυγχρονισμό) και η έννοια “δημοκρατία”. Όπως έχει γίνει ανέκδοτο η “καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται” (δυστυχώς είναι, όσο κι αν δεν αρέσει, μια μεγάλη αλήθεια – άλλο αν εκφέρεται και από υποκριτικά χείλη), έτσι και η λέξη “δημοκράτης” εκτοξεύεται ειρωνικά...

Πριν φτάσουμε λοιπόν να λοιδωρούμε την ίδια μας την ανθρώπινη (και κοινωνική) υπόσταση, ας σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε ριζικά, άμεσα και μεθοδικά αυτή τη δημοκρατία – γιατί είναι το μόνο πολίτευμα που έχουμε. Ας κινηθούμε, ας γράψουμε, ας μιλήσουμε, ας πείσουμε, ας συμμετάσχουμε στα κοινά, ας πιέσουμε ανθρώπους να κάνουν πράγματα ή να εγκαταλείψουν άλλα, ας αναδείξουμε νέους ανθρώπους και νέες απόψεις – θετικά, είναι ο μόνος τρόπος. Διότι η βία δεν είναι μόνο αδιέξοδη, είναι και ανεξέλεγκτη (αλήθεια ποιος αποφασίζει, εν ονόματι ποιου, ποιος “τιμωρείται” και γιατί ακριβώς;), όπως επίσης ενισχυτική των φαινομένων διάλυσης μιας πολιτείας – αυτών ακριβώς που υποδαύλισαν την εξέγερση. Αυτή τη στιγμή έχουμε μια νέα γενιά (άκρως επικίνδυνων όπως φαίνεται) τρομοκρατών, που θεωρούν πιθανώς οτι η κοινωνία τους δικαιώνει και καπηλεύονται το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αφήνοντας την προκήρυξη τους πάνω στον τάφο του. Και μια χώρα που έχει χάσει το μπούσουλα...



"Επί του πιεστηρίου" (21.02): Δημοσιογράφους απειλεί η "Σέχτα Επαναστατών"...

Οι φωτό είναι από τα http://www.e-tipos.com, http://www.apn.gr, www. terrorismandtheinternationalcommunity.blogspot.com

Για όποιον αντέχει, παραθέτω ένα παλαιότερο άρθρο μου στην Athens Voice, όταν αυτή δεν υπήρχε ακόμα στο web. Κι επειδή σας κουράζω, το post αυτό συνοδεύεται από το αγαπημένο μου εννιάλεπτο αριστούργημα του μεγάλου "Αρχηγού του Funk" James Brown, από το άλμπουμ "Motherlode".




Ο συμψηφισμός των εγκλημάτων

Γιατί η τρομοκρατία δεν μπορεί ποτέ να δικαιολογηθεί

γράφτηκε στις 11 Μαίου 2004

Η συζήτηση με τους γάλλους δημοσιογράφους, είχε ανάψει. Κάποιοι ήταν υπέρ της τακτικής της "μάυρης χήρας". "Αν δεν κάνουν τις επιθέσεις αυτοκτονίας οι Τσετσένοι, πώς θα στρέψουν την προσοχή στον αγώνα τους; Οι Ρώσοι θα τους σφάξουν, εν μέσω παγκόσμιας αδιαφορίας..."

Το πιό πειστικό αντεπιχείρημα ήρθε από έναν Ελληνα: "Και από πότε η δημοσιότητα ενός (πιθανώς) δίκαιου αγώνα, "καθαγιάζει" τη σφαγή αμάχων; Εάν ο πατέρας μου, που συμμετείχε ενεργά στον (καθόλα δίκαιο) αγώνα κατά της δικτατορίας - που βασάνιζε και σκότωνε ανθρώπους - αποφάσιζε να ζωστεί εκρηκτικά και να σκοτώσει καμμιά τριανταριά Νεοϋορκέζους, για να στρέψει την παγκόσμια κοινή γνώμη στην Ελλάδα και να εκδικηθεί τους Αμερικανούς, εγώ θα ντρεπόμουν για λογαριασμό του..."

Το πρόσφατο χτύπημα στο Γκρόζνι, που είχε στόχο τη διορισμένη από τον Πούτιν ηγεσία αυτής της "ανεξάρτητης" επαρχίας της (πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης), έρχεται να περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Η νάρκη κάτω από την εξέδρα, σε μιά συμβολική μέρα της νίκης κατά των ναζί, θέρισε -εκτός από την ηγεσία της χώρας - και αρκετούς αμάχους, που παρακολουθούσαν την παρέλαση. Και προκάλεσε ένα ακόμα λουτρό αίματος, ένα ακόμα κεφάλαιο βαρβαρότητας στην ιστορία μιάς πολύχρονης διένεξης.

Η γεωστρατηγική σημασία της Τσετσενίας με τα πετρέλαια της Κασπίας και τον αγωγό που θα περάσει από το Γκρόζνι, τα αποσχιστικά παιχνίδια των Ρώσων στην Βόρεια Οσετία και την Απχαζία και η προϊστορία με τους Τσετσένους αυτονομιστές που έσφαζαν με την προτροπή της Μόσχας, είναι ίσως δύσκολο να αναλυθούν και να κατανοηθούν από τον πολίτη της δύσης. Ωστόσο, όσες κι αν είναι οι βαρβαρότητες της ρωσικής ηγεσίας, μπορεί κανείς να δικαιολογήσει αυτή την επίθεση και να την χαρακτηρίσει "ηρωική", παραλληλίζοντας την με την απόπειρα του Παναγούλη κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου;

Ο σύγχρονος, σκεπτόμενος άνθρωπος οφείλει να βάλει μιά διαχωριστική γραμμή. Και να αποδεχτεί, ή τέλος πάντων να "ανεχτεί" τη βία μόνο ως ύστατη αντίδραση στις περιπτώσεις της αυτοάμυνας, της ένοπλης εισβολής σε μιά χώρα ή των ολοκληρωτικών καθεστώτων. Γιατί, όταν ο απελπισμένος απαντά με την εν ψυχρώ δολοφονία ανυπεράσπιστων ανθρώπων, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εξομοιώνεται με το θύτη του.

Η ανθρωπότητα συγκλονίζεται τις τελευταίες ημέρες από την αποκάλυψη της φρικιαστικής, διεστραμμένης βαρβαρότητας των Αμερικανών και Βρετανών στις ιρακινές φυλακές. Πάνω απ' όλα τρομάζει η αλαζονεία και η άνευ προσχημάτων επίδειξη του "επιτεύγματος", με φωτογραφίες και χαμόγελα που παραπέμπουν σε ηλίθια γυμνασιόπαιδα, που καμαρώνουν για την "πλάκα" τους. Ολες οι καταγγελίες συντείνουν στο οτι πρόκειται για μαζική τακτική, κάτι που θα καταγραφεί στην ιστορία σαν η πιό "μαύρη τρύπα" μιάς απίστευτα φανατικής, άπληστης, νεο-χριστιανικής και ακροδεξιάς αμερικανικής διοίκησης, που βρήκε κενό στην παγκόσμια ισορροπία (χωρίς το αντίπαλο δέος) και εφάρμοσε τη βαρβαρότητα, κλονίζοντας, με τη μέθοδο "Γκουαντάναμο", ακόμα και τα θεμέλια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον δημοκρατικό κόσμο.

Ωστόσο, όσο δεν δικαιούνται οι "μουτζαχεντίν" του Λευκού Οίκου να αιματοκυλίσουν μιά χώρα, ως απάντηση στο μακελειό της 11ης Σεπτεμβρίου ή για να ανατρέψουν ένα στυγνό δικτάτορα, όπως τον Σαντάμ Χουσεϊν ή τον Μιλόσεβιτς, άλλο τόσο ο πόλεμος και η κατοχή στο Ιράκ δεν μπορούν δικαιολογήσουν το αιματοκύλισμα αθώων στη Μαδρίτη. Κανένα έγκλημα δεν δικαιολογεί την μαζική τρομοκρατία του πολέμου, όπως και κανένας πόλεμος δεν δικαιολογεί ένα τρομοκρατικό χτύπημα.
Κι αν σε κάποιους η τρομοκρατία της Αλ-Κάϊντα ή άλλων μοιάζει "συμπαθητική", γιατί προέρχεται από την πλευρά των "αδυνάτων", η απάντηση είναι απλώς οτι στα εγκλήματα κανένας συμψηφισμός δεν είναι δεκτός.

Πολλές φορές η συζήτηση για την τρομοκρατία κάθε μορφής καταλήγει στην αφοπλιστική ερώτηση "Και τι θέλεις να κάνουν; Είναι η ύστατη λύση τους, δεν έχουν άλλη..." Οσο κι αν είμαστε φορτισμένοι από κοινωνικοπολιτικές θεωρήσεις, γεωστρατηγικές αναλύσεις, θεωρίες συνομωσίας ή απλώς "αντιαμερικανικό" ταμπεραμέντο, θα πρέπει ίσως να συμφωνήσουμε στο οτι το μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου, που επιθυμεί την πρόοδο και την ειρήνη, πρέπει να μπορεί να διακρίνει.

Αλλο ο Παλαιστίνιος που μάχεται τα ισραηλινά στρατεύματα κατοχής και την τρομοκρατική πολιτική του Σαρόν - κι άλλο ο καμικάζι που τινάζεται μέσα σ'ένα καφενείο στο Τελ-Αβίβ, θερίζοντας δεκάδες αμάχους. Αλλο ο ιρακινός μαχητής που αντιστέκεται στην αμερικανική εισβολή κι επιτίθεται στις στρατιωτικές δυνάμεις - κι άλλο οι υπάνθρωποι που έκαψαν και έσερναν τα πτώματα των αλλοδαπών "συνεργατών" στο Ιράκ, πανηγυρίζοντας έξαλλα. Ακόμα κι αν πρόκειται για την ίδια δεξαμενή ανθρώπων, οι πράξεις διαφέρουν ηθικά σαν τη μέρα με τη νύχτα.

Στην Ελλάδα, όταν καταδικάζεις κάθε μορφής τρομοκρατία, πιθανότατα θα διαφωνήσεις με ένα αρκετό μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, που "συμπαθούν" τη δράση των εγχώριων οργανώσεων. "Πως μπορείς να εξομοιώνεις κάποιους που βάζουν βόμβες ή σκοτώνουν επιλεκτικά και συμβολικά εκπροσώπους του συστήματος, με την Αλ-Κάϊντα;" είναι μία από τις ερωτήσεις. Οχι βέβαια... Αλλο Ιράκ, άλλο Παλαιστίνη, άλλο Τσετσενία, άλλο Ελλάδα.

Στην προσπάθεια δικαιολόγησης της βίας (και της ίδιας της ύπαρξης τους) όμως ακούγονται τα ίδια έωλα επιχειρήματα. Ακόμα κι αν έπεισαν κάποιους οτι δεν αποτελούν "λαθρεπιβάτες της αριστεράς", οι δικοί μας εκπρόσωποι της "ένοπλης πάλης" σαμποτάρισαν την προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού να προχωρήσει σε καλύτερη ζωή και δημοκρατία, αυθαίρετα και φασιστικά αποφάσισαν "εν ονόματι" του να αφαιρέσουν ζωές με "ασαφή" κίνητρα και κριτήρια - και προσπάθησαν να φανούν ως η "μαχόμενη" συνέχεια της αριστεράς και του αντιδικτατορικού αγώνα, ακόμα και του Κολοκοτρώνη! Μόνο που όλα αυτά θα ηχούσαν ως ύβρις, στα αυτιά αυτών που έδωσαν τη ζωή τους ή την υγεία τους, για να έχουμε αυτή τη δημοκρατία. Και φυσικά ο "συμψηφισμός" με άλλα εγκλήματα, όπως το ναυάγιο του "Σάμινα", δεν μπορεί να συγκινήσει έναν σοβαρό ακροατή, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι. Οσο για το οτι "δεν τρομοκράτησαν το λαό", η ψυχούλα αυτών που βρέθηκαν απέναντι τους το ξέρει...

Σ' ένα σύγχρονο κόσμο, που όλες οι πολιτισμένες κοινωνίες (πλην μερικών πολιτειών της Αμερικής) δεν δέχονται την αυτοδικία και τη θανατική ποινή, η αποδοχή της βίας ως μέσου επίλυσης των διαφορών δεν μπορεί να γίνεται ηθικά αποδεκτή. Οπου επικρατεί, έστω και κατ' επίφαση, η δημοκρατία, οι λύσεις δίνονται αλλιώς, με πολιτικά ή δικαστικά μέσα. Εκτός κι αν αποφασίσουμε όλοι μαζί, οτι για τα εγκλήματα των ηγεσιών ή των οικονομικών συστημάτων, θα πρέπει να σκοτώνονται επιλεκτικά μερικές χιλιάδες πολιτών των ισχυρών χωρών... Η μήπως πρέπει να οδηγηθούμε στον παραλογισμό μιάς παγκόσμιας σύγκρουσης, για να "τιμωρήσουμε" τους ισχυρούς;

Αλλωστε πίσω από τους εθνοτικούς, θρησκευτικούς ή πολιτικούς φανατισμούς κρύβονται πάντα συμφέροντα εξουσίας, που βρίσκουν έδαφος στην έλλειψη νοημοσύνης, παιδείας και στην προβληματική ψυχοσύνθεση των προθύμων να υπηρετήσουν ένα βίαιο σκοπό, για να δικαιολογήσουν στρεβλά την ύπαρξη τους. Ως η καλύτερη προβοκάτσια, η κάθε μορφής τρομοκρατία είναι ο καλύτερος σύμμαχος της καταστολής και της περιστολής των βασικών μας δικαιωμάτων, προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει πολύ σοβαρά ο άνθρωπος του 21ου αιώνα. Γι αυτό και καλούμαστε όλοι να κάνουμε το πάν για να μην επικρατούν οι εξτρεμιστές - η λύση πάντοτε βρίσκεται στη μετριοπάθεια.

Ενα από τα μεγαλύτερα θέματα της νέας χιλιετίας επίσης, είναι η παγκόσμια "αντιπαράθεση" ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εθνικής κυριαρχίας. Πέρα από την υποκριτική χρήση των πρώτων από τους αμερικανούς, το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα βοηθηθούν οι κοινωνίες που στενάζουν κάτω από ολοκληρωτικά καθεστώτα, να αποκτήσουν ουσιαστική αυτοδιάθεση.

Αρκετοί από τους λεγόμενους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, που "φλερτάρουν" και με την τρομοκρατία, μοιάζουν αδικαιολόγητοι στη σημερινή εποχή. Η τουλάχιστον έχουν εναλλακτικούς δρόμους. Και πάντως μέσα στην Ευρώπη που ενώνεται, οι αιτιάσεις των φανατικών Βάσκων και Βορειοιρλανδών ή κρατιδίων με πληθυσμό μικρότερο από το Περιστέρι, μοιάζουν αστείες - όσο και η βία τους φονική. Μόνο ο δρόμος της "μη βίας", που δίδαξε με τόση επιτυχία ο Γκάντι, μπορεί να δικαιωθεί ηθικά.

Είναι σωστό οτι πρέπει να σκύψουμε για να βρούμε τις πηγές (και τις πληγές) που γεννούν τη βία και την τρομοκρατία, στη φτώχεια και την καταπίεση του τρίτου κόσμου. Αυτό που παραβλέπουν όμως οι γεωπολιτικές αναλύσεις πολλές φορές είναι ο ανθρώπινος παράγοντας και η "προσωπική ευθύνη". Κι αυτό το κενό, μόνο η εξάπλωση ενός νέου ανθρωπισμού μπορεί να το συμπληρώσει.

H διαφθορά αυξήθηκε το 2008

Τα αποτελέσματα είναι “διάφανα” - όπως η οργάνωση που παρήγγειλε την έρευνα της Public Issue.

1. Η διαφθορά αυξήθηκε στην Ελλάδα το 2008, κατά 109 εκατομμύρια ευρώ.
2. Σχεδόν η μισή συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα!
3. Πρωταθλητές τα νοσοκομεία, οι εφορίες και οι πολεοδομίες στο δημόσιο.
4. Πρωταθλητές τα νοσοκομεία, οι νομικοί και οι τράπεζες στον ιδιωτικό τομέα.
5. Στη συντριπτική τους πλειονότητα οι Έλληνες παραδέχονται οτι “υπάρχει πολλή διαφθορά".
6. Το μέσο για πρόσληψη, το φακελάκι σε γιατρό και το μέσο στο στρατό θεωρούνται “λιγότερο διαφθορά”.
7. Κύριο μέτρο αντιμετώπισης της διαφθοράς θεωρείται η “γρήγορη εφαρμογή των νόμων για όλους, χωρίς εξαιρέσεις”


Όλα τα αποτελέσματα της έρευνας της ΜΚΟ “Διεθνής Διαφάνεια Ελλάς” εδώ.



Το badge το δανειστηκα από το blog της cynical

To post συνοδεύεται από άλλον ένα πρωταγωνιστή της αυστριακής σκηνής, τον Parov Stellar, που έρχεται για ένα dj set στην Αθήνα στις 11 Απριλίου, στο Retrofuture festival.

Το φως μιας ερμηνείας...

Τελευταία φορά την είχα δει σε μια χολυγουντιανή κωμωδιούλα, “The Holiday” – καλοφτιαγμένη πρέπει να πω. Ήταν το 2006, και ήδη, το κοριτσάκι του “Τιτανικού” έσβηνε την (πολύ πιο “γκόμενα”, αλλά κενή) Cameron Diaz.

Ομολογώ όμως οτι δεν μπορούσα να φανταστώ την εξέλιξη που είδα φέτος. Αρχικά με το “Revolutionary Road” – και τώρα με το “Reader”. Αν δεν πάρει τρία Όσκαρ μαζί (που λέει ο λόγος), θα είναι άδικο- κι όμως φαίνεται οτι μπορεί να μην τα καταφέρει.


Η Kate Winslet παίζει αριστουργηματικά με τη γλώσσα του σώματος (και όχι με τη “γερμανίζουσα” προφορά της) την πρώην δεσμοφύλακα των SS, που παίρνει όλη την τιμωρία επάνω της, για ένα φρικτό έγκλημα, στο οποίο συμμετείχε. Τα “Σφραγισμένα Χείλη” ήδη επικρίθηκαν από επιφανείς Εβραίους – και ίσως αυτό της στερήσει το Όσκαρ.

Είναι αλήθεια οτι μένει κανείς αποσβολωμένος από μια προσωπικότητα που άφησε 300 γυναίκες να καούν μέσα σε μια εκκλησία, απλώς γιατί το αντίθετο “θα κατέλυε την τάξη, θα ακύρωνε την εντολή φύλαξης των κρατουμένων, που θα είχαν τη δυνατότητα να αποδράσουν”- από μια προσωπικότητα που ντρέπεται πιο πολύ για το οτι ήταν αγράμματη, παρά για το δικό της, προσωπικό “Ολοκαύτωμα”. Το πλέγμα αναστολών και ενοχών, που συνθέτει το νομικό και ηθικό δίλημμα της μεταπολεμικής Γερμανίας είναι ίσως σοκαριστικό για τον “εξωτερικό” θεατή.

Ίσως αυτή η ταινία (που κατηγορείται οτι - έστω για δύο ώρες - κάνει συμπαθή μια ναζί) μπορεί να εξηγήσει και κάποια άλλα πιο σύγχρονα εγκλήματα – ιστορική συνέχεια αυτών που περιγράφει. Ίσως να μπορεί να εξηγήσει πώς ο θύτης σκέφτεται πάντα διαφορετικά από την Ιστορία. Ίσως αυτή να είναι και η γοητεία της – μόνο που ενδείκνυται για θεατές με σκέψη που αντιστέκεται στη γοητεία...




ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009

Απο τις 17.00 έως τις 24.00 στην ΕΤ-1 και στην ERT World

Οι μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, οι τεράστιες καταστροφές σε σπίτια, νοσοκομεία και άλλα κτήρια στην περιοχή της Γάζας, καθώς και οι αυξημένες ανάγκες των κατοίκων σε είδη πρώτης ανάγκης, οδήγησαν 11 φορείς της χώρας μας στην απόφαση να διοργανώσουν με τη βοήθεια της Δημόσιας Τηλεόρασης, μεγάλο Τηλεμαραθώνιο Αγάπης.



Έτσι λοιπόν, η Γ.Σ.Ε.Ε, η ΑΔΕΔΥ, η UNICEF, η Υπερ-Νομαρχία Αθηνών – Πειραιώς, η ΕΝΑΕ, η ΚΕΔΚΕ, η ΓΕΣΕΒΕ, ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθήνας, το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας και ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αθηνών , φέρονται ως διοργανωτές αυτής της μεγάλης προσπάθειας σε συνεργασία πάντα με την ΕΡΤ Α.Ε.

Τα χρήματα του Τηλεμαραθωνίου θα διατεθούν στην αποκατάσταση του Χριστιανικού Νοσοκομείου στην περιοχή, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς στους τελευταίους βομβαρδισμούς. Το Νοσοκομείο , που θα σχεδιαστεί από την αρχή από Μηχανικούς του Τεχνικού Επιμελητηρίου, θα παραδοθεί σε όλους τους κατοίκους και θα είναι σε θέση να περιθάλψει, ανεξαρτήτως θρησκεύματος,  όσους το έχουν ανάγκη.

Οι 11 φορείς, που διοργανώνουν αυτή την μεγάλη προσπάθεια, φιλοδοξούν να συγκεντρώσουν τόσα χρήματα, ώστε να γίνει δυνατή η υλοποίηση αυτού του στόχου για το καλό του πολύπαθου λαού της περιοχής της Γάζας.


Όλοι μαζί για να ξαναχτιστεί το Νοσοκομείο στη Γάζα!!!


Οι φωτό είναι από τα www.everythingoscarblogger.blogspot.com, http://z.about.com, http://www.mideastweb.org, http://www.smh.com.au

To post αυτό συνοδεύεται με τη φωνή της Ghida de Palma, εδώ με τους (άγνωστους κατά τα άλλα) G.E.M.

“Τα βάλατε με την Κούνεβα, τα βάλατε με όλους”

Σπάνια μου αρέσουν τα συνθήματα συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αυτό εδώ όμως (που είδα τοιχοκολλημένο σ' ένα ταμπλώ ανακοινώσεων στην ΕΡΤ) με εκφράζει πλήρως. Είναι τέτοια η απέχθεια μου προς αυτούς που διέπραξαν ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα, που θεωρώ οτι η μόνη αποτελεσματική απάντηση σε μια δημοκρατική κοινωνία (που δεν δέχεται βεβαίως το “οφθαλμόν αντί οφθαλμού”) είναι να είμαστε όλοι, en block, δυναμικά απέναντι: Οι δημοσιογράφοι να αναφερόμαστε συνέχεια, οι πολιτικοί να παίρνουν θέση και να δρουν, οι πολίτες να απαιτούμε συνέχεια να γίνουν ουσιαστικές έρευνες, οι ψηφοφόροι να απαιτούμε από τα κόμματα να δεσμεύονται οτι θα κάνουν κάτι – και κυρίως όλοι μαζί να “μην αφήνουμε σε χλωρό κλαρί” την κυβέρνηση, την αστυνομία, τη δικαστική εξουσία – αν ολιγωρεί ή προσπαθεί να “κουκουλώσει το πρόβλημα” - ώσπου να συλληφθούν οι δράστες και οι ηθικοί αυτουργοί.


Η κοινωνική πίεση φέρνει και όλο το πρόβλημα στην επιφάνεια. Τι ακριβώς έγινε με την Κούνεβα; Πήγαν να την τιμωρήσουν κάποιοι (προφανώς εγκέφαλοι του κυκλώματος που φέρνει εργαζόμενες-δούλες από τα Βαλκάνια ή κάποιοι που έχουν σχέσεις με την εργοδοσία των εταιρειών καθαρισμού), χρησιμοποιώντας εκτελεστές μαφιόζους, που την έβαλαν να πιεί το βιτριόλι!
Γιατί; Γιατί οι εταιρείες εκμεταλλεύονται τις καθαρίστριες και παραβιάζουν τις εργασιακές σχέσεις συνεχώς. Πώς το κάνουν αυτό; Μετέρχονται όλα τα κόλπα και εκβιάζουν (ως ισχυρότερες), φυσικά εκμεταλλευόμενες το κενό των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους...

Γιατί οι εταιρείες συμπιέζουν το κόστος; Για να πάρουν μεγάλες δουλειές με το δημόσιο. Τι κάνουν μετά την εγκύκλιο που δεν τους επιτρέπει να μειοδοτήσουν κάτω από το κόστος των προβλεπόμενων ημερομισθίων; Συμπιέζουν τα γενικά έξοδα (τα εξηγεί εξαιρετικά ο Τάσος Τέλλογλου εδώ) – πάλι δηλαδή δρουν κουτοπόνηρα και απατεωνίστικα. Δεν είναι συνυπεύθυνοι οι φορείς του δημοσίου που ανέχονται την καταστρατήγηση των συμβάσεων, την οποία φυσικά γνωρίζουν; Είναι. Ποιές είναι οι συνέπειες για τους διοικητές των φορέων αυτών; Καμία. Γιατί δεν καθαρίζονται από τις δικές τους καθαρίστριες, που έχουν μια κανονική εργασιακή σχέση πρόσληψης; Γιατί οι μόνιμες (απαντούν οι γνωρίζοντες) δεν κάνουν τη δουλειά – έρχονται ελάχιστες ώρες και “πασαλείβουν”. Ή γιατί δεν μπορούν να προσλάβουν αρκετές – η εργολαβία με τιμολόγιο βολεύει. Και για τις μίζες...


Συμπέρασμα: Επειδή έχουμε φτιάξει ένα ωραιότατο διεφθαρμένο κράτος, που δεν ελέγχει και δεν μπορεί να τακτοποιήσει τα του οίκου του, είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα στις εργασιακές σχέσεις. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε και στο αγριότερο έγκλημα κατά συνδικαλιστή, εδώ και δεκαετίες, στην Ευρώπη.

Το χειρότερο είναι οτι έχουμε και μια παγκόσμια οικονομική κρίση – χώρια η δική μας που προηγήθηκε. Τεράστια ευκαιρία για προτάσεις να καταστρατηγηθούν και επισήμως οι εργασιακές σχέσεις (που ήδη υπέφεραν), με προεξάρχοντα του “κινήματος” τον Πρόεδρο του ΕΒΕΑ Μίχαλο, στέλεχος της ΝΔ και γιό του χουντικού υπουργού.

Τα νέα είναι ήδη ανησυχητικά από όλα τα μέτωπα. Και βεβαίως ουδείς μπορεί να ψέξει τον επιχειρηματία, που φοβούμενος την κατάρρευση της επιχείρησης του, προσπαθεί να την προστατεύσει. Άλλο αυτό όμως και άλλο να επωφελείσαι από την κρίση. Αν δεν ευαισθητοποιηθούμε όλοι στα θέματα των εργασιακών σχέσεων – κι αν δεν αντιδράσουμε μέχρι τέλους για την Κούνεβα, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Τα μόνα καλά νέα είναι οτι η ίδια η Κούνεβα φαίνεται να είναι καλύτερα – έδωσε και κατάθεση. Αφού ο φάκελλος της ανάκρισης επεστράφη στην αστυνομία από την εισαγγελέα, ως απαράδεκτος, φαίνεται οτι έχουν αρχίσει να κινούνται οι μηχανισμοί της δικαιοσύνης - η κατακραυγή έπαιξε τεράστιο ρόλο. Αν σκάσει το κακό σπυρί της εκμετάλλευσης (ιδίως των μεταναστών), ίσως υπάρχει μια ελπίδα να μην πάει στράφι η θυσία της...


"Επί του πιεστηρίου": Ελαστικές εργασιακές σχέσεις θέλει η διοίκηση της ΔΕΗ...

Οι φωτό είναι από τα http://www.xcomment.com, www.profile.myspace.com

To post αυτό συνοδεύεται από μια ακόμα εξαιρετική φωνή, αυτή της Amel Larrieux, τραγουδίστριας των Groove Theory, εδώ στο "You Will Rise" με το συγκρότημα των Sweetback - πρόκειται για τους τρεις βασικούς μουσικούς της Sade, που έχοντας προφανώς άπλετο χρόνο, έκαναν παράλληλα και αυτό το project...

Νo Ordinary Love

Βλέπω και ξαναβλέπω, κατά καιρούς, το DVD που μ' έκανε ν' αγοράσω επιτέλους DVD player, μετά από χρόνια που “αντιστεκόμουνα”...

Το “Lovers Live” της Sade - φυσική συνέχεια του άλμπουμ “Lovers Rock”, που έβγαλε το 2000, μετά από απουσία 8 χρόνων από την πρωτότυπη δισκογραφική παραγωγή – ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Όχι γιατί δεν μου άρεσε προηγουμένως – ίσα ίσα που το πρώτο της hit το 1984 “Υοur Love Is King” ήταν από τις πιο έντονες νεανικές μου αναμνήσεις. Έκτοτε, παρακολουθούσα την πορεία της ανελλιπώς και αγόραζα ότι έβγαζε– και μου άρεσαν.


Αλλά, να. Μία η εξαφάνιση της σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της “μεταμοντέρνας” δεκαετίας του '90, μία το στυλ της που παρέμενε “αναλλοίωτο” και ενδεχομένως δεν “προσαρμοζόταν στα νέα δεδομένα”, ίσως την είχαν σπρώξει σ' ένα πλαϊνό κομμάτι της καρδιάς μου...

Έπρεπε λοιπόν να φτάσει ένα βράδυ (αργά) του 2003 (αν δεν κάνω λάθος), που τυχαία κάνω ζάπινγκ στο Mega και πέφτω σ' ένα θέαμα που με καθήλωσε. Παίρνω τον κολλητό μου και τον ρωτάω: “Βλέπεις;” Τυχαία έβλεπε κι αυτός...

Εικόνα και ήχος ήταν συγκλονιστικά. Δεν έχω δει ποτέ μια μπάντα να παίζει ζωντανά με τόση ακρίβεια μετρονόμου – αλλά ταυτόχρονα με ευρηματικότητα και χωρίς να θυμίζει “κονσέρβα”. Δεν έχω ποτέ τόσο ωραίο και απλό σκηνικό που να μετατρέπεται σε κάθε τραγούδι σε άλλο “περιβάλλον”, με υπέροχα χρώματα και την ευρηματική σκηνοθεσία της Sophie Muller, που έκανε από το “τίποτα” θεσπέσια πλάνα (και της ίδιας της Sade). Δεν έχω δει ποτέ μια τόσο ενθουσιώδη συναυλία (τα γυρίσματα έγιναν στο Anaheim και στο Mountainview της California, το 2001, στο τέλος μιας τεράστιας τουρνέ) – μ' ένα υλικό που κατά τα άλλα δεν προσφέρεται για live (αυτό το cool, smoky ύφος των τραγουδιών της Sade θα έλεγα οτι αντενδείκνυται κιόλας). Δεν έχω δει ποτέ μια τόσο ώριμη, σεμνή, σέξυ (αλλά ποτέ ούτε στο ελάχιστο χυδαία) και κατασταλαγμένη καλλιτέχνιδα να είναι πραγματικά αυτό που λέμε “πολίτης του κόσμου”: Έμοιαζε ταυτόχρονα Ασιάτισα, Ινδή, Αφρικανή, Εγγλέζα, Αμερικάνα, Μεξικάνα – όλη η ανθρωπότητα μαζί...


Στα 42 της (είναι γεννημένη στις 16 Ιανουαρίου του 1959 – 50 σήμερα!), η κόρη του Νιγηριανού οικονομολόγου και της Αγγλίδας νοσοκόμας που μεγάλωσε στο Λονδίνο και παράτησε το St. Martin's School of Art για το τραγούδι (ευτυχώς), άφησε παρακαταθήκη την απόλυτη performance: Ακόμα κι αν δεν κάνει τίποτα άλλο, θα περάσει στην ιστορία ως μια μοναδική καλλιτέχνις, που σημάδεψε τρεις δεκαετίες, πούλησε περισσότερο από το Thriller στην Ιταλία και συγκίνησε χιλιάδες ψυχές. Κυρίως νομίζω όμως, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, θα μείνει στην ιστορία ως μια φωνή και παρουσία που δεν έμοιασε (πόσο μάλλον μιμήθηκε) ούτε κατά διάνοια οποιαδήποτε άλλη – η μοναδικότητα της είναι απόλυτη...

Μερικές λεπτομέρειες: Σε όλη τη συναυλία, η Sade είναι ξυπόλητη (παρά τη φωτό που βλέπετε πιο πάνω, είναι από την αντίστοιχη συναυλία στην Atlanta) - για το encore μεταμορφώνεται σε μεξικάνα "Αλεξίου", κατά τα πρότυπα του video-clip του "King Of Sorrow". Οι "ψεύτικες" νότες που βγάζει είναι αριστουργηματικές. Ο πυρήνας του συγκροτήματος που τη συνοδεύει από την πρώτη στιγμή και γράφει μαζί της τα τραγούδια - Stewart Matthewman (σαξόφωνο, κιθάρα), Paul Spencer Denman (μπάσο) και Andrew Hale (keyboards) - είναι στην καλύτερη στιγμή τους (και από στυλ), όπως επίσης και τα νέα μέλη. Η ίδια η Sade εκπέμπει τέτοια γαλήνη και λάμψη που λες - "τόσο αστέρι μαζεμένο πού το βρήκε"; Ότι και να ήταν (και όση θλίψη, διάχυτη στα τραγούδια της, και να πέρασε) η εξέλιξη της πάντως, ως άνθρωπος, φαίνεται να το ενίσχυσε...




Οι φωτό είναι από τα http://www.candiano.com, http://www.rickmcgrath.com, http://www.ngex.com

Το post συνοδεύεται από ένα κομμάτι για την ημέρα - είναι το τελευταίο του "Lovers Rock", πέφτει στους τίτλους του DVD και είναι πολύ τρυφερό...
Θα βρείτε όλο σχεδόν το "Lovers Live" στο You Tube - από το εισαγωγικό "Cherry Pie", το "Your Love Is King", το υπέροχο (και εικαστικά) "No Ordinary Love" ως το απόλυτα "συγχρονισμένο" "King Of Sorrow", το αφιερωμένο στον πατέρα της "Immigrant", το υπόκωφα ρυθμικό "Flow" και το συγκλονιστικό φινάλε "Is It A Crime" - σχεδόν όλα είναι εδώ.... Στο DVD θα τα απολάυσετε βέβαια με καλύτερο ήχο και όλα μαζί, παλιά και καινούργια τραγούδια - ενώ το cd "Lovers Live" έχει μόνο τα παλιά και όχι τη "φρέσκια" παραγωγή του "Lovers Rock".